Een maand Indonesië: Bali, Gili Air & Lombok
Blijf op de hoogte en volg Floor
27 April 2016 | Indonesië, Kongsibaru
Zo! Hallo weer. Dit zal mijn laatste grote update zijn uit Azië (vanuit Lombok). Diep in de nacht ben ik opgestaan voor mijn vlucht naar Singapore, ik zit nu op het vliegveld, en aanstaande zondag, de eerste mei, sta ik weer met m'n tassie in de gang thuis: vele ervaringen en herinneringen rijker, met meer zelfvertrouwen en -kennis. Het voelt erg dubbel terug te keren, en er zijn vergelijkbaar veel emoties als bij het besluit uberhaupt te gaan, maar ik ben ervan overtuigd dat mijn reis precies goed was zo. Ik ga 'vroeger naar huis dan gepland', maar de reis voelt niet als 'failed'. Wel ben ik nog aan het wennen aan het idee dat dit het einde is, ik heb het eergisteren pas besloten en was er eigenlijk nog niet helemaal klaar mee. Echter komt overal een eind aan, en nu is daarvoor het beste moment. Graag deel ik mijn ervaringen uit Indonesië, waar mijn reis startte in Bali. De reflectie op mijn leven zal ik jullie besparen, mede omdat ik daar zelf nog een beetje mee worstel.
Bali reist als backpacker relatief voor geen meter, tenminste, niet als je zoals ik geen scooter (wilt) huren. Mijn verblijf op dit eiland begon ellendig; ik had nog niet nagedacht over een bestemming en ik liep als een kip zonder kop met een lonely planet op het vliegveld rond en probeerde alle plaatsjes te vergeleken om naar de leukste te gaan (ofzo), met in mijn achterhoofd dat er alleen dure taxi's waren om er te komen. En er ook alleen weg kon op die manier. Uit de grond van mijn hart, maar eigenlijk vrij onbewust, koos ik voor een plaatsje aan zee (Sanur). Ik kocht daar diezelfde avond nog een bootticket naar Nusa Lembongan, het eiland ten zuidoosten van Bali, en heb me vier dagen vermaakt en mezelf full time onderwater verstopt: Mijn eerste mantas gezien!! Nog geen idee van Bali, maar hier was ik nu eerst even aan toe.
Via Facebook had ik al een tijdje contact met een Indonesiër uit Padangbai, waar ik volgens Peter absoluut moest gaan duiken. Waar het eerst mijn plan was om er misschien 4 dagen te blijven, bleef ik er na mijn vertrek van het eiland een dikke week: duiken duiken duiken, de idiootst kleinste naaktslakken spotten en fotograferen met voorzetlenzen die ik mocht lenen (heerlijk spelen, mijn eerste keer met die dingen en nu wil ik er zelf ook een). Mijn flitser hield er op een gegeven moment mee op, maar ik mocht zonder enkel probleem de zijne gebruiken de rest van de week. Duiken tot je fles leeg is in plaats van max een uur, en tijdens doe lange duiken was het doel om de rare floor-beestjes te vinden waar ik dol op ben. Ik heb een flinke inhaalslag gemaakt op marien biologisch gebied: even die typisch Aziatische beestjes gescoord: mantis shrimp (met ei), harlequin shrimp, hairy crabs and shrimps, boxer crab, micromelo(!), alle nudies van de wereld.
In padangbai trof precies twee hinduistische ceremonies, waarin in traditionele padangbaise kledij offers werden gebracht aan zee, aangekleed met barong dance en muziek. Verder heb ik van de plaats niet veel meer gezien dan alles tot aan het einde van de straat van mijn hostel (slaapzaal), tot de zee aan de overkant van de stoep.
Toen mijn lichaam redelijk versleten raakte ben ik naar Ubud afgereist, vier dagen heb ik dagtripjes gedaan naar de verschillende hoeken van Bali: een dagje naar het oosten; tempels en rijstvelden met twee oude dames per auto, een dagje naar het noordoosten per (achterop) de scooter van een local in tropische regenbuien, maar het was gezellig en kwamen de dag door alsof we reismaatjes waren. De laatste dag heb ik een dag met drie andere backpackers een auto (met driver) gehuurd waarmee we o.a. de tempel aan het meer in het noorden bezochten. Jenny, een Canadese griet van 22 met dezelfde humor als ik, was er een van. Markus, een 26-jarige Duitser, het evenbeeld van mijn Texelse vriendje Bas in Nederland, en ik weet niet of het daardoor zo goed klikte, maar zijn 90% overeenkomende uiterlijk en 100% lach maakte het wel makkelijk het te laten voelen alsof ik met een vriend aan t reizen was, was er ook en die heb ik later nog twee keer ontmoet. En een saaie Franse zeur. Jenny en ik hadden eerder in Ubud al een aantal keer gekletst, Bijv. nadat ik was aangevallen door 5 apen en twee rabies vaccins heb gehaald. We hebben verder onder andere gezellig samen zitten twijfelen om de sunrise op batur mountain te beklimmen (en niet gedaan ivm lichamelijke condities). Ze is me na Ubud gevolgd tot in hetzelfde hostel (terug in) Padangbai (ik heb haar overtuigd voor een introduik) en ook toen