Self-sufficiency
Door: Floor Driessen
Blijf op de hoogte en volg Floor
28 Maart 2017 | Verenigd Koninkrijk, Oban
One week down
27-03-2017
Klokslag een week geleden stapte ik voor het eerst mijn voorlopige nieuwe stulpje in: Suilven home (aan de telefoon kregen we de volgende routebegeleiding: Sierra Uniform India Lima …”) – Whut?). Het is een 12-persoonshuisje met een 2 persoonskeuken en een 4 persoons eet/study area. We hadden een zeer gezellige en geslaagde eerste –reis– dag achter de rug: Martijn, de lieverd, is ons komen uitzwaaien vanaf de pier in IJmuiden: we zagen een klein rood stipje met daaronder een zwart streepje en een uitsteeksel (zijn zwaaiende arm). We begonnen maandag op de DFDS en reden door 4 seizoenen van Newcastle naar Glasgow, nadat we aan boord verschillende kuchende en snotterende mensen met een grote boog gemeden hadden. Om 14:30 konden we vervroegd terecht bij onze uitgebreide medische keuring. Van top tot teen werden we getest en uitgemeten. Ondanks het brandalarm werd ook mijn gehoor goedgekeurd. Tien minuten volgden we versnellende piepjes die ons vertelden op welk ritme we ups en downs moesten stappen, die afgewisseld wel en geen uitzicht gaven over het centrale stadsplein. Achteraf gezien een idioot gezicht (vanuit helicopterview): de nurse (70 jaar en schattig) zat aan een tafel naar een bandje te luisteren die ze wel 12x per dag moet aanhoren, terwijl bij mij het zweet van mijn rug gutste en ademhaling zwaarder werd. Ik stelde maar wat vragen om het ijs te breken, scoorde een excellent op deze spannende (want asthma medical history) chest-step test, alvorens aan te tonen dat ik mijn tenen kan wiebelen, haar vingers kan volgen en mijn eigen neus kan aanwijzen. Ondanks dat we van niets anders uit gingen met onze volgepakte BuWa wagen, straalden we van energie toen we de goedkeuring ontvingen: First step accomplished!
Dinsdagochtend ontbeten we met muts op en honderd laagjes aan, omdat Suilven met zijn ene kleine verwarminkje een tijdje niet gebruikt was (en de laatste keer duidelijk ruikbaar met een aantal natte honden). De eerste dag bij Puffin D.C. was paperwork: kennismaking (“Floor (DRI-007) and Cloudy”), afronding betaling, materiaal in onze opslagruimte en paspoortkopietjes. We kregen onze stapels cursusmateriaal en luisterden naar de eerste lectures: ‘belang van een muts’, ‘beschrijving goed voedingspatroon’. In de middag keken we Open Water Diver video’s. Serieus? We raakten door het beginnende-duikers-niveau zelfs juist opgefokt: we hebben (slechts) 18 dagen! Onze verplichte minuten dan?: Hup hup! “Wat is een snorkel!?!” Dan kun je duiken vanaf je 14e en begin je je beroepsduikopleiding met ‘wees op tijd’ en ‘wat is buoyancy’. In de praktijk stonden de eerste dagen ook onderwater in het teken van PADI: we moesten laten zien dat we ons maskertje af konden doen (wat tegenviel vanwege de temperatuur –brainfreeze-) en ons drijfvermogen onder controle hadden met fin pivots. En ik maar denken dat ik meteen met een volgelaatsmaker de diepte in zou springen en Oxygen Provision zou leren. Ondanks onze duiken op de Noordzee en ons IANTD Trimix brevet op zak hebben we met ons eerste Puffin examen moeten aantonen dat we weten weten dat je ‘zuurstofvergiftiging voorkomt door geen flessen te gebruiken met daarop EAN stickers’. De informatietoedracht voelde gelukkig al gauw niet meer als ‘on-kennis’. We raakten in no-time in een flow van kennisvergaring. Inmiddels hebben we onszelf namelijk op een hoog tempo de Engelse duikterminologie en benaming van equipment eigen gemaakt. We hebben in 6 dagen het gehele PADI programma tot en met Rescue, incl. Emergency First Responder en First Aid at Work, afgerond. Ondertussen leren we knopen leggen, of zitten we na ons zelfgekookte dinertje nog tot 11 of 12 uur aan ons huiswerk. Hoe suf het ook klinkt: deze eerste week kan ik absoluut niet stuk praten (zeker niet met dit weer ;-)!). Ik wil een ieder die al jaren duikt aanraden een soortgelijke refresh te doen, vooral duikers die denken dat ze alles al kunnen en weten (net als ik) en hun buddy niet nodig denken te hebben… De cursusaanpak om via Open Water en Advanced Open Water (incl. koppeltje duikelen in droogpak) tot vandaag in recordtijd en zonder pauzes (lunchen tijdens de lectures en video’s) tot Rescue diver opgeleid te zijn -al waren we dat al- gaf ons niet alleen de kans om aan locatie, sfeer, verwachtingen en hun tempo gewend te raken, maar ook om info die je tijdens je eerste certificering gemist hebt alsnog aan je kennis toe te voegen. Het landt namelijk anders. Bredere snelwegen in je brein, aldus Klau. Ik zou het niet geloofd hebben, maar de beleving ervan is oprecht.
