World, Here I Come!
Door: Floor
Blijf op de hoogte en volg Floor
26 November 2015 | Nederland, Zaandam
26 november 2015
Met het welbekende eendengekwaak als wekker zoekt mijn hoofd om 05:15 naar de dag van vandaag. Het duurt maart even voor ik me besef dat ik me nogmaals mag omdraaien (en daarna nog wel 80 keer, als ik zou willen);
16 presentaties voor het vak 'Molecular Methods in Ecology and Evolution' vulden gisteren mijn aller-laatste 'studiedag' in de Linnaeusborg in Groningen. De woorden 'Thanks all for your attention during this long day' sloten mijn 2e master Marine Biology af. De stap over de drempel het gebouw uit was een rare. Direct kocht ik 2 biertjes en een bakkie pinda's bij de Albert Heijn op het faculteitsterrein, om alvast te kunnen proosten met Martijn (in de file op de ring van Groningen). We dineerden in het bier-oord van Nederland en proostten met een 'Celebrator'. Eenmaal thuis kroop ik als een uitgeleefde zombie in ons nestje…
En vanmorgen ontmoette ik dan de 'harde' realiteit: het gevoel van 'vrijheid'/ het zwarte gat/ ...
Met een beetje schuldgevoel liep ik in de rondte terwijl Martijn zich weer klaarmaakte voor een dag werken, maar daarna heb ik desondanks nog geweldig lang geslapen. De auto's die ik vandaag langs me heen zag razen op de snelweg hadden allemaal haast ergens naartoe, terwijl ik als een vrije vogel vooral aan het genieten was van het warme oranje zonnetje op mijn gezicht en de leuke muziekjes op de radio. De hele wereld moest iets, leek wel, behalve ik.
De afgelopen weken kreeg ik van o.a. mijn lief, (groot-)(schoon-)ouders de steun dat ik nog even moest doorbijten met die laatste loodjes, waarvoor ik notabene weer een kleine maand naar Groningen moest. Ik was aan die tweede master begonnen en nu was ik zo dichtbij dat ik hem ook wilde afmaken ook! Maar ik was al wel een paar maanden echt aan het aftellen. Als 26-jarige ben je wel een keer klaar 'becijferd' te worden voor wat je doet. (Alhoewel die 8.5 die ik vandaag ontving zeer welkom was als afsluiter). Ik was er al klaar mee, maar nu ben ik (er) echt klaar (voor)! Ik heb kunnen regelen dat ik kan meedraaien met een afstudeerceremonie nog voor 2016, in de hoop dat ook opa en oma daar bij kunnen zijn. In deze maand heb ik me eigenlijk verder niet over mijn reis 'bekommerd'.
Sinds gisterenmiddag is die reis ineens een stap dichterbij gekomen: Het duurt nog een kleine 6 weken, en dan stap ik in het vliegtuig om die reis te maken die ik al zo lang had willen maken. Die 6 weken benauwen me een beetje, terwijl ik me daar de afgelopen maanden dus niet over kon opwinden. 'Het was nog ver weg', want die studie had ik nog niet eens binnen.
In augustus heb ik na veel getwijfel (hoe kan ik ook anders), van eigenlijk al een paar jaar, de knoop doorgehakt dat ik ga. Uit mijn comfortzone en alleen een reis maken in een mooi gebied op de wereld. Juist nu ik gesetteld ben met het mannetje van mijn leven, is het voor mij de meest onlogische stap om te nemen. Maar aangezien ik het de vorige keren niet gedaan heb toen daar de kans voor was, zal ik, wanneer ik het nu niet zou doen, op mijn 40e waarschijnlijk nog steeds balen van mijn besluiteloosheid. Er was altijd al een kriebel om te gaan, maar ik liet het niet toe omdat ik er altijd wel een verklaring voor kon geven aan mezelf. Maar toen daar Martijn kwam met zijn 1001 ervaringen in zuidoost Azië, kreeg ik het al helemaal niet meer uit mijn hoofd. Ik probeer grip te hebben op het leven of een ander te helpen naar fijne gevoelens voor ik mijn eigen kan accepteren en aangezien dat niet te sturen is, denk ik dat het goed is dat ik dus toch ga: zelf voelen wat moet, wat kan en wat is. Zweverig, he?
