Green highlands and sand dunes

Changing life (travelling). In het begin denk je: he getver wat een vieze stoel; pfoe wat een gevaarlijk verkeer; och jee er is ook niks heel; ggg wat een kinderachtige deken, jee wat een armoe; wow hoe kun je zo leven en; wat een verschil met... Nu denk ik: wat heerlijk simpel; ja! zo werkt het ook; ik hoef er niet eens voor te betalen; dat ik dit mag meemaken; en; weer wat gezien! Kijken voorbij de verschillen noemt oma dat. Ik probeer alles in me op te nemen en te onthouden. Maar het is te veel en ik doe het ook maar niet altijd. Soms geniet ik gewoon van het moment. Ik heb ontdekt dat ik dat kan. En dat is het dan voor dat moment. Als je alleen zou kunnen leven in het moment dan zou dat misschien wel het makkelijkst zijn, dan heb je ook geen emoties om te moeten of willen delen over het verleden of de toekomst. Zo ben ik duidelijk niet, maar ik heb het nu wel een keertje ervaren, en dat maakt me al rijker dan ik was. Ik denk wel dat dit makkelijker te ervaren is wanneer je buiten je dagelijkse leventje leeft en niet de verplichtingen en verwachtingen hebt die het normale leven van je vraagt. Maar uiteindelijk moet in te bouwen zijn dat het gaat om de ervaring van mijn eigen geluk, "hoe ik dat ook zie" (naar Borsato). Ik ben en blijf een gevoelsmens en heb anderen nodig om mijn ei kwijt te kunnen. Wie zich aandienen of er op een andere manier (in mijn hart) voor me zijn, blijken overigens na zo'n drie maanden wel je 'echte vrienden/maatjes' te zijn. Het klinkt cliché maar ik snap nu wat mensen ermee bedoelen. Wie denkt er aan je? Wie is er voor je? Wie vraagt er naar je? Wie maakt het uit of je diarree hebt of je voet tussen de deur krijgt? Vraagt zich af of je lekker in je vel zit en kan kijken voorbij de jaloezie dat ik in dat mooie Azië zit? Wie zegt niet alleen 'geniet nou maar het is daar mooi' en 'goh wat heb jij het zwaar daar in de zon'? Je ontdekt en realiseert een hoop over de contacten die je hebt. Maar ook over behoeften en gemis. Daardoor leer je ook loslaten en accepteren, iets waar ik niet zo goed in was omdat ik alles (ook andermans gevoelens) in de hand wilde houden. Dus dit geeft me meer ik, een hoop besef en hopelijk ook (geleidelijke onbewuste) verandering, want dat zal het alleen maar makkelijker maken ;-). En ondertussen zie ik inderdaad ook echt wel allemaal mooie dingen, eet ik nieuwe spullen, geniet ik van de wereld, verbaas ik me over het leven hier en ontmoet ik schattige scooterbestuurders van 42 en (!) 62 die me kussen en waarover ik mijn behoeften dan weer moet uitleggen ;-)

--Een klein voorbeeldje: straks heb ik slechts een fotoboek waardoor ik weer even terug ben bij waar ik met mezelf op reis was: soms ben je harder bezig met foto's maken en locaties opschrijven dan met ergens daadwerkelijk zijn, zodat je er later ook nog eens van kunt genieten. Maar 'later' heb je ook weer momenten dat je in het moment kan leven.... ;-) een lastige cirkel, en voor mij is het nu even prima zoals het is (en maak ik toch gewoon veel foto's voor de herinneringen en een album EN heb ik de leuke vooruitzichten voor de komende 60 jaar!) Maar die jaren zijn er tegen dat moment wel weer!--

