Het vroege voorjaar in Noord Vietnam

Het voorjaar in noord Vietnam

In deze blog beperk ik me tot de temperatuurgrens van het relatief 'koude' noorden tot aan Hué (dat is de oorspronkelijke hoofdstad van het Nguyen keizerschap waar ik deze week begon en met een humid 41 graden rond'dreef'). Het noorden voelt als een week van hoogtepunten. Vietnam komt nog niet overeen met mijn verwachtingen, omdat de mensen er niet Chinees uitzien (..!?). -Het is gek hoe je je dingen inbeeld of voorstelt die niet op werkelijkheid gebaseerd zijn. (Op welke associaties ik ze onbewust baseer is eigenlijk maar een bijzonder iets en het opmerken ervan leert je op verschillende niveaus te accepteren en je de dag te laten gebeuren/overkomen. EN het neemt de plaats in van oordelen en in de hand willen houden).- Wel zie ik hier de verwachte Aziatische punthoedjes uit groene velden steken en de mensen spreken een hankiepankie taal die ik niet versta, ook zoals verwacht. Verder verwachtte ik ook eigenlijk geen concrete dingen, gelukkig, want daar bereik je toch niets mee.
Vietnamezen zien er anders uit dan de mensen in Laos, die voller zijn in zowel gezicht als buik dan de Cambodjanen (die overigens een traditioneler en eigen blik hebben, en volle lippen, ten opzichte van het neutrale Thais-Aziatische gezicht). Vietnamezen hebben niet 1 type hoofd, je hebt de sproetige bolle koppies, maar ook de ingevallen strenge gezichten. Ze doen vooral aardig als je als toerist potentieel geld komt brengen, Cambodjanen zijn van nature vriendelijk. Maar overal heb je zowel leuke lieve of stomme onaardige mensen. De allerleukste mensen wonen natuurlijk nog altijd thuis :-)

Ik heb me de nachtbus inmiddels wel eigen gemaakt, ik tel de ritten niet meer; het is niet meer uniek. De verschillende typen vervoer zijn niet bij te houden, maar de merken biertjes die ik proef schrijf ik nog wel nauwkeurig op. Ik let een beetje op mijn geld, maar houd niet bij hoeveel ik uitgeef, omdat ik reis 'naar mijn hart en behoeften' en daarin gewoon een beetje nadenk wat ik wil. Ik heb nou eenmaal een bed nodig en zoek zeker naar goedkope plekken, maar ik ga niet géén grotten bezoeken omdat de toegang 7 euro kost. Dan kun je beter achter je computer plaatjes gaan kijken. Dat ik mensen tegenkom die highlights overslaan omdat ze er met een motorbike heen moeten voor 2 dollar en dat te duur vinden, begrijp ik dan ook niet. Even later drinken ze namelijk wel een biertje bij een westers café... Oke, voor zover mijn geratel.

