De aanloop naar Schotland
Door: Floor Driessen
Blijf op de hoogte en volg Floor
07 Maart 2017 | Nederland, Zaandam
De aanloop naar Schotland
07-03-2017
--- Het begon allemaal op 18 april 2016: ik zat op Gili Air in een homestay, toen ik een mail kreeg van Bureau Waardenburg over mogelijkheden om er te gaan werken. Het was voor mij een van de redenen om mijn backpackende bestaan in Azië te beëindigen. Per 11 juli werd ik ingezet op een toffe onderwaterklus (op basis van video’s en achter een beeldscherm); in de toekomst zou ik mogelijk ook in levende lijve een bijdrage gaan leveren aan onderwatermonitoring, maar daar was eerst een beroepsduikopleiding voor nodig. Vervolgens werd mij op 31 oktober, tijdens mijn contractverlengingsgesprek, gevraagd of ik deze in aankomend voorjaar wilde volgen. Ik trilde van blijdschap en zonder de gewoonlijke twijfel kwam er een oprechte “JA!” uit… ---
Vandaag was een normale werkdag: ik ben flink aan het overwerken (aan inmiddels mijn tweede project met onderwatervideobeelde)n, zodat ik op 19 maart met een schone lei naar Schotland kan vertrekken voor een drie weken durende beroepsduikopleiding. [Kleine meisjes kúnnen snel groot worden]. Daar waar ik vorig jaar nog aan mezelf aan het knutselen was in de grote Aziatische buitenwereld, weet ik nu áltijd wat ik wil, en twijfel ik nooooiit meer! Alhoewel… In november hoorde ik natuurlijk de verhalen van twee collega’s die de opleiding een paar jaar geleden hebben gevolgd. Horrorverhalen. (Nog) bang(er) voor de kou werd ik ervan. Ik ga een maand later dan zij toen, maar heb aan de watertemperatuurgrafiekjes geen steun. Ga ik het eigenlijk wel trekken? Is dit wel iets voor mij? Kan ik dit? Een ruige Noordzee is anders ‘stoer’ en ‘kunnen’ dan kou trotseren, bovendien heb ik het in oktober na een uur onder de brug al koud…? -- Hee Joh! Ik kan toch duiken! Dan koop ik toch warme kleding! Anderen duiken zelfs op de Noordpool! Die zijn net zo mens als ik! Na vele hersenspinsels en steun van mijn ouders nam ik me voor mezelf ‘gewoon te trainen’. Dat deed ik, door zonder jas naar buiten te gaan en ‘aan de kou te wennen’. Ik waste mijn handen enkel met IJSkoud water, mocht geen handschoenen aan tijdens het krabben van mijn voorruit en bibberen was gezond. Ik moet altijd meteen zo overdrijven, maar het placebo-effect werkt mij wel. Ik leerde gelukkig te accepteren dat ik niets aan die kou kan doen en heb een warme SANTI 400gr en winterwanten aangeschaft. Ik ben ook ook fysiek bij gaan trainen: met een goeie conditie ging ik immers verder komen, of in ieder geval minder snel instorten. De eerste 3 weken van januari was ik soms wel 6 keer per week anderhalf uur aan het roeien, fietsen, rennen en krachttrainen bij Big Gym in Zaandam, na werktijd in Culemborg. Maar ja, er heerste een goeie griep en die brak me de daaropvolgende 3 weken op.
‘We werden gedrild.’ ‘Het zijn militaire clowns’. Toen ik de kou had neergelegd borrelden volgende emoties op. Ik zag mezelf al zitten: van 7 tot 19 ploeterend met rekenmachines achter flinke stapels theorie en sommen, een dikke muts op, snottebel tot op mijn bovenlip, eenzaam in een koud kantinezaaltje met kleine raampjes, waardoorheen enkel te zien is dat het nog altijd pijpenstelen regent. Een stevige Navy SEAL die achter me staat met zijn handen in zijn zij terwijl zijn hoofd onbevredigd nee staat te schudden. s’ Avonds verdrietig en afgezonderd in een donker hoekje van een grote lege slaapkamer, piekerend over de volgende zware dag, en via skype steun zoekend bij Martijn. Ja. Ik ben heel goed in het pantseren van mijn eigen onzekerheid, gebaseerd op weinig informatie. Dit soort anti-fantasieën verdwijnen gelukkig, op het moment dat ik me realiseer dat ik niet-helpende gedachten aan het voeden ben, om ze vervolgens juist (nog meer) te overdrijven en er om te lachen; de rollen om te draaien en mezelf de denkfout of realiteit te spiegelen. Martijn heeft mij hard geholpen de ‘ik zie wel’-mentaliteit te laten domineren. Ik had er bovendien vóór die enkele ‘broodjes-aap’ zin in, dus nu toch nog steeds (?)!