17-19.03 Easy Rider Tour
In drie dagen reed ik door de central highlands van Nha Trang naar Dalat, via een omweg natuurlijk, anders waren we er al na drie uur: ik zat achterop de motor bij Hà (42 jaar), leunde als een luie decadente snol tegen m'n eigen backpack en heb heerlijk achterover, nog net niet met m'n voetjes omhoog, van het (vlaktes rijstvelden; heuvelachtige koffieplantages; kale bergen)landschap genoten en verschillende ambachten, plantages en fabriekjes gezien:
-Rijstplantage; rijstnoedelsdraaierij en -drogerij en de omzetting tot van rijstsap naar rijstmelkvellen. *Waaaaauw de rijstvelden droegen alle kleuren van de groene regenboog onderweg!
-Baksteenbakkerij
-Flowerfarms
-Rubberboom plantages
-Chili plantage
-Sugarcane plantage
-Zijde industrie (wat verschrikkelijk! Nog erger dan bont!)
-Mushroomfarms
-Peper plantage
-Cacao plantage (en vruchtvlees geproefd)
-Koffieplantages
-Passionfruit plantage
-Casavevelden (tapioca)
-Trommelmakers
We bezochten de lokale markt (van ontvelde geitenkoppen tot babykleertjes, mensen die hun nagels knippen en tandenpoetsen en noodlesoupje eten op een laag plastic krukje) en sliepen de eerste avond (na 200km) in een chique (voor backpackersbegrip) hotel en de volgende avond (na 145km) op een matras onder een klamboe in een longhouse (in een resort, geen homestay).
Er wonen mensen op de mekong (en krijgen vanaf de brug hun bananen en pakken ijs aan een touwtje aangereikt), ik zag een grote dam en elders de Dry Nur waterval (klinkt alsof hij in IJsland staat maar het was hier 34 graden). We hebben af en toe gerust bij tentjes met hangmatten en een aapje (of 5) als huisdier (in de zon aan een ketting). En Hà stopte vaak zodat ik foto's kon maken (waarvan wist ik soms niet ;-)). Ik betaalde hem 150 dollar en het afscheid was een beetje raar omdat ik niet na mijn laatste dag (165km) ook nog een Dalat Tour met hem wilde doen de volgende dag, maar ik herinner me de Tour als een gave tocht die me dingen van Vietnam heeft laten zien die ik met de bus absoluut gemist had. Het waanzinnige plattelandsleven met verschillende inkijkjes en sceneries. Iedereen aan te raden!

Nadat ik aankwam in DaLat heb ik de laatste uren zonlicht opgemaakt in het artistieke crazy house (! Terechte naam). Het was leuk dat je ook de hotelkamers kon bekijken van dit doolhofachtige hotel. Aan het eind ontmoette ik daar in de kitsch plastic paddenstoelentuin een Vietnamese meid (komt uit Hanoi, woont in HCMC, dus ik ga haar weer ontmoeten) met wie ik de avond heb doorgebracht, we hebben echt enorm gelachen en we crosten samen op haar scooter doelloos in de rondte. Melig als vroeger. Dat domme geouwehoer mis ik wel ;-). We aten lokale en traditionele banh mi (waarna ik buikgriep heb opgelopen;-)) en zij heeft volgens mij bijna alles dat ze daar verkopen op de nightmarket aangeraakt (zeker als het fluffy was). Tijdens het eten vloog er een grote mot in de hand waarin ze ook haar broodje vasthield, en zoals Aziaten dan doen, gilde ze niet 1x kort, maar 8x stampvoetend heel lang 'AAAH!'. Daarna vertelde ze me dat zwarte vlinders een spirit van een overledene betekenen, dus als je die in je huis vind dat er dan iemand bij je is. Opeens zag ik die (zwarte!) vlinder van bij de waterval op 11.02 weer oneindig lang achtjes om me heen vliegen....

20-21.03 Dalat
Ik bleef nog 2 dagen hangen in Dalat en heb beide dagen een oud scootermeneertje gevonden (of zij mij) die me de highlights in de buurt lieten zien. Tijdens dag 1 bleef ik met 65-jarige Windy in de buurt van Dalat: Datanla waterfall (waar je met een zelf-snelheids-bestuurbare achtbaan naartoe kunt), Bao Dai summer palace en een schitterende (!) Chinese tempel (lan phuoc). Windy was intens schattig doordat hij bergafwaarts steeds z'n motor uitzette om geld te besparen (en het milieu natuurlijk). Op dag 2 bracht 62-jarige Hung me met zijn gille-de-la-toeter-scooter (wat hèm weer schattig (maar ook een beetje irri) maakte) naar de countryside en de dingen die ik zag waren erg vergelijkbaar met die van de easyrider Tour, maar dan op andere plekjes. We bezochten een koffiebranderij en daar heb ik weaselkoffie gedronken: de koffie smaakt lekkerder dan het idee dat ik daarover had (dat je civetkatkoffiebonenpoep drinkt). 62jarige mannetjes hier lijken 80, daarom zijn ze schattig. Voordat papa, Gé en Hans zich aangevallen voelen. Maar jullie zijn op jullie eigen manier ook schattig. Schattiger misschien wel.

