On my way: Dubai
Door: Floor Driessen
Blijf op de hoogte en volg Floor
05 Januari 2016 | Verenigde Arabische Emiraten, Dubai
05.01.2016 Het is gelukt! Ik ben onderweg! Een aantal maanden geleden de knoop doorgehakt te gaan en 2,5 uur geleden zette ik mijn rechtervoet in het Transavia toestel (terwijl ik, zoals ik dat altijd doe ter geruststelling van mijn bijgeloof, nog even de buitenkant van het vliegtuig aanraakte, voor een veilige vlucht).
In oktober heb ik alles al uitgezocht wat ik nu weet over mijn reis. In november volgde ik mijn laatste vak en in december sloot ik van alles af.
- op 9 december vierde ik op een bijzondere manier met mijn familie het behalen van mijn masters in Groningen
- Het afstudeer- en tevens afacheidsfeestje 'Marine Byeology' in een schip in Zaandam op 19 december zal me ook nog lang heugen. Wat was dat ontzettend gezellig! Al mijn vrienden en familie nogmaals bedankt voor jullie bijdrage aan deze memorabele avond. Ik kan iedereen toejuichen een feest te organiseren waarvoor je jouw mensen kunt uitnodigen (die nota bene vervolgens voor jou komen)! Na een gezamenlijke proost met het Aziatisch getinte 'nozem'pie, schreven m'n maatjes in m'n reis-notebook: ik zit nu in het vliegtuig en zoek tijdens mijn reis naar een geschikt moment om eraan te beginnen, ik heb alleen nog maar dat van opa en mam gelezen. In mijn transaviaatje heb ik mezelf eerst lekker gemaakt met het zelfgemaakte 'Ga in azie van de gebaande paden af'-tips boekje van m'n broer. Hiervan kwam ik letterlijk weer bij positieven. (Thanks: gave ideeen!)
- Nadat ook kerst alweer voorbij was ging op 28 december INEENS mijn emotie aan. Ik ging nu iedereen nog eenmaal zien: om Daag te zeggen. En ik ben dus niet zo goed in Daag zeggen. Bij de een belde ik na afscheid nemen nog een keertje aan voor een extra afscheid, bij de ander zei ik tien keer dat dit echt de laatste knuffel was, of ik belde toch nog een keer extra dan afgesproken. Ondertussen droomde ik snachts over gestolen tassen, verkeerd geld, gekke pleinen, onaardige chinezen etc. Mijn koppie draaide overuren.
Het gevoel, het losgerukte gevoel, dat je hart probeert te kloppen terwijl het voelt alsof hij nog is achtergebleven bij dat wat je niet lost wilt laten, is nieuw voor me, onbeschrijfelijk en doet zelfs zeer. Ik kon m'n leegte niet kwijt, want het nam alle ruimte in.
Ik ga níet lang weg, en ik ga wél iets leuks doen, maar geruststellende woorden als deze helpen die echte emoties dan niet te verdringen. Ze bevestigen dan enkel dat ik fantastische mensen ga verlaten voor het onbekende en dat voelt eigenaardig en ook onaangenaam ;-). Ik weet niet wat me te wachten staat en wat/waarvoor/of je het ergens voor inruilt waar je ook bewust voor zou kiezen. Ik reis voor de eerste keer alleen. Is al deze ellende het dan allemaal wel waard?
Simpel is dan gewoon te zeggen: ja. Het is het proberen in ieder geval waard. Want: het was ook ongemakkelijk om te accepteren NIET te gaan reizen... En nu ik zo in het zonnetje zit in het vliegtuig blijk ik toch wel weer verdomd snel te kunnen genieten van minieme dingen, zoals rivieren in Iran die wel goudzoekers lijken, door die weerkaatsing van de zon in mijn hoek. Ik heb ook ervaren te kunnen genieten door stil te staan bij wat ik heb, al is het nu niet zo dichtbij.