Ik vertelde vriendin Klaudie (sinds mijn eerste Noordzee-expeditie al een maatje, tevens buddy omdat zij wil filmen wat ik aan biologie aantref) over de nieuwe ontwikkelingen. Ze kende mijn enthousiasme voor BuWa en ze was erg blij voor me. Ik denk dat het een maand later was dat ik een kort maar krachtig appje van haar kreeg ‘of ik nog steeds die beroepsduikopleiding ging doen’. Met duizend smileys en stuiterend enthousiasme vroeg ik “hoooeeezooooooo” en of ze soms gezellig met me mee ging!?. De donkere kamertjes werden zonnig en ik zag ons al helemaal samen door de –in mijn hoofd ineens veel kleinere bergen– theorie werken, al lachend koken en nog wat na praten over de leuke beestjes onderwater en belevenissen van de dag. Om mijn fanatieke hartstochtelijkheid kon ze niet heen. In diezelfde periode las ik me in over inschaling, deed ik de boekingen en begon ik wintermateriaal aan te schaffen: ik werd sterker, kreeg echt zin, ook in de periode waarin Klau alles behalve zeker was dat ze mee ging. Het werd allemaal realistischer en als kers op de taart ging Klaudie mee!
Afgelopen zondag begonnen voor mij de praktische voorbereidingen met een clubduik ‘takkenbos plaatsen’ georganiseerd vanuit duikteam Murene. Ik maakte mijn eerste duik van dit jaar -ik schaam me-. De voornemens om vanaf oktober door te duiken en langzaam aan winterse onderwatertemperaturen te wennen waren niet helemaal gelukt. Helemaal niet. Ik wilde in ieder geval duiken om mijn nieuwe Bare CD2 (op waterdichtheid) te testen, maar uiteraard ook om mijn bijdrage te leveren aan de aanleg van habitat voor de voortplanting van baarsjes in de Sloterplas. Ik was eigenwijs en nam mijn normale (en al enigszins verbruikte) handschoenen mee; ‘dan kon ik mijn winterwanten bewaren voor in Schotland’. (Wilgentakken zijn overigens alles behalve scherp, dus waarom die koppigheid…). We doken de maximale 30 minuten en op mijn handen na (!) had ik het langer uit kunnen houden, zeker met het idee dat er zoute beestjes om me heen krioelen *Dreaming of Scotland*. De kou? Weer een zorg minder! ’s Avonds dineerden we met Ben en Klau voor de laatste ‘kortsluitinkjes’, waaronder paklijsten, check van betalingen, key collection points en koplampstickers. Nu nog even twee weken consequent sporten, gezond eten, geen tweede verkoudheid oplopen en dan rijd ik ons vol goede moed de ferry op in IJmuiden op 19 maart!
07-03-2017
--- Het begon allemaal op 18 april 2016: ik zat op Gili Air in een homestay, toen ik een mail kreeg van Bureau Waardenburg over mogelijkheden om er te gaan werken. Het was voor mij een van de redenen om mijn backpackende bestaan in Azië te beëindigen. Per 11 juli werd ik ingezet op een toffe onderwaterklus (op basis van video’s en achter een beeldscherm); in de toekomst zou ik mogelijk ook in levende lijve een bijdrage gaan leveren aan onderwatermonitoring, maar daar was eerst een beroepsduikopleiding voor nodig. Vervolgens werd mij op 31 oktober, tijdens mijn contractverlengingsgesprek, gevraagd of ik deze in aankomend voorjaar wilde volgen. Ik trilde van blijdschap en zonder de gewoonlijke twijfel kwam er een oprechte “JA!” uit… ---
Vandaag was een normale werkdag: ik ben flink aan het overwerken (aan inmiddels mijn tweede project met onderwatervideobeelde)n, zodat ik op 19 maart met een schone lei naar Schotland kan vertrekken voor een drie weken durende beroepsduikopleiding. [Kleine meisjes kúnnen snel groot worden]. Daar waar ik vorig jaar nog aan mezelf aan het knutselen was in de grote Aziatische buitenwereld, weet ik nu áltijd wat ik wil, en twijfel ik nooooiit meer! Alhoewel… In november hoorde ik natuurlijk de verhalen van twee collega’s die de opleiding een paar jaar geleden