22-24.03 Mui Ne ("Moei-Neeh")
'De stad waar je kan leren windsurfen'. Maar dan moet er wel wind zijn en die was er niet. En meer geduld had ik niet want m'n reis is al ver over de helft en ik heb zin om nu eindelijk eens uitbundig te duiken. Of in ieder geval weer eens; na bijna drie maanden in azie heb ik al bijna minder gedoken dan ik in dezelfde tijd in NL zou hebben gedaan. Op de aankomstdag heb ik mijn resterende tijd meteen nuttig besteed met een prachtige tour naar de 'Fairy stream' ("Suoi Tien"! Hoogtepunt natuur) de white sanddunes (gewoon random in het midden van het landschap) en de yellow sanddunes (ik vond ze meer rood). Op de goudwitte zandduinen kon je 40 min achterop een quad voor een 6 euro (na afdingen). Maar ze zetten me in 2 minuten af op de top en haalden me over een half uur weer op. En weg was hij. Dan moet je niet mij hebben tegenwoordig: Ik ging lopen en ging mijn geld terugkrijgen. En dat is me gelukt (Spierbal 3 deze reis, maar geen appendix waard hoor, mijn 'haar op mijn tanden' mag eigenlijk zelfs wel eens geschoren). Vooral heb ik genoten van het bijzondere landschap!
De volgende dag ben ik met de lokale bus in Phan Thiêt gekomen: de plek waar ik het ontzettend vervuilde strand aantrof (wat ik op Facebook heb gezet). Matrassen, bh's, dooie ratten, honderden gloeilampen, en ook het gewone spul: tandenborstels, flessen, schoenen, piepschuim,.. In dit voormalige vissersdorp heb ik ook langs de haven gelopen, waar ze bezig waren visnetten te verknopen en vis & sepia's te drogen te leggen. Ik ben door 6 ricewine lamme jongens uitgenodigd ook een slak te proeven uit het pannetje waar een aantal immense gastropoda in oranje SAP dreven. Ter compensatie heb ik ook een luxueuse Fruitsalade gegeten in een van de overgebleven 300euro-p.n. resorts (met groen gemaaide duintjes) die nog wel aan het ranzige strand overeind staat. Savonds heb ik me ingelezen in Ho Chi Minh City waar ik na een 6,5 uur durende tocht aankwam: voor het eerst tijdens mijn reis had ik vooraf via Booking.com een bed (in een slaapzaal) gereserveerd omdat ik door de bomen in het lonely planet bos even geen geschikte plekjes zag in die huge wereldstad. De bus stopte om de hoek: lucky me! Je hebt namelijk heeeeeel veel hoeken van de straat hier.

Nu zit ik in het tentje waar ik met veel trots zojuist een ticket naar Bali heb geboekt voor dinsdag (want Pasen was wel een erg dure vliegdag). Wat voelt dat stoer! En totaal anders dan vanuit huis een vertrekticket boeken. Al voelde ik me toen ook stoer (schattig he?). Maar; daar voel je je nog gesteund door de mensen om je heen, hier doe je alles echt zelf. Zelfs ikzelf. Zonder anderen te vragen of het een goed idee was en waarheen.

In mijn volgende (kortere) blogje sluit ik Viernam af: Nog twee dagen HCMC en dan eindelijk m'n kop onderwater in indoland!

Vrolijk Pasen lieve jullie! Volgend jaar ga ik weer idiote plekjes zoeken om eitjes te verstoppen.