ik daar een dag eerder dan zij van vertrok is ze me gevolgd naar Gili Air, een van de eilandjes ten noordwesten van Lombok. We deelden een kamer met tweepersoonsbed, en ondanks dat ze goed kon snurken en ik haar midden in de nacht moest vragen om haar knieën uit mijn gezicht te halen, raakten we steeds sterker connected. We waren beiden geïnteresseerd om Mount Rinjani te gaan beklimmen, waarop een batur-gelijke discussie volgde die wel dagen duurde: we besloten wel honderd keer wel en niet te gaan, zowel vanwege loze als belangrijke argumenten. Op de laatste avond besloten we tijdens een diner op het strand om het niet te doen, ivm de kosten, maar ik met name ook omdat ik sinds het bekruipen van de cu chi tunnels in HCMC mijn bovenbeenspieren overstretched had en me daar nog geen millispier van hersteld voelde, en in Padangbai op dag 2 ben uitgegleden en mijn teen semi-gebroken had (zo voelde het althans), waarna ik de eerste twee dagen nauwelijks kon lopen. Op Gili Air heb ik ook weer een aantal duiken gemaakt (schildpadden, mandarijn visjes!). Savonds zocht ik eerdere reismaatjes op, want velen komen hier wel even langs. Op de laatste dag daar hingen jenny en ik een dag aan het zwembad (de eerste keer deze trip en blijkbaar vind mijn innerlijke ik dat soort dingen toch ook heerlijk) en om half elf naar ons bedje. Onderweg zagen we een standje met een vergaande poster van de Rinjani trekking. Er scheen een lamp op alsof het ons wilde herinneren dat we dit dus (echt) niet gingen doen (?). Ondanks onze keuze stopten we bij het Bob Marley figuur en vroegen we 'voor de grap' hoeveel hij voor de trekking vroeg. Nog geen twee dagen later stond ik op 3726 meter een bordje vast te houden omdat ik de summit gehaald had en dat uit alle trotsheid wilde vastleggen. Het uitzicht was adembenemend!! Maar meer dan het uitzicht voelde ik me overweldigd door het feit dat ik, Floor Driessen, dit gehaald had. Het is misschien wel de grootste zowel physieke als mentale struggling in mijn leven. Ik was trots! Een uitgebreider verhaal volgt helemaal onderaan, voor de geïnteresseerden.
Wat betreft Lombok verder; na de Rinjani trekking valt er over ons verblijf (WE, want, we hebben er alleen maar een sterkere vriendschap door gekregen in plaats van dat we elkaar uitkotsten, dus we besloten de laatste dagen voor haar vertrek naar Canada ook samen door te brengen) niet veel meer gedaan dan zitten, omdat er geen spier, pees of knieschijf in ons lijf niet zeer deed, verstijfd was of blokkeerde. Veel gelachen, veel gekletst, en ze heeft me geholpen met een 'resurfacing' van mijn Brains, toen ik me besefte dat dit het goeie moment kon zijn om naar huis te gaan.... Ik ben dus nu op weg naar Singapore en ga proberen daar mijn schitterende reis mooi af te sluiten en nog even te kunnen overzien/reflecteren, voordat het Nederlandse gewone leven mijn leven weer probeert over te nemen....
Een beangstigend gevoel, want ik hoop dat ik zo sterk blijf als dat ik gevoeld heb dat ik in me heb/geworden ben.
Nu moet ik alleen in korte tijd wel gauw die laatste berichtjes in mijn boekje lezen: ik ben er al die maanden heel zuinig mee geweest omdat ik dacht dat ik het meer en meer nodig zou hebben in de loop van langer weg zijn, maar het tegengestelde is waar! (Op de afgelopen dagen na dan).
MT RINJANI TREKKING, 3726m
Eigenlijk heb ik me nooit beseft waar ik echt aan begonnen zou voor ik ermee bezig was.. Nu voelt het als een van de hoogtepunten (ha..ha) van mijn reis, doordat ik echt tot op het bot ben gegaan.
Zoals met alle tours die je kunt boeken, zijn er verschillende varianten; maar wij wilden in ieder geval de echte top (summit) bereiken, en niet alleen naar de kraterrug en terug. Daardoor kozen we voor 3dagen, 2nachten. Ik lees dat dan weer half en kwam er pas tijdens de tour achter dat de route meer was dan naar de top en via een andere weg terug. Het programma was: dag1) naar campsite 1 (2639m), dag2) naar de top (3726m); naar het meer (2008m); slapen op campsite 2 (2641m), dag3) naar beneden.
We liepen qua trekkingtijd een programma van 4 dagen in 3, en misten al na 1,5 dag de helft van de groep. Mensen die eerder trekkings deden vonden het krankzinnig dat nergens geadverteerd werd dat het niet voor beginners was, maar achteraf dacht ik: ik heb het toch ook volgehouden?
Veel mensen gaven desondanks op; een aantal mensen gaven over.. Waar je wanneer ook anderen zag, waren ze aan het worstelen, zittend, voorovergebogen, leunend tegen een boom of bezig schoenen opnieuw aan te trekken. Als ik er nu aan terugdenk ik het net een lachfilm: want iedereen was hier net als ik vrijwillig...
