Mijn logboek voor duik 1 & 2 in Vietnam

- Tussenblogje: 15-03-2015, duik 12 en 13 van 'Floors journey' -

Nha trang schijnt dé plek te zijn om te duiken in Vietnam, althans: en ook makkelijk toegankelijk, want op het schitterende Con Dao Island, wat ook op mijn to do list stond (maar er langzaam vanaf gaat ivm de kosten om er te komen, te verblijven, en met name te duiken (2 duiken voor 160 dollar)) schijn je nog mooier en koraalrijker te kunnen duiken dan hier. Na 11 duiken in Cambodja wilde ik in dit eerstvolgende zeegrenzende land natuurlijk ook een kijkje onderwater nemen.

Op de dag van aankomst (gisteren om 05:30) heb ik gerelaxed met een langzaam ontbijt en een bijzondere zuignap-en-wrijving-Vietnamese massage (door een jongen!?) die ik tegoed had van Rob en Lida (dank jullie wel alweer!), terwijl het buiten grauwig en smiddags zelfs miezerig weer was. Een ultieme dag om me (op deze manier) voor te bereiden op een dagje wat ondernemender duiken en daar vond ik, na het vergelijken van duikscholen, Angel Dive geschikt voor.
In tegenstelling tot in Cambodja waren er slechts 9 duikers aan boord en deelde ik een Vietnamese diveguide (de enige, de andere guides waren Frans) met enkel een (speakingless) Finse meneer. Op het moment dat ik zag dat de gids een camera meenam (al werd hij uitgelachen door de rest) voelde ik een stiekem (terecht) gevoel van geluk opkomen: hij dook super langzaam, was ook geïnteresseerd in slakjes en kwam terug als ik toch langzamer was dan hij.
Na twintig minuten keek ik op mijn duikcomputer: qua temperatuur voelde ik me alsof ik al 80 min in mijn nakie onderwater lag in Nederland. Een 3mm-suit bij 22 graden is niet veel.. Ik was verrast dat het water hier lekker warm geen 26 graden was), maar realiseerde me dat het effect hetzelfde is als met een 3mm duiken in een warme zomer in NL.. Ik rilde echt enorm, zoals ik vroeger bibberde in die goeie ouwe tijd van een duik in een natpak van anderhalf uur in april in Zeeland. Ik had niet genoeg warmte-kracht/zin om foto's te maken waar ik anders voor zou zijn gestopt (behalve voor de slakjes natuurlijk).
Ondanks de kou heb ik wel genoten voor 60 dollar. Het eerste kwartier was dooie Grevelingen, maar later werd het koraalrijker. Weinig vis, geen geleedpotigen, maar veel christmastreeworms en veersterren in alle kleuren van de regenboog. Twee zeepaardjes in het stof (omdat Phōng ook een foto wilde maken (:-p)) en verder zag ik al de helft van het aantal zeenaaktslaksoorten dat ik in Cambodja in totaal heb gezien. De mooiste was een paars-geel-witte slak met paars-witte stippen en gouden rhinoforen die met zijn mantel wapperde, zoals de Spaanse danseres, maar dan gewoon wanneer hij over de rots kroop, zie foto. Het zicht was ongeveer 5 meter. Ik baal altijd een beetje als ze het aan boord over 45 minuten tot max een uur duiktijd hebben, maar ik was bont-en-blauw-van-de-kou-blij na 47 min (27,8 meter en door de kou nb een gigantisch luchtverbruik, voor mijn doen) weer aan boord te staan.