Het is raar te besluiten 'weg te gaan', uit positie/omgeving waarin ik gelukkig ben. Maar met die insteek kom je nergens (reistechnisch gezien). Dus: In oktober heb ik mijn tickets geboekt, vaccinaties gehaald en me georiënteerd op de route en landen die op mn lijstje stonden. In december heb ik nog veel leuke afspraken, avondjes/weekendjes weg in de planning, en ik wil nog graag het een en ander produceren of juist afronden voor ik weg kan (voor mezelf). Er komt nog een Marine-Bye-ology feestje waar tot nu toe al 28 fantastische mensen bij aanwezig zullen zijn. Ik heb nog niet eerder alle voor mij belangrijke mensen bij elkaar gebracht en het voelt bijzonder dat iedereen speciaal voor mij, in zo'n drukke periode, toch tijd vrij maakt.
Tekst is nooit compleet genoeg om gevoelens te verwoorden. Ik kan blijven dubben of piekeren over mijn besluit. Oma zou zeggen: ieder mens moet voor zichzelf leven, Ben: Geniet van het leven, het duurt maar even. Maar ook zullen er argumenten zijn om niet te gaan.
Gelukkig weet ik waarvoor ik terug wil komen. Ik heb mn levensmaatje gevonden en ik kijk er nu alweer naar uit om daarnaar terug te gaan. Ik neem iedereen die ik ga missen gewoon in mijn hartje mee en via deze blog zal ik proberen jullie van mijn belevenissen op de hoogte te houden.
Afscheid nemen was nooit mijn sterkste kant (bij schoolreisjes zat ik huilend achter het raam vanuit de bus naar mam te zwaaien, terwijl andere kinderen gillend van enthousiasme rondsprongen met snoep). Maar ik zie het zo: ik ga gewoon even wat langer op vakantie, zodat ik ook wat tijd heb om mezelf te ontdekken...
Met het welbekende eendengekwaak als wekker zoekt mijn hoofd om 05:15 naar de dag van vandaag. Het duurt maart even voor ik me besef dat ik me nogmaals mag omdraaien (en daarna nog wel 80 keer, als ik zou willen);
16 presentaties voor het vak 'Molecular Methods in Ecology and Evolution' vulden gisteren mijn aller-laatste 'studiedag' in de Linnaeusborg in Groningen. De woorden 'Thanks all for your attention during this long day' sloten mijn 2e master Marine Biology af. De stap over de drempel het gebouw uit was een rare. Direct kocht ik 2 biertjes en een bakkie pinda's bij de Albert Heijn op het faculteitsterrein, om alvast te kunnen proosten met Martijn (in de file op de ring van Groningen). We dineerden in het bier-oord van Nederland en proostten met een 'Celebrator'. Eenmaal thuis kroop ik als een uitgeleefde zombie in ons nestje…
En vanmorgen ontmoette ik dan de 'harde' realiteit: het gevoel van 'vrijheid'/ het zwarte gat/ ...
Met een beetje schuldgevoel liep ik in de rondte terwijl Martijn zich weer klaarmaakte voor een dag werken, maar daarna heb ik desondanks nog geweldig lang geslapen. De auto's die ik vandaag langs me heen zag razen op de snelweg hadden allemaal haast ergens naartoe, terwijl ik als een vrije vogel vooral aan het genieten was van het warme oranje zonnetje op mijn gezicht en de leuke muziekjes op de radio. De hele wereld moest iets, leek wel, behalve ik.
De afgelopen weken kreeg ik van o.a. mijn lief, (groot-)(schoon-)ouders de steun dat ik nog even moest doorbijten met die laatste loodjes, waarvoor ik notabene weer een kleine maand naar Groningen moest. Ik was aan die tweede master begonnen en nu was ik zo dichtbij dat ik hem ook wilde afmaken ook! Maar ik was al wel een paar maanden echt aan het aftellen. Als 26-jarige ben je wel een keer klaar 'becijferd' te worden voor wat je doet. (Alhoewel die 8.5 die ik vandaag ontving zeer welkom was als afsluiter). Ik was er al klaar mee, maar nu ben ik (er) echt klaar (voor)! Ik heb kunnen regelen dat ik kan meedraaien met een afstudeerceremonie nog voor 2016, in de hoop dat ook opa en oma daar bij kunnen zijn. In deze maand heb ik me eigenlijk verder niet over mijn reis 'bekommerd'.