Op dag 1 begonnen we in de prachtige glooiende grasvelden, die de 'zachte' basis van de bergen onnodig gebied vormen. Het hoge gras kietelde aan m'n benen en ondanks dat het niet heel veel was, voelde je dat je absoluut omhoog aan het gaan was. Schitterend! De top van Mt Rinjani lag verscholen in een wolk en we hadden onderweg uitzicht op de schaduw van fluffy witte wolken die als donkere vlekken op de berg drukten. Daarna volgde een stuk bos en 'rauwe' berg met rotsen in de mist die zeker twee keer zo steep was en de laatste twee uur daarvan waren zeker 40% steil. Echt zwaar; 50 stappen en stilstaan. Gebruik maken van de bomen om met je armen het leed voor je beenspieren te verlichten. Iedereen werkte voor zichzelf, de groepen vielen uit elkaar.. We hebben deze eerste dag 7 uur achtereenvolgens gelopen en kwamen toen op de mountain rim, campsite1, en tevens de eerste bergrug, waar 'porters' onze tent al hadden opgezet. Deze jongens hebben met 2 volle bamboo baskets vol met ons eten, drinken, tentjes, kookspullen hetzelfde stuk gelopen. Deze baskets hangen aan een bamboo stick die op hun schouder leunt. Het was erg koud, maar we zaten inmiddels ook al op een hoogte van 2400. Ik verkleedde me van korte zeiknatte kleding naar afritsbroek en twee truien en we keken naar de wolken onder ons, terwijl de oranjeroze zon onderging achter de kraterrug van de overkant. Om zeven uur kregen we te eten en daarna probeerden jenny en ik in ons tentje te slapen, want om 02:00 stonden we alweer op. Ik denk dat ik er twee van heb geslapen ivm de kou, scheten en geklets vanuit andere tentjes en mensen die in t wilde weg tentjes beschenen met hun zaklamp. Na koekjes terwijl we nog in onze slaapzak zaten gingen we om 03:00 op weg naar de summit..
Het bereiken van die summit (de daadwerkelijke top) is werkelijk het zwaarste dat ik ooit op zowel mentaal als lichamelijk gebied van mezelf gevraagd heb... Dit maakt ook dat ik zo trots ben op wat ik bereikt heb.. Er waren 3 te onderscheiden delen: 1) van campsite tot laatste Rinjani rug, 2) de Rinjani rug, 3) laatste steile klim tot de top. Deel 1 was super zwaar, door het bos 30 tot soms zeker 60% met boomwortels en hoge opstappen, en vervolgens mul zand/gravel, wat maakte dat je voor elke drie stappen die je zette, een stap terug naar beneden zakte.. Met een lampje in mijn hand die regelmatig verdween in de bodem probeerde ik me er toe te zetten dat al deze mensen met lampjes om me heen dezelfde reden hadden als ik: dit was onderdeel van het doel dus doorzetten, het is enkel een kwestie van stappen en tijd. Bij aankomst op de Rinjani rug (deel 2), werd het mulle spul weer gripvolle bodem. Het was een kale en spitse bergrug, geen bomen, enkel een dappere plant, en het smalle 'pad' kronkelde om scherpe random verspreidde rotsblokken en ingesleten gleuven. Als je een beetje lomp liep kon je mini steen-lawines veroorzaken (hoorde ik naast me). M'n benen waren al goed verzuurd toen ik aan dit stuk begon en ik zweette me dood: ik heb wel 5 keer m'n trui aan en uitgetrokken, m'n vingers vroren eraf maar m'n hoofd stond in de fik. Ik was misselijk (moe? honger? Hoogte? Kou?) en probeerde niet te denken. Wat opkwam probeerde ik met m'n Mindfulnes te categoriseren om er zonder oordeel weer afscheid van te nemen en de situatie niet onnodig te compliceren. Het was erg demotiverend om de lampjes voor me te zien BLIJVEN stijgen. Er kwam geen einde aan de top.. Ik hoorde anderen dit in verschillende talen tegen elkaar zeggen (klagen) en ik was toch een beetje blij dat ik in dat negatieve idee bevestigd werd. Ik at een halve rol oreos maar toch had ik elke 50 stappen (op een gegeven moment gaan tellen voor de overtuiging dat ik echt wel vooruit ging) echt een stop nodig. Vaak sta je dan met ongeveer delfde mensen weer even stil, die gelukkig ook verbaasd waren over het feit dat het ZO zwaar was.. En toen begon deel 3, waar de scherpe rug overgaat naar de daadwerkelijke top: het steilste stuk, minstens 70%, maar dan MET dat mulle gravel van deel 1.. Je zag overal lampjes zich tien seconden verplaatsen, na de eerste vier seconden alweer afremmen en dan weer stilstaan. Ik was misselijk maar no way dat ik nu zo dichtbij was en het niet ging afmaken. Mensen probeerden elkaar te steunen door te zeggen dat je niet moet stoppen, maar gewoon kleine stapjes moet zetten: in dat mulle spul kom je dan alleen écht geen meter vooruit. Er zijn mensen die toch hebben opgegeven tijdens deel3 en dat kan ik op zich begrijpen maar ik dacht er niet aan! (dan ben je zo dichtbij!). Om 05:15 verscheen er langzaam rood in de lucht en voelde ik een tijdsdruk opkomen: het doel van al deze mensen was notabene om de sunset te zien... Om 05:30 zag ik stabiele (de top bereikte) lampjes en toen was het nog ZO ver voor mij.... 3700 meter is echt veel.. Ik probeerde steeds enkel te focussen op de volgende twintig meters en ik was er om 06:10 (vóór de sunrise!!). Ik zag Jenny zitten en riep haar naam alsof het het laatste was dat nog uit m'n strot kon komen... De sfeer op de top was erg bijzonder: alle pijn en leed leek verdwenen en de 'Hey jij hebt het dus ook gehaald' gesprekken waren grappig..