Als een prinses en zoals bij DDNZS werd ik geholpen met het uittrekken van mijn (simpele) set en strompelde ik op mijn voetbotten (zo voelt dat dan) in mijn 3mm flubberpakje zo gauw mogelijk naar de zon. Ik ging op het voordek zitten en trok letterlijk klappertandend mijn arm uit mijn pak, hing mijn computer in mijn mond, haalde mijn andere arm eruit en floep.. Daar ging mijn computer. Ik zie hem zo voor mijn neus het blauwheldere diepe water in dwarrelen, tussen de boeg van onze en een andere duikboot in. Traag als een blaadje bij windstille-herfst verdwijnt mijn maatje uit mijn zicht. Ik zit er dom naar te kijken. Heel snel is hij eigenlijk niet eens verdwenen. Ik had er achteraan kunnen springen, maar mijn hersens waren denk ik onderkoeld. Ik keek op en zag vanuit de andere boot 6 Koreanen en een dikke Rus net zo stom naar het water kijken. De man die tegenover me zat stond op en vroeg me of ik ook iets zag vallen. Hij was gewoon letterlijk uit m'n mond geklapperd! Hahahahaha! Het klinkt als een hele slechte grap of een hele domme mop. Wat ben ik toch een debiel. Hoe kan ik als ijverige logboekbeschrijver nou mijn duik loggen? (Dat was de eerste kortzichtige vraag die in me opkwam). Hoe vaak zou Martijn me niet al verteld hebben dat dit soort dingen een keer fout gaan ;-).. En gelijk heeft ie (altijd hoor Tijn! Maar soms zou ik willen van niet.. Zoals nu :-p). En ik weet, dat ik dit soort dingen pas 'zelf weet' (accepteer) als ik ervaren heb dat het zo is. [Eigenwijs/ koppig, tevens optimistisch en een beetje onvoorzichtig/roekeloos].

De stommiteit werd direct bekend aan boord en mijn kleine Vietnameesje trok zijn set weer om en sprong (volgens mij op de verkeerde plek) het water in. Toen viel me op dat we helemaal niet geankerd of geboeid lagen en aan een aantal boten vast gewoon op zee dobberden. Ook dat de kont van de boot een andere kant op wees vergeleken met het moment waarop ik opkeek en de ronde bril Koreanen verdwaasd naar me zag kijken en wijzen. Na 10 minuten op 19 meter (!) kwam hij boven, maar helaas. Twee andere diveguides die een voor een boven kwamen doken daarna ook nog wat minuten onder om te zoeken. Ik wachtte alles met een oerstom gevoel geduldig af en ik zag mijn computer daar in gedachten eenzaam op de zuid Chinese zandbodem liggen. Inmiddels waarschijnlijk ondergeploegd door bubbelmachines op diepte. Of opgegeten door onzichtbare schildpadden en walvishaaien. Of uit de 'lucht' gegrepen en beeigenaard door ge-tea-bagged chinezen die een computer voorbij zagen komen tijdens de uitlaatservice van hun persoonlijke diveguide. De tweede guide kwam zonder computer al na 3 minuten boven, (ik gaf haar gelijk, ze zag er zo koud uit als ik me voelde), de derde had door de eerste duik nog 2 minuten bodemtijd over en had wel een casettebandje gevonden en een stonefish gezien, maar geen computer. (Ze namen allemaal overigens de plastic troep van de bodem mee aan boord! :-)).

Ik mocht zelf niet zoeken (logisch). Maar... Dat was het dan dus. Ik kreeg een plastic schaal halve baguette, een losse omelette en twee schijfjes tomaat en het Search en recovery speelkwartier was voorbij. Ik herinnerde me al mijn honderden keren dat ik mijn Suunto Vypertje om deed (nee grapje. Maar ik kan wel gehecht raken aan spullen: zo voelde ik me ook schuldig toen ik nieuwe grote lompe zwarte vinnen nodig had, omdat mijn nieuwe Noordzee droogpak niet meer in mijn eerste setje lieve gele alles-meegemaakte Mares vinnen pasten. En zo was dit het einde van mijn eerste duikcomputer). Terwijl ik nog steeds aan het opwarmen was en de situatie begon te accepteren, zag ik Fransman Fred (99 procent gelijk aan Mr Filch uit Harry Potter) met een instructeur in opleiding gup ook weer hun set aantrekken: ze konden het niet weerstaan dat dat ding ergens lag en dat de anderen volgens hen niet op de juiste plek hadden gezocht. Hij werd hierdoor in mijn ogen sympathieker dan hij eruit zag. Ze bleven zeker een half uur (!) weg en ik zag ze logische sporen trekken, maar had geen idee meer of het de juiste spot was, omdat de andere boten inmiddels weg waren en wij ook maar ergens (af)dreven. Alle referentie was weg. Tot op heden ligt mijn computer 'daar' nog, zwaar in deco te geraken ;-), het arme ding. En op mij te wachten in het koude water van een marine protected area in Vietnam, die ik zojuist officieel vervuilt had ;-).
**Lieve computer, ik heb een hele fijne tijd met je gehad. Sorry dat ik je soms thuis liet liggen of je soms verving door een bottom timer op de Noordzee. Ik gaf je graag nieuwe batterijtjes, maar je bent ik heb je mijn tweede overboord slachtoffer gemaakt (het eerste was een masker in de Noordzee). Ik zal je vervangen door jezelf want je beviel! Geniet van alle slakjes die over je heen gaan kruipen als hun voedsel je gaan overgroeien. Al moet ik nog uitzoeken wat de slakken hier trouwens eten. En hoe ze heten (anders gaf ik niet zon kinderachtige pimpelpaarse omschrijving).