Sinds gisterenmiddag is die reis ineens een stap dichterbij gekomen: Het duurt nog een kleine 6 weken, en dan stap ik in het vliegtuig om die reis te maken die ik al zo lang had willen maken. Die 6 weken benauwen me een beetje, terwijl ik me daar de afgelopen maanden dus niet over kon opwinden. 'Het was nog ver weg', want die studie had ik nog niet eens binnen.
In augustus heb ik na veel getwijfel (hoe kan ik ook anders), van eigenlijk al een paar jaar, de knoop doorgehakt dat ik ga. Uit mijn comfortzone en alleen een reis maken in een mooi gebied op de wereld. Juist nu ik gesetteld ben met het mannetje van mijn leven, is het voor mij de meest onlogische stap om te nemen. Maar aangezien ik het de vorige keren niet gedaan heb toen daar de kans voor was, zal ik, wanneer ik het nu niet zou doen, op mijn 40e waarschijnlijk nog steeds balen van mijn besluiteloosheid. Er was altijd al een kriebel om te gaan, maar ik liet het niet toe omdat ik er altijd wel een verklaring voor kon geven aan mezelf. Maar toen daar Martijn kwam met zijn 1001 ervaringen in zuidoost Azië, kreeg ik het al helemaal niet meer uit mijn hoofd. Ik probeer grip te hebben op het leven of een ander te helpen naar fijne gevoelens voor ik mijn eigen kan accepteren en aangezien dat niet te sturen is, denk ik dat het goed is dat ik dus toch ga: zelf voelen wat moet, wat kan en wat is. Zweverig, he?
Het is raar te besluiten 'weg te gaan', uit positie/omgeving waarin ik gelukkig ben. Maar met die insteek kom je nergens (reistechnisch gezien). Dus: In oktober heb ik mijn tickets geboekt, vaccinaties gehaald en me georiënteerd op de route en landen die op mn lijstje stonden. In december heb ik nog veel leuke afspraken, avondjes/weekendjes weg in de planning, en ik wil nog graag het een en ander produceren of juist afronden voor ik weg kan (voor mezelf). Er komt nog een Marine-Bye-ology feestje waar tot nu toe al 28 fantastische mensen bij aanwezig zullen zijn. Ik heb nog niet eerder alle voor mij belangrijke mensen bij elkaar gebracht en het voelt bijzonder dat iedereen speciaal voor mij, in zo'n drukke periode, toch tijd vrij maakt.
Tekst is nooit compleet genoeg om gevoelens te verwoorden. Ik kan blijven dubben of piekeren over mijn besluit. Oma zou zeggen: ieder mens moet voor zichzelf leven, Ben: Geniet van het leven, het duurt maar even. Maar ook zullen er argumenten zijn om niet te gaan.
Gelukkig weet ik waarvoor ik terug wil komen. Ik heb mn levensmaatje gevonden en ik kijk er nu alweer naar uit om daarnaar terug te gaan. Ik neem iedereen die ik ga missen gewoon in mijn hartje mee en via deze blog zal ik proberen jullie van mijn belevenissen op de hoogte te houden.
Afscheid nemen was nooit mijn sterkste kant (bij schoolreisjes zat ik huilend achter het raam vanuit de bus naar mam te zwaaien, terwijl andere kinderen gillend van enthousiasme rondsprongen met snoep). Maar ik zie het zo: ik ga gewoon even wat langer op vakantie, zodat ik ook wat tijd heb om mezelf te ontdekken...
-
27 November 2015 - 08:16
Oma Kletter:
Lieve Floor...Er gaat een schrijfster aan je verloren..! Wat kun je je goed uitdrukken en je gevoelens verwoorden..!
Ik zal héél graag je reisverslagen lezen...Ik verheug me er al op...en zoals in zulke gevallen óók mijn
gewoonte is, zal ik mijn kaartenboek er bij houden om je -heel letterlijk- te volgen...(*-*)
Ik wens je fijne uitrust- en voorbereidingsweken toe...samen met Martijn...
Dag meidje...alle liefs van Oma en Opa -
27 November 2015 - 08:28
Ria Spierenburg:
Lieve Floor
Ik weet heel zeker dat je van deze reis geen spijt zult krijgen. Ga er van genieten!!!
