Vervolg op duikblog 1 en een terugblik op centraal

16/03/2016 duikdag 2.
Mijn mannetje was vandaag jarig, maar ik kon niet anders dan hem op alle mogelijke manieren feliciteren en hem zijn verjaardag 'alleen' laten vieren terwijl ik asociaal in Nha Trang zat. We hebben om 04:00 Vietnamees lokale tijd toch nog even echt gezellig verjaardag geouwehoerd :-).
Door een aantal reacties op mijn vorige blog was er voor mij hoop gecreëerd en gewenst om vandaag, op deze dus niet zomaar-normale dag, mijn duikcomputer terug te vinden: ik was met een feestelijk gevoel opgestaan ter ere van Martijn:-). Daarna begon de duikdag aan boord (met 6 anderen) echter met de mededeling dat we naar de zuidkant van het eiland gingen. Dus niet naar gisteren. Nou (zeg), ik gaf wel even aan dat ik verrast was omdat ze me gisteren in de duikschool vertelden dat ze een Search and recovery dagje gingen doen. Misschien was dat wel een (gemist) grapje geweest, maar ik herinnerde ze dat ik wel daarom besloten had vandaag mee te gaan ipv de dag erna (ivm rust aan mijn oren). Dat was blijkbaar weer brutaal genoeg (gebracht) om tien minuten later te horen dat ze het plan gewijzigd hadden (en dat ze dat echt niet erg vonden, aangezien ik me onhandig asociaal en schuldig voelde (over geen idee)). Ik kreeg de diveguide (met camera) van gisteren voor mezelf (!) en we zochten de eerste tien minuten (patroonloos) op het zand naar een misschien nog wel piepend ding. Uiteraard was het geen kaal zand, maar zand met computerformaat en -vorm achtige stenen of uitsteeksels. Phōng haalde zijn schouders op en we zwommen er de geplande funduik (mantashrimp en een koppeltje seamoth!) achteraan. Tijdens de opstijging in de schaduw van de boot, keek ik nog één keer goed om me heen, maar nee.. --Kneusje Floor; Dommertje; Stomme koukleum... Geen computers meer tussen je tanden!-- De laatste meters sloot ik bewust even mijn ogen, zodat ik, desondanks, met het gevoel van een mooie duik aan het oppervlak zou komen en ik het mijn dag niet ging laten verpesten: ik accepteerde opnieuw wat ik gisteren al had geaccepteerd en sloot het hoofdstuk duikcomputer af. Het eerste wat ik zag toen ik aan de trap hing, was een diveguide die op de rand van het achterdek mijn computer als een vers gevangen vis tussen twee vingers vasthield, met een (met mijn emoties vergeleken) ongeïnteresseerde blik op zijn gezicht. Alsof ik dit ding soms kwijt was. Werkelijk, ik lanceerde bijna uit het water: Dit is toch bizar?! Er stond echt die door mij handgeschreven letter F op die mijn computer van andere expeditieleden op de Noordzee doet onderscheiden. Die paar minuten van in het water naar op het dek kan ik me niet meer herinneren van enthousiasme. Ik kon de Franse vrouw die hem gevonden had wel zoenen. Niet alleen omdat het geld scheelt, maar ook gedoe om een nieuwe te kopen (wel of niet voor Indonesië, etc?) en het feit dat het zon domme manier is om er een kwijt te raken. Pascale, nota bene!, maakte een duik met een gids en haar man: hij had z'n lucht sneller op en dus brachten ze hem terug naar de boot om vervolgens zelf nog 10 minuten onder te gaan. En in die tien minuten... Ongelofelijk. Ze sprak slecht engels maar kon me uitleggen dat ze onderwater hoopte dat hij van mij was. Mijn Suunto schreeuwde: duiktijd: 999minuten, ceiling: 7,2meter en verder vooral heel groot -error-. (Ik type het alleen niet in koeienletters, want dan wisten jullie aan het begin van mijn blog al dat ik hem weer terug had;-)). Voorlopig kan ik hem dus inderdaad niet gebruiken Martijn! Fijn dat ik je reactie op mijn blog kan bevestigen!
Mijn dag kon niet meer stuk. [Wat een mooi cadeau voor mij voor Martijn zijn verjaardag!] De tweede duik maakten we wél in het zuiden, op een plek waar ze weinig heen gaan omdat er rustig weer voor nodig is, maar ik snap dat ze er vaker heen zouden willen: we zagen een paar heel erg mooie swimming throughs (immense rotsblokken die een mini-cave vormden, die Cornwall-achtig leven en kleuren huisvesten doordat de zon er nooit schijnt) (maar geen slakjes ;-)). Hier kwamen we aan na 30 minuten over een kale kapotgeviste/opgeblazen bodem te hebben geracet. Aan het einde van de duik was er veel koraal, maar zoals velen weten word ik blij van kruipend of zwemmend spul, en dat was er niet tussen of op te vinden. Ik moest dus even schakelen naar landschaps-duiken ipv bio-duiken. Na 58 minuten was ik onderkoeld: ik was gestopt met rillen en dat is het teken van mijn lichaam dat ik er al uit had moeten zijn. Maar ik heb mijn computer terug! En.. Het geld dat ik 'bespaard heb' doordat my precious weer is gevonden (in die grote oceaan) heb ik inmiddels uitgegeven aan een easy rider Tour (achterop de motor) door de central highlands tussen nha trang en Dalat (met een omweg en leuke plantages en ambachten). Hierover meer in de volgende blog. Nu eerst waar ik gebleven was: na het koude noorden kwam ik terecht in sauna Hué, een week ervoor...