Na een kwartier daar was alle energie door de kou uit mijn lichaam gezogen en besloten we met ons groepje (van gisteren, toen we nog als een groep konden fungeren) naar beneden te gaan: zelfde weg terug. Ik heb denk ik deze reis nog niet zoveel plezier gehad als tijdens die 2 uur: euforie, trots en lol.. De mulle stukken hebben we als een stel debielen 'geskied' terwijl we filmpjes maakten en buikpijn hadden van t lachen (iedereen ging harder dan hij wou).
Om 09:00 kwamen we aan bij de tenten waar sommigen nog in hun nest lagen. Om 10:00 gingen we weer weg: naar beneden, het bergmeer van de Rinjani. De weg ernaar toe was een strubbeling, iedereen had zo zijn pijn en blaren, was moe door slaaptekort en verdwenen energie en een Chinese meid liep zelfs alles achterstevoren ivm haar knieën. Mijn knieën zijn nu denk ik ook niet meer veel dikker dan mijn nagels (niet mijn teennagels want sommige daarvan bestaan uberhaupt niet meer). We waren met z'n zessen over (van de 16 waarmee we begonnen). Eerst passeerden we rotsen (scherpe keien), 30 tot 70%, daarna grasland omhoog (?? Tot iedereens ergernis, want het meer was toch beneden) en toen kwamen we aan bij het meer. Daar hadden we een snelle lunch om 13:00 en toen gingen we meteen weer weg naar de volgende campsite, nog 4 uur te gaan.. Naar de rim (.....), een kwartslag om het meer heen van waar we dus vandaan kwamen vanmorgen;-). Als we ons niet zo uitgeleefd hadden gevoeld hadden we waarschijnlijk begrepen dat het klimmen het doel was. Nu was het slechts een middel tot het doel.
Alles na het ontbijt was zeker geen trekking/wandeling: alles was klimmen, en ja het is een berg, maar soms hadden we +75% klims en afdalingen, tot werkelijk 95% waarbij we rechte rotswandjes ongezekerd op klommen... Het voelde wel heel stoer en natuurlijk! Na ons dertiende uur klimmen vandaag kwamen we net voor t donker weer aan bij tentjes. Onze nieuwe slaapplaats, met blaffende honden, huilende baby's (?? Hahaha). Ik heb samen met een Engels koppel erg gelachen tijdens een kaartspel in hun knusse tentje voor ik om 9 uur in een andere en duidelijk gebruikte slaapzak wel wat nachtrust kon vinden.
Toen opgestaan om 06:00 en alles vanaf die 2641 meter naar beneden tot het dorp teruggelopen.. En toen had ik 2 dagen zere alles.
Met dank aan Klaudie voor de trekking sokken, Rob en Lida voor de meest pijnlijke maar nuttige massage tot op vandaag.
Bali reist als backpacker relatief voor geen meter, tenminste, niet als je zoals ik geen scooter (wilt) huren. Mijn verblijf op dit eiland begon ellendig; ik had nog niet nagedacht over een bestemming en ik liep als een kip zonder kop met een lonely planet op het vliegveld rond en probeerde alle plaatsjes te vergeleken om naar de leukste te gaan (ofzo), met in mijn achterhoofd dat er alleen dure taxi's waren om er te komen. En er ook alleen weg kon op die manier. Uit de grond van mijn hart, maar eigenlijk vrij onbewust, koos ik voor een plaatsje aan zee (Sanur). Ik kocht daar diezelfde avond nog een bootticket naar Nusa Lembongan, het eiland ten zuidoosten van Bali, en heb me vier dagen vermaakt en mezelf full time onderwater verstopt: Mijn eerste mantas gezien!! Nog geen idee van Bali, maar hier was ik nu eerst even aan toe.
Via Facebook had ik al een tijdje contact met een Indonesiër uit Padangbai, waar ik volgens Peter absoluut moest gaan duiken. Waar het eerst mijn plan was om er misschien 4 dagen te blijven, bleef ik er na mijn vertrek van het eiland een dikke week: duiken duiken duiken, de idiootst kleinste naaktslakken spotten en fotograferen met voorzetlenzen die ik mocht lenen (heerlijk spelen, mijn eerste keer met die dingen en nu wil ik er zelf ook een). Mijn flitser hield er op een gegeven moment mee op, maar ik mocht zonder enkel probleem de zijne gebruiken de rest van de week. Duiken tot je fles leeg is in plaats van max een uur, en tijdens doe lange duiken was het doel om de rare floor-beestjes te vinden waar ik dol op ben. Ik heb een flinke inhaalslag gemaakt op marien biologisch gebied: even die typisch Aziatische beestjes gescoord: mantis shrimp (met ei), harlequin shrimp, hairy crabs and shrimps, boxer crab, micromelo(!), alle nudies van de wereld.
In padangbai trof precies twee hinduistische ceremonies, waarin in traditionele padangbaise kledij offers werden gebracht aan zee, aangekleed met barong dance en muziek. Verder heb ik van de plaats niet veel meer gezien dan alles tot aan het einde van de straat van mijn hostel (slaapzaal), tot de zee aan de overkant van de stoep.