Veel liefs Ria xx -
27 November 2015 - 09:49
Frank Driessen:
Lieve Floor,
Wat een geweldige start van je blog Floor! Recht uit je hart en recht in het hart van de mensen die van je houden.
Ik hang aan je lippen (neehee, figuurlijk) als je de komende maanden ons zo verslag doet van je heerlijke ontdekkingsreis.
Pap -
27 November 2015 - 11:56
Henk:
Ben je wel weer op tijd terug voor de BW reunie?
Geniet!
HdO -
27 November 2015 - 12:06
Andrea Sneekes:
Een fantastisch avontuur ga je tegemoet!
De mensen hier gaan je missen, jij gaat de mensen hier missen, maar je gaat ook een levenservaring opdoen waar velen van dromen en jij toch gaat doen. Heel veel plezier tijdens je reis en ik ben benieuwd naar je verhalen.
groetjes,
Andrea -
27 November 2015 - 17:32
Sofie Van Delft:
Wat heb je dat mooi geschreven mop.
Ik ben erg benieuwd naar je verhalen!
Ik ga je zeker volgen
Xxxxxx
Sofie -
28 November 2015 - 12:10
Arjen Mantel:
Doe jegoet floor ga je volgen groetjes arjen -
29 November 2015 - 22:19
Klaudie:
Ik wens je een prachtige ervaring toe! Dat houdt in: vallen en opstaan, wind mee en tegen, momenten van eenzaamheid, ontmoediging (denken ze nog wel aan me? ik krijg zo weinig mails en apps), vreugde (vaak in de niet geplande, dus onverwachtse momenten), herinneringen voor de rest van je leven, angst (houden ze nog wel van me in Nederland), geluk, intensiteit, het gevoel dat je leeft. En dat zijn nog maar een paar dingen die ik je 'gun'. Maak het mee, dompel je ander, voel geen bezwaren of schuldgevoel, geniet van de mooie momenten en sta niet te lang stil bij de ongemakken. En: PAS GOED OP JEZELF!!! Wees er zuinig op. We houden van je en willen nog veel meer 'Floor' als je weer terug bent. xx -
01 December 2015 - 18:47
Roos Van Der Meij:
Lieve Floor,
Wij wensen jou een heel goede reis en geniet er maar van. Voor dat je weet ben je alweer terug. Je hebt van Martijn vast wel heel veel informatie gekregen. Gebruik die informatie maar goed. Wij hopen dat het wordt zoals je het verwacht. Groeten van ons.
Gijs en Roos -
02 December 2015 - 18:33
Hans Sp.:
Hoi Floor,
zo mooi als Klaudie het heeft verwoord kan ik het niet. Ik denk dat zij het wel heel goed omschreven heeft wat je te wachten staat.
Ik denk dat het een reis gaat worden die je nooit gaat vergeten en dat je prachtige ervaringen op zult gaan doen.
Heel veel sterkte en ga er lekker van genieten.
Hans -
04 December 2015 - 07:51
Je Mannetje:
Hey lieve schat, de laatste tijd heb je diverse keren gezegd dat jij je schuldig voelt dat je gaat. Dat is nergens voor nodig, dat weet je! Ik ben nu juist degene die mij schuldig voelt, omdat ik pas zo laat op dit mooie verhaal reageer. Tijdens ons weekendje weg vorige week had ik het natuurlijk al gelezen, maar ik had nog geen tijd genomen om iets terug te sturen.....
Je weet hoe ik over je reis denk. Het is dat je zelf je ticket hebt besteld, maar anders had ik het voor je gedaan. ;-) Nee, niet omdat ik graag wil dat je gaat. Integendeel, ik ga jou ook onwijs missen. Maar ik weet wat voor iets moois het maken van zo'n reis is. En dat gun in jou ook! Bovendien denk ik dat je onwijs veel aan zo'n reis zult hebben: je ziet mooie plekken, ontmoet veel mensen, leert veel over jezelf, je maakt leuke momenten mee, maar soms ook lastigere momenten. En dan vergeet ik waarschijnlijk nog 100 dingen te noemen.