De tweede duik voelde ik me kaal (op mijn benen na, want je hebt niet altijd een warme douche of een douchekop houder, wat het gemak om dat te regelen om 06:00 wel eens beperkt), ondanks de toevoeging van een shorty die ik erbij kreeg om erbij aan te trekken. We doken ergens anders; het zicht was veel beter en er was meer koraal. Including enorme koraalplateaus waaronder trompetvissen schuilden. Minder slakken maar een gaaf landschap, waardoor de 51 minuten (wat ik dus pas later hoorde) ineens om waren. Ik kon me tijdens deze duik beter voorstellen dat ik richting Indonesië aan het reizen ben: duik 1 leek meer op Cambodja ('vernietigt' koraal) en duik 2 was rijkelijk begroeid maar miste de kleuren en biodiversiteit.
Een nieuwe ervaring tijdens de tweede duik (18,8meter) was het ontploffende geluid (als een star wars laserstraal mét knal) van dynamietvisserij. Dat verklaarde voor mij de drijvende visjes op de heenweg naar MPA(!) Hon Mun Island. Ik ben verder meermaals grondig aangevallen door een nemo-papa die zeer agressief zijn eivolle nest in een grote anemoon beschermde, maar mijn flitser heeft niet de verwachte zichtbare littekens (jammer he?). En ze hebben hier knuffelbeer zeesterren: opgeblazen en stekelloos; erg schattig! Het mooiste uit deze duik vond ik de vuurrood gekleurde nemo species met zwarte rug en 1 witte wangstreep, die boven een oranje met groen getopte anemoon heen en weer peddelde.

Het duiken hier is dus duurder dan in Con Dao ;-), maar omdat ze zo hun best hebben gedaan, voelde ik me er niet hopeloos slecht over (de trip duurde een uur langer omdat de (volledige) crew zich inzette omdat ze hem heel graag wilde vinden (terwijl zij het ook koud hadden en tegen deco aan liepen en daarna nog een duik moest maken). Toch was het een duur ding en was dit een stupide, gemakkelijk te voorkomen FLOORactie.
Helaas werd, doordat we daar dobberden ipv vastlagen, het kleine verschil van 20meter tussen mij en mijn computer in korte tijd groter en groter tot uiteindelijk zo groot als de zuid Chinese zee: speld in een hooiberg.

Morgen willen ze daar gaan duiken met het doel om het ding te vinden en dus heb ik besloten mee te gaan maar dan duik ik een fundive met mijn fotoguide mee (terwijl zij dat ding zoeken! Eigenlijk is 60 dollar voor 2 duiken wel goedkoop, want eigenlijk zijn het geen 2 duiken, maar 2 voor mij + 5... ;-). Ik twijfelde eigenlijk of ik meer duiken wilde maken, omdat het hier (relatief) weinig spectaculair is, zeker vergeleken met mijn verwachtingen voor Indonesië (en het dus relatief beter te besteden geld) maar: niet duiken, omdat het ergens anders beter is, betekent dat ik nooit meer naar de Grevelingen ga (dat beperk ik trouwens al zoveel mogelijk door naar de Oosterschelde te gaan ;-)), omdat Indonesië misschien wel altijd een betere plek blijft om je geld voor te bewaren... Maar bovendien wil ik morgen bij de computer-verlies-stek nog wel een duik maken want daar zaten de meeste slakjes! (7 van de 9 soorten in totaal van vandaag).
Nu heb ik mezelf aangepraat dat ik officieel het geld heb verbruikt om nog te kunnen reizen na 19 mei ;-)! Heb ik weer een argument meer om dan terug te komen: Dank je wel ex-computer! Misschien tot morgen.