Op dag 1 was de debriefing “Everything perfect, you can dive, but kitting up took you 40 minutes; should be 10”. Yeah right. Zo ook dacht ik dat ze een grapje maakte toen ik mijn eigen jacket met daarin 8 kg lood -terwijl al een hele berg om mijn heupen- van de grond af moest aantrekken. Maar er bleek echt geen bankje in de buurt en we leren: “Buddy is a ghost”. Dus… Afgericht staan we inmiddels al in 10-15 minuten met onze set in het water en hebben we na elke flesvulling de tank met souplesse op de ‘oorsponkelijke horrorwijze’ omgedaan.
In de eerste paar dagen had ik slijmbeursontsteking in mijn wijsvingerknokkels, spierpijn in mijn polsen; enkel en andere plekken waar geen spieren zitten en flinke last van mijn onderrug. Zo bang als ik was om zwakker en uitgeput te raken in de tijd, doen pijntjes en gedoetjes er steeds minder toe. Ze zijn er wel en ik negeer ze niet, maar het is simpelweg gaan met die banaan. Makes no sense het aandacht te geven. Focus. Sterker nog, ik voel me elke dag fitter, krijg steeds meer energie en heb straks heimwee. We voelen de progressie, zijn een team en stijgen in tempo ZONDER ons te haasten. In tegenstelling tot de beleving van onze eerste zelfstandige opdracht: we moesten in 1,5 uur samen 2 duiken maken (en dus 2x flessen vullen) (en weer terug zijn in classroom 2). Terwijl ik terugrende van de wc naar onze materiaalruimte, met mijn broek nog op mijn enkels om tijd te besparen, hing Klau bezweet en floekend naar voren gebogen met een halve set op haar rug. Selfsufficiency leer je kennelijk in een week, want waar ik eerst met één winterwant de andere niet aankreeg, trek ik hem nu ‘ff’ uit om iets te fixen en ben ik bovendien überhaupt niet meer bezig met de kou. We staan om 06:00 uur op en zijn om 18:00 thuis. In de avond een gauw hapje en appje omdat we anders ons huiswerk niet afkrijgen. Ik vind het hier heerlijk!
De voornaamste reden om mezelf op te pakken en nog aan een blog te beginnen vanavond was omdat ik zie hoe hard ik groei, en al verschil voelde in hoe ik me na Advanced Open Water anders voelde dan na de Open Water course. We hebben al massa’s “rijtjes” geleerd m.b.t. rescues, emergency responses, symptomen van illnesses, het phonetic alphabet, rigging en lijnsignalen voor communicatie. Voor ik het weet ben ik kleine Floor niet meer en is me het proces ontgaan. Reflectie maakt de boel nog effectiever, wat ook de reden is dat het niet alleen ontzettend gezellig, maar ook een grote toegevoegde waarde heeft dat we hier met z’n tweetjes zitten te knokken, genieten, werken, studeren en lachen. We leren van elkaar (s fouten) en delen ervaringen (incl. de zeer ervaren staff): in mijn eentje was het nóg knapper, maar doordat we met zijn tweeën zijn ben ik me überhaupt bewust van de ontwikkeling. Zo. En nu weer aan het huiswerk.