Hanoi 27.02: lovely city!
(per nachtbus vanuit Laos en die bijzondere taxirit). Maud en ik bezochten de nightmarket en ik ontdekte dat ik in Azie toch echt -echte- warme kleren nodig kan hebben; ik mocht een roze vest van haar lenen voor de komende dagen, maar alleen ik vond hem roze. De eerstvolgende ochtend zaten we drie uur lang lekker en uitgebreid aan de thee met de guesthouse eigenaresse, de (gast)vriendelijkste en geduldigste Vietnamees so far(!) Ga je naar Hanoi, slaap dan hier.. We maakten plannen en boekten een (discount) uitstapje naar Ha Long Bay (2D,1N) (zodat we verzekerd waren geen ratten te hebben. Het was alsnog veel geld, maar niet duur) en een trekking naar Sa Pa (2D,3N - waarvan 2N in de nightbus, 1N homestay). We liepen smiddags door Hanoi, een gezellige, peaceful, drukke stad, vol gebouwd (maar niet hoog en ook nauwelijks recent), en doordat er elke 20 meter een overtuigend levendige boom stond en er overvolle groene of gekleurde balkonnetjes over de straten hingen, voelde het niet als een nare grote stad; veel koffie cafeetjes met oude mannetjes die op lage plastic krukjes een kaartspel speelden, duizenden gekleurde scooters en helmpjes, vrouwen die met Vietnamese hoedjes op hun hoofd graag fruit of kastanjes voor je wilden pellen... Ik voelde me gauw op mijn gemak en hoefde er niet zo nodig weg. Maar verschillende backpackers die ik sprak haatten de stad. Vaak zijn dat overigens de mensen die overkomen alsof ze per definitie iets haten of iets stom, vies, duur of saai vinden zonder eerst echt te kijken of iets te proberen. Ik kocht een semi echte jlonely planet van een 33-jarige man vanuit zijn boeken-(winkel)-doos-fiets en even later kocht ik in een ultra westerse lcd-scherm-store een aantal SD kaartjes om mijn foto's naartoe te kopiëren; de eerste Back-up van mijn fotoproductie heb ik vervolgens per post naar NL verstuurd (een postkantoor is ook een belevenis op zich). *en verder: het vrouwenmuseum, de Joseph Cathedral, een rondje om het stadsmeer en daarna in het city view café op de 7e verdieping een hanois biertje gedronken en de verkeerschaos tijdens sunset en tevens file-uur aanschouwt.

Ha Long Bay 28-29.02: tussen het karstgebergte en weer eens bij de zee :-)
Gaaf! Het karstgebergte in de zee zoals ik dat enkel van schitterende foto's kende. Uitstulpingen met jungle erop, of soms juist kale rotsen die uit het water rijzen. Ik had ze me hoger en binnen nauwere vaarroutes voorgesteld. We vaarden maar kort, de sfeer maakte het een beetje een toeristisch geheel, maar de omgeving was stunning! We stopten bij een grot die belicht was met alle onnatuurlijke kleuren van de regenboog (goed om van alle kleuren-selfies te maken met Maud) en iedere tourboat had dezelfde ligplaats voor de nacht en gooide customers nog even een uurtje naar het kouwige buiten om ze te laten kayakken bij sunset. Ik vind kayakken leuk en sunsets mooi maar dit was op deze manier niet mijn ding. 1+1=0. Soms is het hier 0+0=2. De ervaringen heffen elkaar regelmatig op, en dat is zo leuk aan reizen, je krijgt van alles op je dak. Ik stond op schrikkelmorgen in de ochtendkou en -dauw als een van de weinigen op het dek naar de oranje zonsopkomst te kijken voordat we in de middag (weer maar kort) terugvoeren naar de haven. Precies gedurende deze vaartijd, en dus mogelijkheid om nog wat van het gebied te zien, gaven ze een cooking class springrolls benedendeks, maar die ligt me in mijn latere leven sneller voor het grijpen dan het uitzicht van Ha Long Bay, dus ik nam samen met een lievige oude Belg het uitzicht suprême tot mij. Ze hadden wel lekkere springrolls gemaakt :-).