Hué - imperial citadel.
Bij aankomst trof ik het dat de irritante meid uit Phong nha (vorige bestemming, met die mooie grotten) me vond in het eettentje waar ik ontbeet met traditionele noodlesoup (Phó) -als toeristendingetje verkopen ze hier iPhó shirts, hihi-. Mijn tas liet ik in een veilig hoekje achter in het 'Google guesthouse', waar 40 mensen na aankomst bij hun tas stonden te gapen die op een grote hoop geflikkerd waren (ik hoopte maar dat mijn tas met onderwaterhuis en flitser met meer beleid was neergegooid). Het zag er voorlopig niet naar uit dat ik in kon checken, maar ik zag vanaf daar in de verre verste ook geen ander guesthouse, dus ik ging in de humid hitte (! 41C) zonder backpack op ontdekkingstocht voor een ontbijt, wc of guesthouse. Naama, 23 en uit Israël, was me al op- en tegengevallen in de vorige plaats (Phong nha), omdat ze bij aankomst om 04:00 meermaals door mijn gesprek met de guesthouse eigenaar tetterde met (domme) vragen en vervolgens in de (bewoonde!) slaapzaal over alles liep te zeuren (de geur, de hygiene, de dure cavetours, het bed, en nog net niet over mij, maar alles hield ik een beetje af omdat ik nog wel ff m'n ogen dicht wilde doen (voor mijn enige dagje Phong nha). Ondanks dat ik haar de volgende ochtend heb gemeden bij de badkamer en het ontbijt, wachtte ze op me om samen naar een cave te gaan waar ik niet (en al helemaal niet met haar) naartoe wilde. Zo klampte ze zich in Hué weer vast aan een bekend gezicht: het mijne. Ze bestelde in Hué uitgebreid ontbijt bij mij aan tafel toen ik al bijna klaar was, maar sociaal als ik ben wachtte ik haar ontbijt af, schakelde ik om frustratie te minimaliseren en gaf ik het maar gewoon een poging: iemand uit Israël was eigenlijk misschien ook wel interessant en haast had ik bovendien niet. Ik liep mee naar 'het leukste en goedkoopste backpackers guesthouse' (zo heten ze trouwens overal en allemaal zon beetje ;-)) te vinden, maar na 25 minuten zoeken en zweten zei ik dat ik nu maar gewoon een kamer in het Google guesthouse ging nemen. Dat vond ze een goed plan..... En we deelden een kamer. Uiteindelijk hadden we toch een leuke dag samen, met een boottocht en achterop de scooter (langs een kraampje waar ik voor het eerst van m'n leven zag hoe ze wierook maken), maar ik heb me dood geërgerd aan alles wat niet goed, te duur, smerig, te warm, te weinig of lelijk was, of niet aan haar wensen voldeed, zoals de menukaart en dat de kip uit phong nha er niet op stond. Ik nam na een straat met 17 eettentjes naast elkaar op een gegeven moment ergens plaats want ik werd de combinatie van trek, hitte en gezeik zat, maar na een kwartier kwam ze chagerijnig bij me zitten en at ze de lekkerste kip van haar leven (..). Ze ging niet met me mee naar de citadel (het hoogtepunt van imperial Hué), want ze had een hekel aan oude gebouwen. Ik heb genoten en zelfs gefloten, zo relaxed en mooi vond ik het. Ik was er vanaf 15:00 dus al gauw viel er oranjegouden zonsonderganglicht op de geel geverfde mooie oude keizerpoorten. En ik heb een toffe dikke pad gevonden die, doordat ik vanuit de berm vanaf laag op de grond foto's wilde maken, voor me wilde poseren op een stukje keizermuur.
De volgende dag mocht ik met mijn roze busticket-vot, inmiddels al beschreven, gekreukeld en gerafeld, na drie uur wachten op niets, toch mee naar Hoi An, maar daar scheurden ze er het betaalbewijs af die ik vervolgens nooit meer terugkreeg. Echt fijn en stressloos, zo'n open busticket.