27-03-2017
Klokslag een week geleden stapte ik voor het eerst mijn voorlopige nieuwe stulpje in: Suilven home (aan de telefoon kregen we de volgende routebegeleiding: Sierra Uniform India Lima …”) – Whut?). Het is een 12-persoonshuisje met een 2 persoonskeuken en een 4 persoons eet/study area. We hadden een zeer gezellige en geslaagde eerste –reis– dag achter de rug: Martijn, de lieverd, is ons komen uitzwaaien vanaf de pier in IJmuiden: we zagen een klein rood stipje met daaronder een zwart streepje en een uitsteeksel (zijn zwaaiende arm). We begonnen maandag op de DFDS en reden door 4 seizoenen van Newcastle naar Glasgow, nadat we aan boord verschillende kuchende en snotterende mensen met een grote boog gemeden hadden. Om 14:30 konden we vervroegd terecht bij onze uitgebreide medische keuring. Van top tot teen werden we getest en uitgemeten. Ondanks het brandalarm werd ook mijn gehoor goedgekeurd. Tien minuten volgden we versnellende piepjes die ons vertelden op welk ritme we ups en downs moesten stappen, die afgewisseld wel en geen uitzicht gaven over het centrale stadsplein. Achteraf gezien een idioot gezicht (vanuit helicopterview): de nurse (70 jaar en schattig) zat aan een tafel naar een bandje te luisteren die ze wel 12x per dag moet aanhoren, terwijl bij mij het zweet van mijn rug gutste en ademhaling zwaarder werd. Ik stelde maar wat vragen om het ijs te breken, scoorde een excellent op deze spannende (want asthma medical history) chest-step test, alvorens aan te tonen dat ik mijn tenen kan wiebelen, haar vingers kan volgen en mijn eigen neus kan aanwijzen. Ondanks dat we van niets anders uit gingen met onze volgepakte BuWa wagen, straalden we van energie toen we de goedkeuring ontvingen: First step accomplished!
Dinsdagochtend ontbeten we met muts op en honderd laagjes aan, omdat Suilven met zijn ene kleine verwarminkje een tijdje niet gebruikt was (en de laatste keer duidelijk ruikbaar met een aantal natte honden). De eerste dag bij Puffin D.C. was paperwork: kennismaking (“Floor (DRI-007) and Cloudy”), afronding betaling, materiaal in onze opslagruimte en paspoortkopietjes. We kregen onze stapels cursusmateriaal en luisterden naar de eerste lectures: ‘belang van een muts’, ‘beschrijving goed voedingspatroon’. In de middag keken we Open Water Diver video’s. Serieus? We raakten door het beginnende-duikers-niveau zelfs juist opgefokt: we hebben (slechts) 18 dagen! Onze verplichte minuten dan?: Hup hup! “Wat is een snorkel!?!” Dan kun je duiken vanaf je 14e en begin je je beroepsduikopleiding met ‘wees op tijd’ en ‘wat is buoyancy’. In de praktijk stonden de eerste dagen ook onderwater in het teken van PADI: we moesten laten zien dat we ons maskertje af konden doen (wat tegenviel vanwege de temperatuur –brainfreeze-) en ons drijfvermogen onder controle hadden met fin pivots. En ik maar denken dat ik meteen met een volgelaatsmaker de diepte in zou springen en Oxygen Provision zou leren. Ondanks onze duiken op de Noordzee en ons IANTD Trimix brevet op zak hebben we met ons eerste Puffin examen moeten aantonen dat we weten weten dat je ‘zuurstofvergiftiging voorkomt door geen flessen te gebruiken met daarop EAN stickers’. De informatietoedracht voelde gelukkig al gauw niet meer als ‘on-kennis’. We raakten in no-time in een flow van kennisvergaring. Inmiddels hebben we onszelf namelijk op een hoog tempo de Engelse duikterminologie en benaming van equipment eigen gemaakt. We hebben in 6 dagen het gehele PADI programma tot en met Rescue, incl. Emergency First Responder en First Aid at Work, afgerond. Ondertussen leren we knopen leggen, of zitten we na ons zelfgekookte dinertje nog tot 11 of 12 uur aan ons huiswerk. Hoe suf het ook klinkt: deze eerste week kan ik absoluut niet stuk praten (zeker niet met dit weer ;-)!). Ik wil een ieder die al jaren duikt aanraden een soortgelijke refresh te doen, vooral duikers die denken dat ze alles al kunnen en weten (net als ik) en hun buddy niet nodig denken te hebben… De cursusaanpak om via Open Water en Advanced Open Water (incl. koppeltje duikelen in droogpak) tot vandaag in recordtijd en zonder pauzes (lunchen tijdens de lectures en video’s) tot Rescue diver opgeleid te zijn -al waren we dat al- gaf ons niet alleen de kans om aan locatie, sfeer, verwachtingen en hun tempo gewend te raken, maar ook om info die je tijdens je eerste certificering gemist hebt alsnog aan je kennis toe te voegen. Het landt namelijk anders. Bredere snelwegen in je brein, aldus Klau. Ik zou het niet geloofd hebben, maar de beleving ervan is oprecht.