Toen mijn lichaam redelijk versleten raakte ben ik naar Ubud afgereist, vier dagen heb ik dagtripjes gedaan naar de verschillende hoeken van Bali: een dagje naar het oosten; tempels en rijstvelden met twee oude dames per auto, een dagje naar het noordoosten per (achterop) de scooter van een local in tropische regenbuien, maar het was gezellig en kwamen de dag door alsof we reismaatjes waren. De laatste dag heb ik een dag met drie andere backpackers een auto (met driver) gehuurd waarmee we o.a. de tempel aan het meer in het noorden bezochten. Jenny, een Canadese griet van 22 met dezelfde humor als ik, was er een van. Markus, een 26-jarige Duitser, het evenbeeld van mijn Texelse vriendje Bas in Nederland, en ik weet niet of het daardoor zo goed klikte, maar zijn 90% overeenkomende uiterlijk en 100% lach maakte het wel makkelijk het te laten voelen alsof ik met een vriend aan t reizen was, was er ook en die heb ik later nog twee keer ontmoet. En een saaie Franse zeur. Jenny en ik hadden eerder in Ubud al een aantal keer gekletst, Bijv. nadat ik was aangevallen door 5 apen en twee rabies vaccins heb gehaald. We hebben verder onder andere gezellig samen zitten twijfelen om de sunrise op batur mountain te beklimmen (en niet gedaan ivm lichamelijke condities). Ze is me na Ubud gevolgd tot in hetzelfde hostel (terug in) Padangbai (ik heb haar overtuigd voor een introduik) en ook toen ik daar een dag eerder dan zij van vertrok is ze me gevolgd naar Gili Air, een van de eilandjes ten noordwesten van Lombok. We deelden een kamer met tweepersoonsbed, en ondanks dat ze goed kon snurken en ik haar midden in de nacht moest vragen om haar knieën uit mijn gezicht te halen, raakten we steeds sterker connected. We waren beiden geïnteresseerd om Mount Rinjani te gaan beklimmen, waarop een batur-gelijke discussie volgde die wel dagen duurde: we besloten wel honderd keer wel en niet te gaan, zowel vanwege loze als belangrijke argumenten. Op de laatste avond besloten we tijdens een diner op het strand om het niet te doen, ivm de kosten, maar ik met name ook omdat ik sinds het bekruipen van de cu chi tunnels in HCMC mijn bovenbeenspieren overstretched had en me daar nog geen millispier van hersteld voelde, en in Padangbai op dag 2 ben uitgegleden en mijn teen semi-gebroken had (zo voelde het althans), waarna ik de eerste twee dagen nauwelijks kon lopen. Op Gili Air heb ik ook weer een aantal duiken gemaakt (schildpadden, mandarijn visjes!). Savonds zocht ik eerdere reismaatjes op, want velen komen hier wel even langs. Op de laatste dag daar hingen jenny en ik een dag aan het zwembad (de eerste keer deze trip en blijkbaar vind mijn innerlijke ik dat soort dingen toch ook heerlijk) en om half elf naar ons bedje. Onderweg zagen we een standje met een vergaande poster van de Rinjani trekking. Er scheen een lamp op alsof het ons wilde herinneren dat we dit dus (echt) niet gingen doen (?). Ondanks onze keuze stopten we bij het Bob Marley figuur en vroegen we 'voor de grap' hoeveel hij voor de trekking vroeg. Nog geen twee dagen later stond ik op 3726 meter een bordje vast te houden omdat ik de summit gehaald had en dat uit alle trotsheid wilde vastleggen. Het uitzicht was adembenemend!! Maar meer dan het uitzicht voelde ik me overweldigd door het feit dat ik, Floor Driessen, dit gehaald had. Het is misschien wel de grootste zowel physieke als mentale struggling in mijn leven. Ik was trots! Een uitgebreider verhaal volgt helemaal onderaan, voor de geïnteresseerden.
Wat betreft Lombok verder; na de Rinjani trekking valt er over ons verblijf (WE, want, we hebben er alleen maar een sterkere vriendschap door gekregen in plaats van dat we elkaar uitkotsten, dus we besloten de laatste dagen voor haar vertrek naar Canada ook samen door te brengen) niet veel meer gedaan dan zitten, omdat er geen spier, pees of knieschijf in ons lijf niet zeer deed, verstijfd was of blokkeerde. Veel gelachen, veel gekletst, en ze heeft me geholpen met een 'resurfacing' van mijn Brains, toen ik me besefte dat dit het goeie moment kon zijn om naar huis te gaan.... Ik ben dus nu op weg naar Singapore en ga proberen daar mijn schitterende reis mooi af te sluiten en nog even te kunnen overzien/reflecteren, voordat het Nederlandse gewone leven mijn leven weer probeert over te nemen....
Een beangstigend gevoel, want ik hoop dat ik zo sterk blijf als dat ik gevoeld heb dat ik in me heb/geworden ben.
Nu moet ik alleen in korte tijd wel gauw die laatste berichtjes in mijn boekje lezen: ik ben er al die maanden heel zuinig mee geweest omdat ik dacht dat ik het meer en meer nodig zou hebben in de loop van langer weg zijn, maar het tegengestelde is waar! (Op de afgelopen dagen na dan).
MT RINJANI TREKKING, 3726m
Eigenlijk heb ik me nooit beseft waar ik echt aan begonnen zou voor ik ermee bezig was.. Nu voelt het als een van de hoogtepunten (ha..ha) van mijn reis, doordat ik echt tot op het bot ben gegaan.