Het belangrijkste is dat jij de reis gaat maken zoals jij dat graag wilt. Doe alle dingen die je graag wilt doen, want dit is het moment. Natuurlijk gaan wij heeel veel contact houden via alle manieren die er zijn, maar het is ook belangrijk dat je geniet van het 'daar zijn'. 5 maanden lijken lang (en voor de thuisblijvers is dat het ook), maar ik weet zeker dat voor jou de tijd voorbij zal vliegen. En dat is een goed teken, daar hoef je je niet schuldig om te voelen! :-)
Ik kan nog uren doorgaan over hoe mooi het is, wat je moet gaan doen, dat je op jezelf moet passen etc. Maar al die dingen heb ik je al zo vaak gezegd. Wij gaan de komende weken nog lekker genieten samen en er staan inderdaad nog veel leuke dingen op de planning. En dan kun jij in januari eindelijk die reis gaan maken die je al zo lang wilt maken!
Ik vind het dapper en knap van je en zal je blijven steunen. En natuurlijk op je wachten tot je terug bent! :-) Love you! -
04 December 2015 - 08:22
Yvonne:
Hooi Floor
Afscheid nemen is altijd moeilijk (ik weet er alles van), maar het is maar voor even!
En je gaat een geweldig avontuur tegemoed waar je je hele leven met veel plezier op terug zal kijken! Ik wens je alvast heel heel veel plezier met al je avonturen en nieuwe ervaringen!
Veel plezier de komende weken met al je familie en vrienden en natuurlijk met je lieve mannetje (mijn leuke broer ;))
Xxxxx -
08 December 2015 - 22:26
Margot:
Lieve Floortje,
Wat een mooie eerste blog! Heel erg leuk dat je dit gaat bijhouden, dan kunnen we een beetje meemaken wat jij meemaakt! voel je vooral niet verplicht om te lang in internetcafes door te brengen om ons op de hoogte te houden terwijl je zoveel te zien zult hebben daar! Ik vind het supertof van je dat je dit gaat doen, stoer schoonzusje!!!!
En nu eerst nog een gezellige maand met je lief familie en vrienden, en dan terwijl wij allemaal weer dag in dag uit werken en in het koude Nederland zitten, vlieg jij het avontuur tegemoet!!
Tot de 19e! Xx M
-
09 December 2015 - 18:25
Floris Van Enter:
Joh wat een keuze... Weg gaan. En wat tof! Op avontuur gaan. En wat jammer, jullie zullen elkaar missen, maar zoeter wordt het weerzien dan weer :) Heel veel succes en plezier! -
31 December 2015 - 14:53
Renee Spierenburg:
hoi floor, nou ik sluit me absoluut aan bij de vorige personen, over hoe mooi jij iets kan verwoorden.
ik word er emotioneel van. en zoals je oma zegt, er is een schrijfster aan je verloren gegaan.
kan je altijd nog schrijfster worden als je terug komt en niet weet wat te gaan doen.
ik weet zeker dat je het harstikke leuk gaat hebben, want wij die allemaal gereist hebben, zijn nog
nooit terug gekomen, en hebben gezegd, nooit meer, dus dat gaat jou vast ook niet overkomen.
en mocht je toch terug willen, die weg is er altijd, en dan vangen we je hier weer op.
lieve knuffel van renee -
02 Januari 2016 - 15:08
Brenda Buddy:
Floor! Wat een prachtverhaal. Heel mooi omschreven en oh wat snap ik deze keus goed! Gelukkig duurt afscheid nemen maar even:) ookal ken ik je nog niet zo heel lang, ons eerste kennis making tripje heeft al aangetoond hoe stoer je bent en wat voor een avonturier er in je zit! Meisje ga zo onwijs genieten. En je bent enkel maar een halve wereld weg, we zitten allemaal nog steeds op dezelfde planeet! Ik ga je absoluut volgen want ik ben rete nieuwsgierig naar je avonturen! Liefs -
04 Januari 2016 - 19:17
Betty Van Den Berg:
Wat een mooi verhaal! Je eerste bladzijde van je eigen boek. Vele hoofdstukken zullen volgen. Bedankt dat ik met je mee mag lezen.... ;-) Ik wens je een fantastische tijd. Vijf maanden, worden weken, dagen, uren, minuten, seconden.... voor je het weet is het voorbij. Genieten is het motto, ontdekken en blijf vooral in jezelf geloven dat je de beste keuze hebt gemaakt om je tickets te kopen.... tot snel!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
