World, Here I Come!

26 november 2015

Met het welbekende eendengekwaak als wekker zoekt mijn hoofd om 05:15 naar de dag van vandaag. Het duurt maart even voor ik me besef dat ik me nogmaals mag omdraaien (en daarna nog wel 80 keer, als ik zou willen);
16 presentaties voor het vak 'Molecular Methods in Ecology and Evolution' vulden gisteren mijn aller-laatste 'studiedag' in de Linnaeusborg in Groningen. De woorden 'Thanks all for your attention during this long day' sloten mijn 2e master Marine Biology af. De stap over de drempel het gebouw uit was een rare. Direct kocht ik 2 biertjes en een bakkie pinda's bij de Albert Heijn op het faculteitsterrein, om alvast te kunnen proosten met Martijn (in de file op de ring van Groningen). We dineerden in het bier-oord van Nederland en proostten met een 'Celebrator'. Eenmaal thuis kroop ik als een uitgeleefde zombie in ons nestje…

En vanmorgen ontmoette ik dan de 'harde' realiteit: het gevoel van 'vrijheid'/ het zwarte gat/ ...
Met een beetje schuldgevoel liep ik in de rondte terwijl Martijn zich weer klaarmaakte voor een dag werken, maar daarna heb ik desondanks nog geweldig lang geslapen. De auto's die ik vandaag langs me heen zag razen op de snelweg hadden allemaal haast ergens naartoe, terwijl ik als een vrije vogel vooral aan het genieten was van het warme oranje zonnetje op mijn gezicht en de leuke muziekjes op de radio. De hele wereld moest iets, leek wel, behalve ik.

De afgelopen weken kreeg ik van o.a. mijn lief, (groot-)(schoon-)ouders de steun dat ik nog even moest doorbijten met die laatste loodjes, waarvoor ik notabene weer een kleine maand naar Groningen moest. Ik was aan die tweede master begonnen en nu was ik zo dichtbij dat ik hem ook wilde afmaken ook! Maar ik was al wel een paar maanden echt aan het aftellen. Als 26-jarige ben je wel een keer klaar 'becijferd' te worden voor wat je doet. (Alhoewel die 8.5 die ik vandaag ontving zeer welkom was als afsluiter). Ik was er al klaar mee, maar nu ben ik (er) echt klaar (voor)! Ik heb kunnen regelen dat ik kan meedraaien met een afstudeerceremonie nog voor 2016, in de hoop dat ook opa en oma daar bij kunnen zijn. In deze maand heb ik me eigenlijk verder niet over mijn reis 'bekommerd'.
Sinds gisterenmiddag is die reis ineens een stap dichterbij gekomen: Het duurt nog een kleine 6 weken, en dan stap ik in het vliegtuig om die reis te maken die ik al zo lang had willen maken. Die 6 weken benauwen me een beetje, terwijl ik me daar de afgelopen maanden dus niet over kon opwinden. 'Het was nog ver weg', want die studie had ik nog niet eens binnen.

In augustus heb ik na veel getwijfel (hoe kan ik ook anders), van eigenlijk al een paar jaar, de knoop doorgehakt dat ik ga. Uit mijn comfortzone en alleen een reis maken in een mooi gebied op de wereld. Juist nu ik gesetteld ben met het mannetje van mijn leven, is het voor mij de meest onlogische stap om te nemen. Maar aangezien ik het de vorige keren niet gedaan heb toen daar de kans voor was, zal ik, wanneer ik het nu niet zou doen, op mijn 40e waarschijnlijk nog steeds balen van mijn besluiteloosheid. Er was altijd al een kriebel om te gaan, maar ik liet het niet toe omdat ik er altijd wel een verklaring voor kon geven aan mezelf. Maar toen daar Martijn kwam met zijn 1001 ervaringen in zuidoost Azië, kreeg ik het al helemaal niet meer uit mijn hoofd. Ik probeer grip te hebben op het leven of een ander te helpen naar fijne gevoelens voor ik mijn eigen kan accepteren en aangezien dat niet te sturen is, denk ik dat het goed is dat ik dus toch ga: zelf voelen wat moet, wat kan en wat is. Zweverig, he?

Het is raar te besluiten 'weg te gaan', uit positie/omgeving waarin ik gelukkig ben. Maar met die insteek kom je nergens (reistechnisch gezien). Dus: In oktober heb ik mijn tickets geboekt, vaccinaties gehaald en me georiënteerd op de route en landen die op mn lijstje stonden. In december heb ik nog veel leuke afspraken, avondjes/weekendjes weg in de planning, en ik wil nog graag het een en ander produceren of juist afronden voor ik weg kan (voor mezelf). Er komt nog een Marine-Bye-ology feestje waar tot nu toe al 28 fantastische mensen bij aanwezig zullen zijn. Ik heb nog niet eerder alle voor mij belangrijke mensen bij elkaar gebracht en het voelt bijzonder dat iedereen speciaal voor mij, in zo'n drukke periode, toch tijd vrij maakt.

Tekst is nooit compleet genoeg om gevoelens te verwoorden. Ik kan blijven dubben of piekeren over mijn besluit. Oma zou zeggen: ieder mens moet voor zichzelf leven, Ben: Geniet van het leven, het duurt maar even. Maar ook zullen er argumenten zijn om niet te gaan.

Gelukkig weet ik waarvoor ik terug wil komen. Ik heb mn levensmaatje gevonden en ik kijk er nu alweer naar uit om daarnaar terug te gaan. Ik neem iedereen die ik ga missen gewoon in mijn hartje mee en via deze blog zal ik proberen jullie van mijn belevenissen op de hoogte te houden.
Afscheid nemen was nooit mijn sterkste kant (bij schoolreisjes zat ik huilend achter het raam vanuit de bus naar mam te zwaaien, terwijl andere kinderen gillend van enthousiasme rondsprongen met snoep). Maar ik zie het zo: ik ga gewoon even wat langer op vakantie, zodat ik ook wat tijd heb om mezelf te ontdekken...