Op dag 1 was de debriefing “Everything perfect, you can dive, but kitting up took you 40 minutes; should be 10”. Yeah right. Zo ook dacht ik dat ze een grapje maakte toen ik mijn eigen jacket met daarin 8 kg lood -terwijl al een hele berg om mijn heupen- van de grond af moest aantrekken. Maar er bleek echt geen bankje in de buurt en we leren: “Buddy is a ghost”. Dus… Afgericht staan we inmiddels al in 10-15 minuten met onze set in het water en hebben we na elke flesvulling de tank met souplesse op de ‘oorsponkelijke horrorwijze’ omgedaan.
In de eerste paar dagen had ik slijmbeursontsteking in mijn wijsvingerknokkels, spierpijn in mijn polsen; enkel en andere plekken waar geen spieren zitten en flinke last van mijn onderrug. Zo bang als ik was om zwakker en uitgeput te raken in de tijd, doen pijntjes en gedoetjes er steeds minder toe. Ze zijn er wel en ik negeer ze niet, maar het is simpelweg gaan met die banaan. Makes no sense het aandacht te geven. Focus. Sterker nog, ik voel me elke dag fitter, krijg steeds meer energie en heb straks heimwee. We voelen de progressie, zijn een team en stijgen in tempo ZONDER ons te haasten. In tegenstelling tot de beleving van onze eerste zelfstandige opdracht: we moesten in 1,5 uur samen 2 duiken maken (en dus 2x flessen vullen) (en weer terug zijn in classroom 2). Terwijl ik terugrende van de wc naar onze materiaalruimte, met mijn broek nog op mijn enkels om tijd te besparen, hing Klau bezweet en floekend naar voren gebogen met een halve set op haar rug. Selfsufficiency leer je kennelijk in een week, want waar ik eerst met één winterwant de andere niet aankreeg, trek ik hem nu ‘ff’ uit om iets te fixen en ben ik bovendien überhaupt niet meer bezig met de kou. We staan om 06:00 uur op en zijn om 18:00 thuis. In de avond een gauw hapje en appje omdat we anders ons huiswerk niet afkrijgen. Ik vind het hier heerlijk!
De voornaamste reden om mezelf op te pakken en nog aan een blog te beginnen vanavond was omdat ik zie hoe hard ik groei, en al verschil voelde in hoe ik me na Advanced Open Water anders voelde dan na de Open Water course. We hebben al massa’s “rijtjes” geleerd m.b.t. rescues, emergency responses, symptomen van illnesses, het phonetic alphabet, rigging en lijnsignalen voor communicatie. Voor ik het weet ben ik kleine Floor niet meer en is me het proces ontgaan. Reflectie maakt de boel nog effectiever, wat ook de reden is dat het niet alleen ontzettend gezellig, maar ook een grote toegevoegde waarde heeft dat we hier met z’n tweetjes zitten te knokken, genieten, werken, studeren en lachen. We leren van elkaar (s fouten) en delen ervaringen (incl. de zeer ervaren staff): in mijn eentje was het nóg knapper, maar doordat we met zijn tweeën zijn ben ik me überhaupt bewust van de ontwikkeling. Zo. En nu weer aan het huiswerk.