Zoals met alle tours die je kunt boeken, zijn er verschillende varianten; maar wij wilden in ieder geval de echte top (summit) bereiken, en niet alleen naar de kraterrug en terug. Daardoor kozen we voor 3dagen, 2nachten. Ik lees dat dan weer half en kwam er pas tijdens de tour achter dat de route meer was dan naar de top en via een andere weg terug. Het programma was: dag1) naar campsite 1 (2639m), dag2) naar de top (3726m); naar het meer (2008m); slapen op campsite 2 (2641m), dag3) naar beneden.
We liepen qua trekkingtijd een programma van 4 dagen in 3, en misten al na 1,5 dag de helft van de groep. Mensen die eerder trekkings deden vonden het krankzinnig dat nergens geadverteerd werd dat het niet voor beginners was, maar achteraf dacht ik: ik heb het toch ook volgehouden?
Veel mensen gaven desondanks op; een aantal mensen gaven over.. Waar je wanneer ook anderen zag, waren ze aan het worstelen, zittend, voorovergebogen, leunend tegen een boom of bezig schoenen opnieuw aan te trekken. Als ik er nu aan terugdenk ik het net een lachfilm: want iedereen was hier net als ik vrijwillig...
Op dag 1 begonnen we in de prachtige glooiende grasvelden, die de 'zachte' basis van de bergen onnodig gebied vormen. Het hoge gras kietelde aan m'n benen en ondanks dat het niet heel veel was, voelde je dat je absoluut omhoog aan het gaan was. Schitterend! De top van Mt Rinjani lag verscholen in een wolk en we hadden onderweg uitzicht op de schaduw van fluffy witte wolken die als donkere vlekken op de berg drukten. Daarna volgde een stuk bos en 'rauwe' berg met rotsen in de mist die zeker twee keer zo steep was en de laatste twee uur daarvan waren zeker 40% steil. Echt zwaar; 50 stappen en stilstaan. Gebruik maken van de bomen om met je armen het leed voor je beenspieren te verlichten. Iedereen werkte voor zichzelf, de groepen vielen uit elkaar.. We hebben deze eerste dag 7 uur achtereenvolgens gelopen en kwamen toen op de mountain rim, campsite1, en tevens de eerste bergrug, waar 'porters' onze tent al hadden opgezet. Deze jongens hebben met 2 volle bamboo baskets vol met ons eten, drinken, tentjes, kookspullen hetzelfde stuk gelopen. Deze baskets hangen aan een bamboo stick die op hun schouder leunt. Het was erg koud, maar we zaten inmiddels ook al op een hoogte van 2400. Ik verkleedde me van korte zeiknatte kleding naar afritsbroek en twee truien en we keken naar de wolken onder ons, terwijl de oranjeroze zon onderging achter de kraterrug van de overkant. Om zeven uur kregen we te eten en daarna probeerden jenny en ik in ons tentje te slapen, want om 02:00 stonden we alweer op. Ik denk dat ik er twee van heb geslapen ivm de kou, scheten en geklets vanuit andere tentjes en mensen die in t wilde weg tentjes beschenen met hun zaklamp. Na koekjes terwijl we nog in onze slaapzak zaten gingen we om 03:00 op weg naar de summit..
Het bereiken van die summit (de daadwerkelijke top) is werkelijk het zwaarste dat ik ooit op zowel mentaal als lichamelijk gebied van mezelf gevraagd heb... Dit maakt ook dat ik zo trots ben op wat ik bereikt heb.. Er waren 3 te onderscheiden delen: 1) van campsite tot laatste Rinjani rug, 2) de Rinjani rug, 3) laatste steile klim tot de top. Deel 1 was super zwaar, door het bos 30 tot soms zeker 60% met boomwortels en hoge opstappen, en vervolgens mul zand/gravel, wat maakte dat je voor elke drie stappen die je zette, een stap terug naar beneden zakte.. Met een lampje in mijn hand die regelmatig verdween in de bodem probeerde ik me er toe te zetten dat al deze mensen met lampjes om me heen dezelfde reden hadden als ik: dit was onderdeel van het doel dus doorzetten, het is enkel een kwestie van stappen en tijd. Bij aankomst op de Rinjani rug (deel 2), werd het mulle spul weer gripvolle bodem. Het was een kale en spitse bergrug, geen bomen, enkel een dappere plant, en het smalle 'pad' kronkelde om scherpe random verspreidde rotsblokken en ingesleten gleuven. Als je een beetje lomp liep kon je mini steen-lawines veroorzaken (hoorde ik naast me). M'n benen waren al goed verzuurd toen ik aan dit stuk begon en ik zweette me dood: ik heb wel 5 keer m'n trui aan en uitgetrokken, m'n vingers vroren eraf maar m'n hoofd stond in de fik. Ik was misselijk (moe? honger? Hoogte? Kou?) en probeerde niet te denken. Wat opkwam probeerde ik met m'n Mindfulnes te categoriseren om er zonder oordeel weer afscheid van te nemen en de situatie niet onnodig te compliceren. Het was erg demotiverend om de lampjes voor me te zien BLIJVEN stijgen. Er kwam geen einde aan de top.. Ik hoorde anderen dit in verschillende talen tegen elkaar zeggen (klagen) en ik was toch een beetje blij dat ik in dat negatieve idee bevestigd werd. Ik at een halve rol oreos maar toch had ik elke 50 stappen (op een gegeven moment gaan