Sa Pa 01-03.03: rijstveldtrekking.
Per nachtbus (van 09pm-04am) naar het hoge noordwesten, (tot bijna in China; koud! ;-)) en daar hebben we twee dagen een waanzinnige trekking gedaan door een landschap zoals ik die nog nooit eerder heb gezien, behalve op plaatjes in Hanoi drie dagen ervoor. Rijstveldverdiepingen op stijle hellingen en dus smal, maar wel lang. Het voelde heel bijzonder om hier te lopen, ik voelde me een beetje vereerd! Er liepen 12 traditionele Hmong people met knalroze-blauw gestreepte geweven doeken om hun hoofd en rugzak-manden (later bleek dat daarin de hele tocht al verkoop waar verstopt was) met onze groep (12p) mee. Ze spraken redelijk Engels en ik heb er twee echt een beetje proberen te leren kennen. Omdat ik nog geen Nederlandse medebackpackers ben tegengekomen/ heb verkozen, kan ik via reismaatjes ook cultuur (Canada, Frankrijk en US overheersen) snuiven, maar ik merk dat ik hen toch minder interessant vind op momenten dat het lokale volk 'bereikbaar' is. De ethnici (minority village mevrouwtjes) vouwden hartjes en paardjes van jonge bamboestengels en varens en hielpen je bij elke steile modderige afdaling of klim. Er was een oud lief dikkig Vietnamees mensje die achteruitwaarts de berg af strompelde op haar semi-crocs-slippers en zij hielp een dikkig Nederlands geval die het door een gebrek aan conditie moeilijk had. Tegenpolen.. Het is leuk om ze te spotten. Zoals haar slippers en de toeristen hun ultradure wandelschoenen. Of zoals 1 toerist in een tuktuk naast een andere die 7 locals vervoert. Soms zijn dingen geen gezicht of wil je niet tot die vreselijke toeristen behoren. Maarja, je hebt nou eenmaal een blanke huid en het ziet er toch anders uit als je een bamboehoedje op zet.
Ik heb een zwak voor schattige, vreemde, (behulpzame) mensjes of beter gezegd: aandoenlijkerds, en werd geraakt door hun vriendelijkheid. Ze scheurden dan ook een stukje van mijn hart toen ze bij aankomst bij het dorp een ander, vals, gezicht bleken te kunnen trekken en me zeiden: 'If you no buy from me, you no like me. I walk with you all day so you buy now'. De homestay was niet echt een homestay: de toeristen werden bij elkaar gedropt in een huis, maar het was wel gezellig en met een clubje van 6 heb ik met ricewine en veel kleren aan zitten kaarten tot we allemaal onder onze eigen dikke deken kropen (5graden). Overdag was het lekker zonnig lentewarm weer dus we troffen het enorm! De terugweg en de nachtbus heb ik al beschreven in mijn vorige blog :-)

Hanoi 03-04.03: afscheid Maud.
Na een laatste dagje eigenlijk vooral niks doen/rondlopen en een traditioneel Vietnamese lunch (samen met ook een Zwitserse die we in SaPa hadden ontmoet), zeiden Maud en ik elkaar gedag (ze moest bijna huilen) en ik heb savonds gegeten in een BBQ-Vietnamees restaurantje en heb de water puppets (ook iets traditioneels) show gezien. De volgende dag heb ik aan een stuk door gelopen en in de avond kon ik alle highlights van Hanoi afvinken. Inclusief het ethnology museum buiten de stad, wat ze heel leuk hadden aangekleed met o.a. het nabouwen van architectuur van verschillende etnische groepen. Per nachtbus ging ik naar regenachtig Ninh Binh waar ik qua weer even drie dagen terug was in herfstachtig Nederland.

