Geslaagd!

13-04-2017
Het behoort tot afronding en fatsoen om de blogverhalen af te sluiten: Ik heb alweer drie dagen gewerkt, nadat we precies een week geleden hoorden dat we geslaagd waren voor ons HSE examen.

De drie weken vlogen voorbij. Het leken er wel zes, doordat de meeste dagen intensief voor twee telden. Toch voelden die ‘zes weken’ ook slechts als één; het vloog veel te snel voorbij. De meeste dagen lagen we om 8 uur in het water. Na twee of drie ochtend duiken en theorie, maakten we ‘s middags nog twee duiken of behandelden we meer theorie: lunchen deden we tijdens de powerpoints. We overhoorden elkaar onderweg naar de Lidl en kookten een snelle hap in ons tijdelijke huissie. We probeerden de hoeveelheid huiswerk steeds voor twaalven te bestuderen en zodoende nog wat slaap te pakken voor de volgende ochtendsessie.
Als ik er nu naar terug kijk hebben we echt ongelofelijk veel beleefd. Op onze eerste dag hadden we elkaar de oren al van het hoofd gekletst en we werden elkaar tot op de laatste dag niet beu. Trots en goedgekeurd voor onze medische keuring in Glasgow eindigde de heenreis maandagavond in Oban. Dinsdag werd vervolgens direct de toon gezet: geen menselijke kennismaking maar direct aan de slag: “Hier zijn je boeken. Dit zijn de regels. Schiet een beetje op.” Ochtend 2 hebben we Mo in een zwembad laten zien dat we 10 minuten konden watertrappelen. Ik wist gelukkig al dat ik dat kon, na het behalen van mijn Zwemdiploma A. Na week 1 waren we geslaagd voor de eerste 3 PADI-pasjes en beheersten we de Engelse terminologie voor alles wat ook maar nodig bleek om over het duiken te kunnen communiceren. Langzaam bouwden we daarbij kennis in om beroepsduiker te worden. In week 2 lag de focus op rescue, physiology, duikerziekten, oxygen, risk assessments en EHBO-O2. Hals overkop bleek daar bij mij ineens ruimte voor een nog onverwerkte traan na de tragische gebeurtenis aan boord van de Cdt. Fourcault van afgelopen jaar. Zo intensief als we bezig waren heb ik Martijn gemiddeld eens in de drie dagen kunnen spreken en ik was in week 3 dan blij dat Klau ‘aan de beurt was voor de Duiken In Beeld blog’, omdat ik niet zag wanneer ik het moest doen. Gekunsteld tot behendig leerden we verschillende (kop)rollen in ons droogpak te maken en hebben we elkaar neurologisch onderzocht. In week 3 kwam het volgelaatsmasker tevoorschijn, communiceerden we met lijnen en comms en maakten we diepe en donkere ‘solo’ duiken. We hebben zelfs een (vrijwillige) duik gemaakt in een decotank: ik lag in een kreukel met de tranen over mijn wangen: alsof we twee vijftienjarigen waren, zó melig.

Was het zwaar? Fysiek was het absoluut niet onmogelijk; ik ben niet in de buurt gekomen van mijn fysieke mogelijkheden. Maar: het gebrek aan slaap begon me op een gegeven moment te nekken. Twee belangrijke handknokkels en een aantal pezen gaven op, mijn weerstand werd langzaam nul en de wekker leek met de dag eerder te gaan. Mentaal werden we goed getest. De hoeveelheid nieuwe informatie werd er in hoog tempo doorheen gejast. Inhoudelijk lagen de onderwerpen ver uit elkaar: knopen leggen, duikersziekten, fysica wetten, zeemanschap, reglementen en US Navy tabellen. Ter afwisseling van hoge breinactiviteit werden we nog geen kwartier later op de koude zeebodem gelegd aan het uiteinde van een lijn, we konden een meter naar links, rechts of achteren. Dat niks doen daar, 5 duiken achtereenvolgens, alle 40+ minuten lang, was misschien wel de zwaarste test deze week.

De korte samenvatting is hoe dan ook: ik vond het fantastisch! Het is een onvergetelijk heerlijk gevoel om ‘gewoon even’ drie weken spons te zijn en alle mogelijke informatie over datgene wat je wilt weten op te mogen zuigen. Zó veel ervaring op te doen door zelf in het water of in de boeken te duiken, en hun verhalen en eindeloze belevenissen te horen. Ik ging vroeger graag naar school en die leergierigheid is kennelijk niet verdwenen. Niet alleen hebben we onze vaardigheden uren en uren bijgeschaafd, ook hebben we ons eigen ‘veiligheidskader’ ontwikkeld. Op gegronde basis meningen kunnen vormen over materiaal en veiligheid. Van Boyle tot Henry; barotrauma’s tot decompressieziekte; compressoren tot recompressiekamers.

Mijn hart heeft zich geopend voor de locatie (al is de baai waar we de 52 duiken gemaakt hebben echt voor geen duikherhaling vatbaar), opperhoofd Mike, het beroepsduiken, het proces met Klau. Op de laatste dag maken we een mooie wandeling door het echte Schotland: langs het water en over goudgele munro’s. ’S Middags rijden we voor de laatste keer naar Puffin Dive Centre: om onze duikspullen op te halen. We zien een hertje tussen de groen bemoste bomen op de heuvel, links van het kronkelende asfaltpaadje langs het water waarop we met de BuWa bus elke dag naar richting Port Gallanach reden. Een tegenligger aan de rechterkant van de weg maakt me weer wakker: ‘Morgen ‘moeten’ we naar huis: WE DID IT!’.