tellen voor de overtuiging dat ik echt wel vooruit ging) echt een stop nodig. Vaak sta je dan met ongeveer delfde mensen weer even stil, die gelukkig ook verbaasd waren over het feit dat het ZO zwaar was.. En toen begon deel 3, waar de scherpe rug overgaat naar de daadwerkelijke top: het steilste stuk, minstens 70%, maar dan MET dat mulle gravel van deel 1.. Je zag overal lampjes zich tien seconden verplaatsen, na de eerste vier seconden alweer afremmen en dan weer stilstaan. Ik was misselijk maar no way dat ik nu zo dichtbij was en het niet ging afmaken. Mensen probeerden elkaar te steunen door te zeggen dat je niet moet stoppen, maar gewoon kleine stapjes moet zetten: in dat mulle spul kom je dan alleen écht geen meter vooruit. Er zijn mensen die toch hebben opgegeven tijdens deel3 en dat kan ik op zich begrijpen maar ik dacht er niet aan! (dan ben je zo dichtbij!). Om 05:15 verscheen er langzaam rood in de lucht en voelde ik een tijdsdruk opkomen: het doel van al deze mensen was notabene om de sunset te zien... Om 05:30 zag ik stabiele (de top bereikte) lampjes en toen was het nog ZO ver voor mij.... 3700 meter is echt veel.. Ik probeerde steeds enkel te focussen op de volgende twintig meters en ik was er om 06:10 (vóór de sunrise!!). Ik zag Jenny zitten en riep haar naam alsof het het laatste was dat nog uit m'n strot kon komen... De sfeer op de top was erg bijzonder: alle pijn en leed leek verdwenen en de 'Hey jij hebt het dus ook gehaald' gesprekken waren grappig..
Na een kwartier daar was alle energie door de kou uit mijn lichaam gezogen en besloten we met ons groepje (van gisteren, toen we nog als een groep konden fungeren) naar beneden te gaan: zelfde weg terug. Ik heb denk ik deze reis nog niet zoveel plezier gehad als tijdens die 2 uur: euforie, trots en lol.. De mulle stukken hebben we als een stel debielen 'geskied' terwijl we filmpjes maakten en buikpijn hadden van t lachen (iedereen ging harder dan hij wou).
Om 09:00 kwamen we aan bij de tenten waar sommigen nog in hun nest lagen. Om 10:00 gingen we weer weg: naar beneden, het bergmeer van de Rinjani. De weg ernaar toe was een strubbeling, iedereen had zo zijn pijn en blaren, was moe door slaaptekort en verdwenen energie en een Chinese meid liep zelfs alles achterstevoren ivm haar knieën. Mijn knieën zijn nu denk ik ook niet meer veel dikker dan mijn nagels (niet mijn teennagels want sommige daarvan bestaan uberhaupt niet meer). We waren met z'n zessen over (van de 16 waarmee we begonnen). Eerst passeerden we rotsen (scherpe keien), 30 tot 70%, daarna grasland omhoog (?? Tot iedereens ergernis, want het meer was toch beneden) en toen kwamen we aan bij het meer. Daar hadden we een snelle lunch om 13:00 en toen gingen we meteen weer weg naar de volgende campsite, nog 4 uur te gaan.. Naar de rim (.....), een kwartslag om het meer heen van waar we dus vandaan kwamen vanmorgen;-). Als we ons niet zo uitgeleefd hadden gevoeld hadden we waarschijnlijk begrepen dat het klimmen het doel was. Nu was het slechts een middel tot het doel.
Alles na het ontbijt was zeker geen trekking/wandeling: alles was klimmen, en ja het is een berg, maar soms hadden we +75% klims en afdalingen, tot werkelijk 95% waarbij we rechte rotswandjes ongezekerd op klommen... Het voelde wel heel stoer en natuurlijk! Na ons dertiende uur klimmen vandaag kwamen we net voor t donker weer aan bij tentjes. Onze nieuwe slaapplaats, met blaffende honden, huilende baby's (?? Hahaha). Ik heb samen met een Engels koppel erg gelachen tijdens een kaartspel in hun knusse tentje voor ik om 9 uur in een andere en duidelijk gebruikte slaapzak wel wat nachtrust kon vinden.
Toen opgestaan om 06:00 en alles vanaf die 2641 meter naar beneden tot het dorp teruggelopen.. En toen had ik 2 dagen zere alles.
Met dank aan Klaudie voor de trekking sokken, Rob en Lida voor de meest pijnlijke maar nuttige massage tot op vandaag.
-
27 April 2016 - 08:04
Karine:
Zo Floortje, da's echt wel heel erg stoer. Wat een trek/klimtocht zeg !!
Je mag terecht supertrots zijn op jezelf. We kijken er alvast heel erg naar uit om je een superdikke knuffel te geven ;-) -
27 April 2016 - 09:16
Anne:
Wauw! Blijft er überhaupt nog wat van je benen over zo of kom je in een rolstoel terug? :P Wel héél stoer en knap dat je dit gedaan hebt! En fijn dat je weer naar huis kunt. :) -
27 April 2016 - 09:24
Margot:
Floor dankje voor deze mooie en leuke blog weer! Die trekking: nogmaals heel knap gedaan dat is pas doorzetten -
27 April 2016 - 09:33
Bas:
Super knap hoor Floor! Geweldig! Wat een gave afsluiting van je reis! -
27 April 2016 - 09:51
Linda:
Jee, Floor, wat een overwinningen heb je deze reis op jezelf behaald. Met als letterlijk toppunt deze beklimming. En ook een beetje 'thuisgekomen' onder water. Heerlijk!