Ik was niet los te trekken van Tijn en heb ook hem op Schiphol nog gebeld -toen ik op een verdieping hoger hoopte toch nog een glimp van hem op te vangen (al hadden we afgesproken an niet) terwijl ik verder alleen nog - voor mij op dat moment- beangstigende douane activiteit zag, en die glimp biet meer kwam. "Ik wilde écht nog één kus!". Toen ik daarna bij diezelfde douane kwam was het allemaal veel meer ok. Er gingen meer mooie herinneringen door m'n brein dan vrezen en verdriet. Ik kwam niet bij het gevoel waarom ik het ooit gewild had, maar wel bij het besef dat ik in mijn gewone leven ontzettend gelukkig ben.
Met duizend herinneringen in m'n hart en vastgelegde sleutels van de verschillende mensen waar ik om geef in m'n geest. Vol moed en zonder teveel nadenken stapte ik naar de douanier. Hij zal het wel niet geloofd hebben maar ik keek toch ook uit naar m'n reis.
Volgende blogs worden reisblogs. Over drie uur land ik, haal ik effies m'n tas van de bagageband, hoop ik, en ga ik me met de oliesjeiks mengen in het metronetwerk van de wereldstad Dubai. Vanavond misschien nog een fonteinshow bij de Burj Khalifa? Hoe klinkt dat? Jullie horen het: in mijn -dan eindelijk op reis-blog! (Ik maak even promo voor m'n eigen na dit dramatische verhaal dat ik toch van me af heb willen schrijven)
**inmiddels ben ik veilig geland en in m'n hotel en heb ik zelfs al het gestelde doel van de avond bereikt: ik heb met een metro (heen met alleen maar vrouwen en op de terugweg waren er écht alleen maar mannen te bekennen) door Dubai gecrost en de miljoenen lampjes op het grootste gebouw van de aardbol zien schitteren met een mooie muziek-fonteinshow op de voorgrond. Nou mis ik m'n maatje om het mee te delen, en ondanks dat dat niet verdwijnt, zal ik er vast aan gaan wennen dat ik ook alleen mag, maar vooral KAN genieten.
Nou.. Daag! ;-)
Muziek tijdens het schrijven in het vliegtuig: UKF, Skrillex
In oktober heb ik alles al uitgezocht wat ik nu weet over mijn reis. In november volgde ik mijn laatste vak en in december sloot ik van alles af.
- op 9 december vierde ik op een bijzondere manier met mijn familie het behalen van mijn masters in Groningen
- Het afstudeer- en tevens afacheidsfeestje 'Marine Byeology' in een schip in Zaandam op 19 december zal me ook nog lang heugen. Wat was dat ontzettend gezellig! Al mijn vrienden en familie nogmaals bedankt voor jullie bijdrage aan deze memorabele avond. Ik kan iedereen toejuichen een feest te organiseren waarvoor je jouw mensen kunt uitnodigen (die nota bene vervolgens voor jou komen)! Na een gezamenlijke proost met het Aziatisch getinte 'nozem'pie, schreven m'n maatjes in m'n reis-notebook: ik zit nu in het vliegtuig en zoek tijdens mijn reis naar een geschikt moment om eraan te beginnen, ik heb alleen nog maar dat van opa en mam gelezen. In mijn transaviaatje heb ik mezelf eerst lekker gemaakt met het zelfgemaakte 'Ga in azie van de gebaande paden af'-tips boekje van m'n broer. Hiervan kwam ik letterlijk weer bij positieven. (Thanks: gave ideeen!)
- Nadat ook kerst alweer voorbij was ging op 28 december INEENS mijn emotie aan. Ik ging nu iedereen nog eenmaal zien: om Daag te zeggen. En ik ben dus niet zo goed in Daag zeggen. Bij de een belde ik na afscheid nemen nog een keertje aan voor een extra afscheid, bij de ander zei ik tien keer dat dit echt de laatste knuffel was, of ik belde toch nog een keer extra dan afgesproken. Ondertussen droomde ik snachts over gestolen tassen, verkeerd geld, gekke pleinen, onaardige chinezen etc. Mijn koppie draaide overuren.
Het gevoel, het losgerukte gevoel, dat je hart probeert te kloppen terwijl het voelt alsof hij nog is achtergebleven bij dat wat je niet lost wilt laten, is nieuw voor me, onbeschrijfelijk en doet zelfs zeer. Ik kon m'n leegte niet kwijt, want het nam alle ruimte in.