hebben gevolgd. Horrorverhalen. (Nog) bang(er) voor de kou werd ik ervan. Ik ga een maand later dan zij toen, maar heb aan de watertemperatuurgrafiekjes geen steun. Ga ik het eigenlijk wel trekken? Is dit wel iets voor mij? Kan ik dit? Een ruige Noordzee is anders ‘stoer’ en ‘kunnen’ dan kou trotseren, bovendien heb ik het in oktober na een uur onder de brug al koud…? -- Hee Joh! Ik kan toch duiken! Dan koop ik toch warme kleding! Anderen duiken zelfs op de Noordpool! Die zijn net zo mens als ik! Na vele hersenspinsels en steun van mijn ouders nam ik me voor mezelf ‘gewoon te trainen’. Dat deed ik, door zonder jas naar buiten te gaan en ‘aan de kou te wennen’. Ik waste mijn handen enkel met IJSkoud water, mocht geen handschoenen aan tijdens het krabben van mijn voorruit en bibberen was gezond. Ik moet altijd meteen zo overdrijven, maar het placebo-effect werkt mij wel. Ik leerde gelukkig te accepteren dat ik niets aan die kou kan doen en heb een warme SANTI 400gr en winterwanten aangeschaft. Ik ben ook ook fysiek bij gaan trainen: met een goeie conditie ging ik immers verder komen, of in ieder geval minder snel instorten. De eerste 3 weken van januari was ik soms wel 6 keer per week anderhalf uur aan het roeien, fietsen, rennen en krachttrainen bij Big Gym in Zaandam, na werktijd in Culemborg. Maar ja, er heerste een goeie griep en die brak me de daaropvolgende 3 weken op.
‘We werden gedrild.’ ‘Het zijn militaire clowns’. Toen ik de kou had neergelegd borrelden volgende emoties op. Ik zag mezelf al zitten: van 7 tot 19 ploeterend met rekenmachines achter flinke stapels theorie en sommen, een dikke muts op, snottebel tot op mijn bovenlip, eenzaam in een koud kantinezaaltje met kleine raampjes, waardoorheen enkel te zien is dat het nog altijd pijpenstelen regent. Een stevige Navy SEAL die achter me staat met zijn handen in zijn zij terwijl zijn hoofd onbevredigd nee staat te schudden. s’ Avonds verdrietig en afgezonderd in een donker hoekje van een grote lege slaapkamer, piekerend over de volgende zware dag, en via skype steun zoekend bij Martijn. Ja. Ik ben heel goed in het pantseren van mijn eigen onzekerheid, gebaseerd op weinig informatie. Dit soort anti-fantasieën verdwijnen gelukkig, op het moment dat ik me realiseer dat ik niet-helpende gedachten aan het voeden ben, om ze vervolgens juist (nog meer) te overdrijven en er om te lachen; de rollen om te draaien en mezelf de denkfout of realiteit te spiegelen. Martijn heeft mij hard geholpen de ‘ik zie wel’-mentaliteit te laten domineren. Ik had er bovendien vóór die enkele ‘broodjes-aap’ zin in, dus nu toch nog steeds (?)!
Ik vertelde vriendin Klaudie (sinds mijn eerste Noordzee-expeditie al een maatje, tevens buddy omdat zij wil filmen wat ik aan biologie aantref) over de nieuwe ontwikkelingen. Ze kende mijn enthousiasme voor BuWa en ze was erg blij voor me. Ik denk dat het een maand later was dat ik een kort maar krachtig appje van haar kreeg ‘of ik nog steeds die beroepsduikopleiding ging doen’. Met duizend smileys en stuiterend enthousiasme vroeg ik “hoooeeezooooooo” en of ze soms gezellig met me mee ging!?. De donkere kamertjes werden zonnig en ik zag ons al helemaal samen door de –in mijn hoofd ineens veel kleinere bergen– theorie werken, al lachend koken en nog wat na praten over de leuke beestjes onderwater en belevenissen van de dag. Om mijn fanatieke hartstochtelijkheid kon ze niet heen. In diezelfde periode las ik me in over inschaling, deed ik de boekingen en begon ik wintermateriaal aan te schaffen: ik werd sterker, kreeg echt zin, ook in de periode waarin Klau alles behalve zeker was dat ze mee ging. Het werd allemaal realistischer en als kers op de taart ging Klaudie mee!