-
29 Maart 2017 - 08:10
Martijn:
Leuk dat je tijd hebt gemaakt een blog te plaatsen lief. Ik kreeg al regelmatig de vraag of je nog wel tijd had om een blog te schrijven.
Zo te horen leer je erg veel. Zoals ik volgens mij van de week via face time zei vond ik je ook erg actief/ vrolijk, terwijl ik eigenlijk had verwacht dat je kapot zou zijn na dit soort dagen. Het geeft je oprecht energie, fijn!
Meestal was ik altijd als eerste klaar aan de waterkant, maar zo te horen moet jij straks op mij wachten en kun je me nog veel leren. Stoer hoor! Ben trots op je!
Heel succes met het volgende deel van de opleiding wat nu is begonnen. Nu komen de echte nieuwe dingen! Liefs van mij -
29 Maart 2017 - 08:36
Elisabeth:
Wat een prachtig mooitalige blog weer Floor. Allang geen elfje meer en ruim voorbij
stoer. COOL!
Ik kijk nu al uit naar je verslag van het leven en leren ná de verdiepte Padi inzichten, dus investeer vooral alle door verworven snelheid gewonnen minuten, Big Hug -
29 Maart 2017 - 09:55
Gerry:
Dag Floor(tje)
Ben op dit moment het boek DRIFT van Marion Pauw aan het lezen. Dat is echt een kinderverhaal in tot wat jullie meemaken. Spannend hoor. En mocht je toch niet blijven duiken: wordt schrijfster: gaat je ook uitstekend af! Liefs en doe voorzichtig! -
29 Maart 2017 - 10:20
Wendy:
Super stoer Floor en wat een prachtig verhaal!
Leuk om een beetje te kunnen volgen hoe je daar vaart.
Het contrast met het onafgebroken computer staren wat je hiervoor deed kan niet groter zijn volgens mij.
Zorg goed voor jezelf en groei maar lekker verder.
Groetjes van Wendy -
29 Maart 2017 - 10:26
Frank:
Niet één, niet twéé, maar al drie keer heb ik je blog gelezen om te genieten van je verhaal, van jullie voldoening van jullie eigen prestatie en van de manier waarop je het vertelt.
Er bekruipt me een licht gevoel van jaloezie om zo, door dóór te bijten, je doel te bereiken, hoewel de ontberingen en belasting het voor mij utopisch zouden maken.
Je bent al bijna op de helft; het zal lastig worden om over anderhalve week afscheid te nemen van Puffin D.C. met zijn ruige en dan inmiddels geliefde karakter.
We gaan jullie, ter verzachting, als helden onthalen.
Knuffel -
29 Maart 2017 - 12:51
Martien:
Superstoere Floor, respect!!
En erg leuk opgeschreven en dus heel gaaf om te lezen tussen alle andere e-mails van alledag.
Veel succes daar de komende dagen. -
29 Maart 2017 - 13:55
Ria:
Lieve Floor dit klinkt als een super opleiding, wat fijn dat je er zo'n energie door krijgt!!!
Succes voor de komende week!!
Liefs Ria -
29 Maart 2017 - 15:42
Ben:
Lieve Floor en natuurlijk Klautje, geweldig verslag en goed dat jullie deze aanpak weten te waarderen. Ik zal jullie inschrijven voor de opleiding kikvorsman(vrouw) bij het Korps Mariniers. Daar zijn jullie nu helemaal klaar voor -
29 Maart 2017 - 18:44
Hans:
Wij vroegen ons inderdaad al af of er wel tijd was voor een blog. Jullie zijn goed bezig en gaan straks met heel veel ervaring naar huis. Nog veel leerzame dagen de komende anderhalve week.
Hans -
29 Maart 2017 - 19:04
Roos:
Hoi Floor, fijn dat je het zo naar je zin hebt al is het zwaar. Nog even doorzetten en dan moet je alweer naar huis. Geniet nog maar even.
Groetjes Roos -
30 Maart 2017 - 06:31
Yvonne:
Hoi Floor, klinkt allemaal wel heftig hoor! En je uitrusting in 10 minuten pic 40 klaar hebben doe ik je echt niet na hoor! Well done! Knap dat je dit allemaal doet! Zijn niet veel mensen (inclusief mijzelf) die je dit na doen. Nog 2 weken doorbikkelen! Tot gauw! Xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