Ik ga níet lang weg, en ik ga wél iets leuks doen, maar geruststellende woorden als deze helpen die echte emoties dan niet te verdringen. Ze bevestigen dan enkel dat ik fantastische mensen ga verlaten voor het onbekende en dat voelt eigenaardig en ook onaangenaam ;-). Ik weet niet wat me te wachten staat en wat/waarvoor/of je het ergens voor inruilt waar je ook bewust voor zou kiezen. Ik reis voor de eerste keer alleen. Is al deze ellende het dan allemaal wel waard?
Simpel is dan gewoon te zeggen: ja. Het is het proberen in ieder geval waard. Want: het was ook ongemakkelijk om te accepteren NIET te gaan reizen... En nu ik zo in het zonnetje zit in het vliegtuig blijk ik toch wel weer verdomd snel te kunnen genieten van minieme dingen, zoals rivieren in Iran die wel goudzoekers lijken, door die weerkaatsing van de zon in mijn hoek. Ik heb ook ervaren te kunnen genieten door stil te staan bij wat ik heb, al is het nu niet zo dichtbij.
Ik was niet los te trekken van Tijn en heb ook hem op Schiphol nog gebeld -toen ik op een verdieping hoger hoopte toch nog een glimp van hem op te vangen (al hadden we afgesproken an niet) terwijl ik verder alleen nog - voor mij op dat moment- beangstigende douane activiteit zag, en die glimp biet meer kwam. "Ik wilde écht nog één kus!". Toen ik daarna bij diezelfde douane kwam was het allemaal veel meer ok. Er gingen meer mooie herinneringen door m'n brein dan vrezen en verdriet. Ik kwam niet bij het gevoel waarom ik het ooit gewild had, maar wel bij het besef dat ik in mijn gewone leven ontzettend gelukkig ben.
Met duizend herinneringen in m'n hart en vastgelegde sleutels van de verschillende mensen waar ik om geef in m'n geest. Vol moed en zonder teveel nadenken stapte ik naar de douanier. Hij zal het wel niet geloofd hebben maar ik keek toch ook uit naar m'n reis.
Volgende blogs worden reisblogs. Over drie uur land ik, haal ik effies m'n tas van de bagageband, hoop ik, en ga ik me met de oliesjeiks mengen in het metronetwerk van de wereldstad Dubai. Vanavond misschien nog een fonteinshow bij de Burj Khalifa? Hoe klinkt dat? Jullie horen het: in mijn -dan eindelijk op reis-blog! (Ik maak even promo voor m'n eigen na dit dramatische verhaal dat ik toch van me af heb willen schrijven)
**inmiddels ben ik veilig geland en in m'n hotel en heb ik zelfs al het gestelde doel van de avond bereikt: ik heb met een metro (heen met alleen maar vrouwen en op de terugweg waren er écht alleen maar mannen te bekennen) door Dubai gecrost en de miljoenen lampjes op het grootste gebouw van de aardbol zien schitteren met een mooie muziek-fonteinshow op de voorgrond. Nou mis ik m'n maatje om het mee te delen, en ondanks dat dat niet verdwijnt, zal ik er vast aan gaan wennen dat ik ook alleen mag, maar vooral KAN genieten.
Nou.. Daag! ;-)
Muziek tijdens het schrijven in het vliegtuig: UKF, Skrillex
-
05 Januari 2016 - 21:26
Linda:
Mooi, Floor! Het gaat helemaal goed komen met je (en met Martijn ook hoor). Geniet van je avontuur! -
05 Januari 2016 - 21:26
Anne:
Jaaa! Onze fles staat ook op de foto, Patricia! :D
Super veel plezier! Ik ben heel benieuwd naar alle avonturen die je gaat beleven! :) -
05 Januari 2016 - 21:53
Ollie:
Hi Floor.
Ik heb genoten van je eerste verslag.