Afgelopen zondag begonnen voor mij de praktische voorbereidingen met een clubduik ‘takkenbos plaatsen’ georganiseerd vanuit duikteam Murene. Ik maakte mijn eerste duik van dit jaar -ik schaam me-. De voornemens om vanaf oktober door te duiken en langzaam aan winterse onderwatertemperaturen te wennen waren niet helemaal gelukt. Helemaal niet. Ik wilde in ieder geval duiken om mijn nieuwe Bare CD2 (op waterdichtheid) te testen, maar uiteraard ook om mijn bijdrage te leveren aan de aanleg van habitat voor de voortplanting van baarsjes in de Sloterplas. Ik was eigenwijs en nam mijn normale (en al enigszins verbruikte) handschoenen mee; ‘dan kon ik mijn winterwanten bewaren voor in Schotland’. (Wilgentakken zijn overigens alles behalve scherp, dus waarom die koppigheid…). We doken de maximale 30 minuten en op mijn handen na (!) had ik het langer uit kunnen houden, zeker met het idee dat er zoute beestjes om me heen krioelen *Dreaming of Scotland*. De kou? Weer een zorg minder! ’s Avonds dineerden we met Ben en Klau voor de laatste ‘kortsluitinkjes’, waaronder paklijsten, check van betalingen, key collection points en koplampstickers. Nu nog even twee weken consequent sporten, gezond eten, geen tweede verkoudheid oplopen en dan rijd ik ons vol goede moed de ferry op in IJmuiden op 19 maart!
-
11 Maart 2017 - 11:49
Roos Van Der Meij:
Hoi Floor, dit is al een heel verslag. Dus ik kijk uit naar de volgende reisverslagen. Succes gewenst in Schotland. -
11 Maart 2017 - 12:37
Klaudie :
Dit helpt bij de mentale voorbereiding! Zin in Floor. Je bent inmiddels een grote steun voor mij. -
11 Maart 2017 - 13:55
Ria Spierenburg:
Lieve Floor
Ook dit gaat je lukken!!! Daar twijfel ik geen moment aan. Super leuk dat Klaudie meegaat. Ik zou zeggen maak er samen drie topweken van. Heel veel succes.
Liefs Ria xx -
11 Maart 2017 - 18:07
Frank:
Dat wordt voor ons weer genieten van je verhalen!
Alle mogelijke succes in Oban en natuurlijk vooral ook veel plezier met z'n tweetjes. Gaat lukken ! -
11 Maart 2017 - 18:36
Hans:
Hoi Floor,
lekker genieten van de opleiding. Veel succes.
Hans -
11 Maart 2017 - 22:40
Betty Van Den Berg:
Wauw! Ik snap dat jullie zin hebben in Schotland. Leuk dat Klaudie meegaat. Samen in de camper? Hoe dan ook, jullie zullen veel lol met elkaar hebben. Heel veel plezier en we horen graag jullie verhalen. -
12 Maart 2017 - 07:44
Martijn:
Gaat jullie vast en zeker lukken, jullie kunnen ze leren dat Dutch women helden zijn! Ze zijn tussendoor best aardig,en 's avonds loopt er 1 in vrouwenkleding rond. Dus als je t ff koud hebt kun je daar aan denken...
Succes en plezier, ben benieuwd naar je blog. Grz Martijn -
12 Maart 2017 - 10:13
Yvonne :
Heeeel veel plezier en succes met je opleiding -
12 Maart 2017 - 20:17
Corrie:
Hoi Floor en ook Klaudie,
Heel veel succes en geniet ook van de mooie duiken in Schotland.
Over drie weken twee stoere vrouwelijke beroepsduikers terug in Nederland.
Groetjes, Corrie -
13 Maart 2017 - 10:28
Erik Stein:
Wat een leuk verslag. Ik zie er naar uit om je avonturen in Schotland te volgen en wens je enorm veel succes toe. Je kan het! -
13 Maart 2017 - 16:50
Lilian:
Wat nou, koud? 't Is hier alweer 7 graden. Dus in Schotland hooguit een paar graadjes kouder maar :P -
14 Maart 2017 - 07:42
Martijn:
Nou, gisteren nog wat meer voorbereidingen gedaan (oefenen met volgelaatsmasker, zou dat nu ons volgende 'speeltje' worden? ;-) ) en van de week natuurlijk inpakken. Spannend is het allemaal wel en je mag natuurlijk zenuwachtig zijn, maar niet aan jezelf twijfelen. Je kunt dit!
Ik wens je, en Klaudie natuurlijk ook, heel veel succes maar vooral ook veel plezier samen. Maak er een mooie tijd van en kom met dat papiertje, pasje of wat je ook krijgt terug naar Nederland!
Ik ben trots op je, maar zal je natuurlijk ook missen (en ben stiekem wel een beetje jaloers dat jij straks beroepsduikster bent :-) ). Veel liefs van mij. -
14 Maart 2017 - 07:44
Mama:
Lieve stoere meid,
Ik wens je alles wat nodig is om deze reis tot een fantastische ervaring te maken. Je kunt het! 3 weken 24 uur per dag zal ik in gedachten bij je zijn. Heel veel liefs,
mama
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