Ninh Binh 05-07.03: Ha Long Bay op het land, incl grotten.
Ik huurde een fiets voor 2 dollar en ging op zaterdag (!), dus net als de rest van Vietnam, naar de Trang An caves: per bootje werd ik in de file (op een bepaalde plek lag ons lage en korte bamboe-bootje met daarin 5 man 1,5 uur stil vanwege het zandloper effect voor de ingang van een grot) door het mooie landschap gevaren, door 6 grotten die verlicht waren met gloeilampen en soms wel 400m lang (max 2m breed en 1,5m hoog) waren. De drukte was jammer maar ook een beetje mijn eigen schuld. Aan de andere kant maakte het mijn tripje spectaculair want al die duizend (! Ze waren genummerd) bootjes keken alsof ze een alien zagen, riepen hallo, zwaaiden of maakten foto's van me. Ninh binh is nog niet zo foreigners-toeristisch. En de mensen die er zelf toerist zijn zullen wel uit gebieden van Vietnam komen die nooit toeristen zien. Door alle files was er te weinig tijd om voor het donker (ik had geen licht en moest over de snelweg fietsen dus dat zag ik niet zitten) nog verder noordelijk te gaan, dus ik ben na al die regen in een koffiehuisje gaan zitten en heb in mijn boekje gelezen (Corrie, Rob V, Maarten hun berichten waren dit keer nieuw voor me) en geschreven tot ik weer warm en droog was. De volgende dag was het iets minder ernstig weer en heb ik weer de fiets gepakt, ongeveer 30km gemaakt, Tam Coc (vergelijkbaar met Trang An van gisteren maar dan met rijstvelden en hogere en kortere, onverlichte, caves, eigenlijk nog mooier!) gevaren, en nog wat tempels en pagodas bezocht, waaronder 'Hang Mua', die je 111m hoog met 500 treden beklimt en daarna een welverdiend uitzicht hebt op karstrotsen tussen knalgroene velden. Savonds nam ik de nachtbus naar Hué die nooit kwam: na 2,5 uur wachten belde ik, maar de Booking was nooit gemaakt, dus de volgende dag heb ik een geïmproviseerd maar heel mooi tochtje gemaakt. Ik ging achterop de scooter bij laagvlieger 'Hā' door rijstveldlandschappen naar het N.P. Cuc Phuong (incl endagered primate rescue center en turtle conservation centre) en heb 7km jungle gelopen op weg naar een 1000 year old tree en de prehistoric man cave. Savonds kwam er wel een bus.

Phong Nha 08.03: biggest caves of the world.
Één dagje verbleef ik slechts in Son Trach, van waaruit ik 2 van de vele grotten in de provincie van Phong Nha heb bewonderd. De eerste, Paradise Cave, had een terechte naam. Ik liep bij wijze van met m'n mond open door een cathedraal-sfeer, over een donkerhouten trappenroute door een immens hoge ruimte, 1 km lang, met vele stalagmieten en tieten, breed, smal, bobbelig, glad, spits, hoog. Alles schitterend verlicht met 1 mono en zongele natuurlijke kleur. Wauw! Het was de lange wandeling ernaartoe zeker waard. Ik kreeg trouwens 50% discount want het was happy womens day:-). Het tweede bezoek was aan de phong nha cave, de grot die tot voor kort (2013) de langste (32km) van de wereld was (zo uit mijn hoofd). Ondanks dat ik er maar 1km van heb gezien (per boot, dit was geen 'dry cave' zoals de Paradise cave) is het gevoel dat je in een enorm ding bent wel placebo-stoer. Om 04:00 zat ik in de nachtbus richting Hué, en dat werd een tochtje van 4,5h.

Zo, de ontdekkingen in de hitte/warmere regionen die me te wachten staan bewaar ik voor later! Nu ben ik alweer bijna vertrokken uit Hoi An (on my way to the south) en begin ik officieel aan centraal Vietnam :-). Het is mijn plan in de derde week van mei weer in de armen van m'n mannetje te duiken. In nachtbussen (of tijdens een wandeling door de jungle, onder de koude douche, in een boot, achterop de scooter) ontstaat soms ineens een plan of idee, een bewustwording/realisatie, gevoel, weet ik veel; maar in de bus naar Hué had ik die ineens met betrekking tot de behoefte om een soort van indicatie eindpunt- te bepalen van mijn reis, waarnaar ik dan kan organiseren. Ik heb een moment gekozen waarop er in Nederland specifieke dingen zijn die ik niet (op een week na) wil missen, alleen omdat ik perse lang weg moet zijn; het bewijs dat ik dit kan heb ik al en moet ik voor mezelf houden, ik worstel nog een beetje met het idee dat ik de wereld moet bewijzen dat ik dit kan, maar daarvoor ben ik niet weg, dus daarom kom ik lekker terug wanneer ik wil ;-). Nederland is namelijk ook mooi, leuk en vooral gezellig en ik mis niet alleen meer wat ik niet meer zie, ik zie in wat ik mis. Toedeloe!