Hopelijk komen er nog heel veel zo
Groetjes
Ollie -
05 Januari 2016 - 23:07
Margot :
Mooi geschreven Floor, en inspirerend om te lezen! Nu lekker slapen en als je morgen de gordijnen van je kamer open doet.... DUBAI! Gaaf! Veel plezier! -
05 Januari 2016 - 23:21
Maarten:
Een ontroerend begin van een waarschijnlijk waanzinnig avontuur! Leuk dat je de fontein al hebt geprobeerd! ;) Hou je ook in het wapperige boekje je herinneringen bij met jouw leuke schrijfstijl? Slaap lekker tussen de hoge torens, dure auto's en oliesjeiks - heel veel plezier morgen! X -
06 Januari 2016 - 00:18
Mama:
Lieve Floor, mooi verhaal en ik ben weer gerust...!
Slaap lekker in je mooie bed en geniet morgen van een bruisend DUBAI.
Maak veel mooie foto's om tztzt samen van na te genieten...Liefs, MG -
06 Januari 2016 - 07:26
Martijn:
Hey lieffie,
wat een mooi verhaal weer. Ja, het afscheid nemen viel gisteren niet mee... Er zijn heel wat traantjes gevallen, maar toch komt er ook een kleine lach op mijn gezicht als ik nadenk hoe wij voor dat poortje stonden (waar ik niet meer doorheen mocht). Het grondpersoneel wenste iedereen een fijne reis en het enige wat jij (alleen tegen mij, niet tegen het personeel) zei was 'fijne reis mijn reet'. :-) Zoveel zin had je erin :-)
Het afscheid nemen was moeilijk, de eerste dagen daar in Azie zullen lastig zijn, maar ik denk dat het vanzelf beter wordt. We hebben gisteren al fijn kunnen face-timen. Dat scheelt enorm. Je komt de komende maanden echt wel door. En zoals ik al heb gezegd: Ga niet aftellen hoe lang je nog weg bent, maar tel de herinneringen en belevenissen die je opbouwt! Die gaan je nog zoveel geven in de toekomst.
Geniet van Dubai en ik ben benieuwd naar al je verhalen! Liefs en dikke knuffel van mij! -
06 Januari 2016 - 08:31
Yvonne :
Nu is je avontuur echt begonnen. Lekker gaan genieten meis. Xxxxx -
06 Januari 2016 - 09:15
Oma Kletter:
Lieve meidje...Wat een opluchting van je te horen...Dat lag niet aan jou, IK was de juiste knopjes weer kwijt...Maar vanmorgen belde Martijn en hielp me weer op weg...Je beginnetje was niet makkelijk, zoals je al dacht...maar vanaf nu ga je genieten...en ons je mooie verhalen sturen...en wij zullen kunnen meegenieten van een reis die we zelf niet kunnen maken...Die fontein was het sprankelende begin van een mooie tijd...Dikke knuf van Oma -
06 Januari 2016 - 10:41
Brenda:
Wiehooe you did it!! je bent het vliegtuig ingestapt en onderweg:)
Mooi verhaal Floor! Ik snap het dubbele gevoel van weggaan zo goed! Maar ik weet zeker dat je super snel je draai gaat vinden en gaat genieten van alle mooie dingen:) Het is vooral een hele gerust stelling om te weten dat je zo'n fijn thuis hebt. En dat thuis is er gelukkig ook nog als je weer terug komt met je prachtige avonturen. Waah ik kan niet wachten op al je verhalen en ontdekkingen! Reizen we toch een beetje mee;)
Have fun in Dubai! -
07 Januari 2016 - 08:05
Ron:
Wat ben je toch een kanjer.
Ik wilde iets schrijven waardoor je "gefloord" zou worden. Zodat je ons, mij natuurlijk in het bijzonder, niet zult vergeten als gevolg van die miljoenen leuke indrukken die je gaat opdoen. Maar, jag, ik kon niks verzinnen.
Ik zal je blijven lezen, alles alles wat je schrijft.
mo ron -
07 Januari 2016 - 23:23
Yenk Van Der Molen:
Veel plezier ik zal je met plezier volgen vergeet Abu Dhabi Ferrari wold niet de achtbaan 250 km/per uur groet henk
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