Hoi An - rondstruinen in the old town, Vietnamese angkor tempels en strand.
Met Naama liep ik na aankomst in Hoi An op de Galileo app af op het gebied in de stad met geclusterde bedjes en na veel gezeur (..) over de prijs van 174739 guesthouses die we tegenkwamen namen we er uiteindelijk een voor wel 12 dollar (6 p.p.). Na de twee uur daarna zat ik er helemaal doorheen: ik was moe, ik had geen busbetaalbewijs meer, ik was haar spuugzat en ik miste thuis (niet concreet en zonder aanleiding, behalve dat ik 2,5 mnd weg ben). Ik zei haar dat ik tijd voor mezelf nodig had en kwam weer een beetje op orde na een papaya salad in een sereen cafetuintje. Alsof ik in Engeland was, zo bloemig. Ik had er Scheit aan dat ik er wel 4 dollar (!) voor moest betalen en nam gewoon nog een passion fruit sapje. Ik zat er geloof ik wel 3 uur, daarna heb ik onder een grijs dreigende lucht en droge storm met een stoer gevoel nog wat straatjes in de old town gelopen. Het voelde ook een beetje als de Efteling: ze draaien er (klassieke) muziek en in dat gebied rijden geen motorvoertuigen, dus je kunt je focussen op de leuke handgeknipte 3D postkaarten, naar binnen kijken in een van de -een op de vijf- tailor winkels of -1 op de tien- schilderkunstboetiekjes, terwijl een rij van fietstaxis met mannetjes met blauwe overhemden voorbij komt en je rijstkorrels kan kopen waarin ze je naam graferen. Savonds kwamen we weer samen (we deelden een kamer dus ik moest weer een keer toegeven aan m'n eigen zwakte haar niet al te hebben gedumpt) en we boekten probleemrijk een cookingclass (die wél de goede en voldoende gerechten bereidde) en daarna zijn we naar de nightmarket geweest (waar ik na een aantal keer zoeken opgaf om samen naar de nightmarket te gaan). Ik besloot voor ik ging slapen dat ik haar morgen ging lozen, want ik werd zelfs vervelend van mijn eigen geïrriteer. En dat heb ik gedaan, maar wel na een SUPERLEUKE!!!! leerzame, gezellige, heerlijke cookingclass van 08:00 tot 13:30. Ik bedank Anne Lamers voor dit leuke uitje, het afscheidsfeestje-cadeau geld heb ik hiermee erg goed besteed en de leerresultaten mag ze beoordelen wanneer ik weer terug ben :-). We maakten verse springrolls, van zelf bereid rijstemelk en -papier; phó, Vietnamese dipsausjes een salade van banana flower en een gegrilde aubergine gerecht met verslavende saus. Nomnom en aten alles (eindelijk!) op. Smiddags ben ik op een balkonnetje van een coffee bean roastery mensen gaan kijken en heb ik het leven overdacht. Savonds had ik een leuk diner met Vera en haar twee (Israëlische) reismaatjes. Vera kende ik 1 avondje van Don Det, zij reist nu van zuid naar noord, en via Facebook volgden we dat we elkaar binnenkort ergens konden treffen. Hetzelfde had ik twee dagen later met een leuke Braziliaanse gast waarmee ik in Ha Long Bay op de boot had gezeten: we zijn samen naar het strand geweest, 25 min fietsen buiten de stad. De dag ertussen ben ik smorgens met een groepstour incl vermakelijke gids om 05:00 naar het Vietnamese Angkor gegaan, naam: My Son, leeftijd van de stenen: 7-13th century. Op zich mooi en leerzaam. Naderhand met een bootje naar het woodcarving kingdom van Vietnam, gelegen op een eilandje in de rivier van Hoi An.

Op zondag nam ik de stinkende urine bus naar Nha trang (12h reizen) om 18:00 en heb ik niet geslapen. Zoals jullie uit mijn vorige blog weten, heb ik daar die dag een rustdag genomen: lonely planet gelezen, tas heringepakt en smiddags een Vietnamese massage (onder begeleiding van cdmuziek met maar 1 nummer erop), including een sauna en mudbath op de 7e verdieping van een gebouw in het midden van de stad. De twee dagen erna heb ik weer nieuwe duikervaringen opgedaan ;-)

Bedankt voor jullie interesse! Ik lig nu in een longhouse in een nog nader te bepalen dorpsnaam en laat gauw weer van me horen!