Ik ga je blogs missen, maar hopelijk hoor ik ze snel live.
Geniet van je laatste dagen en natuurlijk ook van je thuiskomst in NL.
Dikke kus!
-
27 April 2016 - 10:17
Evelien:
Geweldig wat een trip!
Super knap.
Tot gauw
X -
27 April 2016 - 14:03
Martijn:
Leuk dat je weer een blog hebt geplaatst lief! Ik was natuurlijk wel al van alle verhalen op de hoogte, maar toch blijft het leuk om je verhalen te lezen/ horen!
Ik ben heel trots op je dat je de top hebt gehaald! Echt heel knap van je! Goed dat je niet hebt opgegeven! Maar ik ben ook heel trots op je dat je deze reis hebt gemaakt! Ik denk dat je terug kunt kijken op een prachtige reis, met veel mooie ervaringen, leuke ontmoetingen, heel veel geluk met bepaalde dingen die je hebt gezien en gedaan, maar helaas ook een paar tegenslagen. Hoewel deze tegenslagen je niet uit het veld hebben geslagen, daar mag je trots op zijn!
Ik ben blij dat je weer naar huis komt en ik je straks weer veilig hier heb. Kunnen we weer gezellig samen dingen doen! Tot over een paar dagen! Veel liefs, xxxxx! -
27 April 2016 - 15:52
Frank:
In één adem heb ik je nieuwe blog gelezen. Na het duikparadijs Padangbai en Gili air en je triplex op Bali heb je me mee die berg Rinjani opgesléépt. Ik heb afgezien , pijn en kou geleden en een traantje weggepinkt bij het bereiken van 'the summit' door je prachtige verhaal.
Wat een grootse reis kon worden werd iets onvergetelijks, een bewaarjuweel voor het leven.
Rijkdom heb je vergaard!
Ik kijk uit naar je landing op "vaderlandse bodem". -
27 April 2016 - 17:26
Hans Spierenburg:
Top prestatie, nu nog lekker een paar dagen bijtanken en Singapore en dan zien wij elkaar weer.
Tot zondag,
Hans -
27 April 2016 - 21:14
Elisabeth:
Bikkel! The sky is the limit! -
28 April 2016 - 07:06
Renee:
ik kan het haast niet geloven dat je zoveel maanden bent weg geweest, en nu zondag alweer thuis.
ben heel benieuwd hoe het je gaat vallen om weer in het gewone leven te stappen, zal wel een
omschakeling worden. maar je mag trots zijn op jezelf dat je het toch maar gedaan hebt, er helemaal
in je eentje vandoor gaan en zo'n lange reis maken.
hele goeie reis voor vandeweek en ik hoop dat het ook weer heerlijk zijn thuis te komen.
liefs van renee -
28 April 2016 - 11:04
Yvonne:
Haaai Floor, zoals Martijn ook al aangaf waren wij natuurlijk al voor het allegrootste deel op de hoogte van je avonturen, maar toch leuk om het weer opnieuw te lezen... En echt well done hoor die klim, doen niet veel mensen je na! Een prestatie die je nooit meer zult vergeten en waar je trots op mag zijn. maar je gaat uiteraard de rest van je leven met veel plezier terugkijken op alle mooie en leuke ervaringen van de afgelopen maanden. Wij kijken er allemaal naar uit om je snel weer te zien!
xxxx -
28 April 2016 - 16:21
Andrea:
Een gave reis en belevenis Floor! Erg leuk om je blogs te lezen en zo een stukje van je reis mee te beleven. Supergaaf om 'even' een berg te beklimmen en op de top de zon zien opkomen. Je passie voor het vinden van de nudies hebben daar vast ook een aantal anderen enthousiast gekregen. Geniet nog even van Singapore en een goede reis terug naar Nederland! -
28 April 2016 - 18:15
Ria:
Nou meis wat kun jij terugkijken op een paar schitterde maanden. Wat heb je veel gezien en meegemaakt.
Dan het beklimmen van de Rinjani geweldig!! Wat een ervaring moet dat geweest zijn. Nu nog even lekker van Signapore genieten en dan eindelijk weer terug naar je mannetje!!! Ik zie je snel :) Liefs Ria
-
28 April 2016 - 21:45
Roos:
Het was weer een lang verhaal. Maar ik heb het met plezier gelezen. Heel indrukwekkend die klim. Maar je hebt het gehaald. Een hele prestatie. Ik wens je vast een goede reis naar huis. Geniet nog maar even die laatste dagen.
Roos -
29 April 2016 - 06:59
Lilian:
Super stoer! Jij draait je hand niet meer om voor welke dijk dan ook in Zeeland -
29 April 2016 - 17:47
Floris Bennema:
Ha Floor, welkom in de club van de gelukkige koraalduikers! En vulkaanbeklimmers natuurlijk.
Je hebt jezelf op alle vlakken overtroffen en daar ook nog een prachtig verslag over geschreven. Top.
-
01 Mei 2016 - 10:46
Klaudie:
Floor, als dit naar 'meer' smaakt, dan heb ik nog een leuk rijtje bergen voor je die ook zeker afzienwaardig zijn
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
