Landje tikken om Vietnam af te sluiten
Blijf op de hoogte en volg Floor
29 Maart 2016 | Maleisië, Kampung Ayer Hitam
Zo, gauw even een blogje plaatsen vanuit Kuala lumpur. Overstaptijd: 20 minuten. Dan kan ik mooi een vlaggetje toevoegen aan waarbenjij.nu ;-)
24-26.03 Ho Chi Minh City
Terwijl ik naar mijn guesthouse zocht liep ik tegen een een goede vrijdag dienst aan (de dienst puilde uit en zag ik eigenlijk voornamelijk van buiten, met mensen op lage rode plastic stoeltjes). Bij deze katholieke kerk bleef ik hangen tot mijn backpack me ongemakkelijk werd. Tijdens het inchecken voor mijn vooraf geboekte dorm zag ik een wit meisje de receptionist (man achter laptop en kaal bureau) overstuur naar een arts vragen, maar hij had geen idee. Ik ben met haar (ik moest wel, ze kwam uit Oldenzaal ;)) meegegaan naar een kliniek, waar ze te horen kreeg dat ze inderdaad een infectie had opgelopen aan de wond op haar been (DE verwonding die maakt dat je tot de echte backpackers behoort: een brandwond aan je been door de uitlaatpijp van de motorbike).
Op mijn eerste dag in HCMC ben ik meteen naar de Cao Dai tempel vlakbij de grens met Cambodja en vervolgens de Cu Chi tunnels afgereisd. Wat een bijzondere ervaringen! Deze tempel is een van de weinigen voor deze religie op de wereld (!). En precies toen ik er was, kon ik een dienst meemaken. Mannen en vrouwen gescheiden, bijzondere muziek en witte kledij. Het geloof van 'het oog'... (Nee Joris, niet het boooooooze oog). Bij de cu chi tunnels heb ik gebukt met de 180m tot 8m ondergrondse diepte mijn beenspieren en claustrofobie getest. Allemachtig wat moet dat een oorlog geweest zijn. We hadden met de tourgroep een diepgaande oude gids die veel van zijn meningen en ideeen deelde (en scheid had aan wat mensen daarvan vonden). Erg indrukwekkend en leerzaam. Over de tempel en religies wilde hij niks kwijt, want 'daar kon je de mist mee ingaan als je er geen totale weet van hebt'. Zijn samenvatting voor de wens van ons optreden in de tempel was dan ook: "If you dont believe them respect them". Wat betreft de oorlog en hem als gids; het liet me zien dat er meer kanten zijn: als Europeaan, als jonkie, als vrouw, als rijkaard, etc: hij liet duidelijk merken dat je niet zomaar kon denken dat je die oorlog begrijpt. Hij liep geduldig met ons over het terrein, waar ik als 1 vd 3 (van de 20) een cu chi schuilgat in durfde. Hij vertelde over de verschillende 'traps' die de VC bereidde en ineens werd ik afgeleid door een traag zwart vlindertje...
Op zaterdag bezocht ik met Hip, mijn Vietnamese vriendinnetje uit het Crazy House in Dalat, de mekong delta met coconutcandy- en honing-makerij. En traditionele zang (maar helaas tetterde de gids de hele tijd mee of erdoorheen). De Tour op zich stelde weinig voor (een typisch gevalletje van reis-verwend raken) maar was erg gezellig en bovendien was anderhalf uur verplicht relaxen included (gewoon in een hangmat liggen overdag blijf ik moeilijk vinden). Zoals ik avondwake tegen het lijf liep, zo liep ik ook precies langs dezelfde katholieke kerk toen de avonddienst begon. Ik nam een kaars aan en nam plaats in de kerk. Dat deed veel met me, qua herinneringen van vroegere diensten, maar ook met de eerste dagen van april in aantocht (opa's verjaardag).
Op zondag liep ik de stadsroute uit de lonely planet door de old town langs een voor Vietnamezen vakantiebeurs en door straten waar vroeger kanalen waren. Langs de grote overdekte markt (het was vandaag echt te super heet (38 graden) voor een wandeling; ik heb alle gaatjes van mn shirt van zout voldaan. Met een mooi uitzicht wn airco in de bitexco financial tower heb ik even afgekoeld en geen 8 euro entrance betaald zoals ze dat vragen voor de Saigon skybar in dat gebouw (op de 46e verdieping), maar kocht ik voor vier euro een drankje in de heli bar op de 52e verdieping (excl die zure 15% bullshit die er later nog bijkomt). Korte stops bij de post office en de Vietnamese notre dame en naar een park waar ongevraagd een van mijn schoenen werd gepoetst (en dus wilde ik de andere neus ook weer wit). Er kwam een vrouw naar me toe die me vroeg om 5 minuten Engels met haar te praten. Ik bezocht het reunification palace met haar uitbundige meeting en conference rooms. Het was niet mijn plan er naar binnen te gaan maar kijkend op de klok en overwegend dat ik hier maar 1 keer ben heb ik toch een rondje gelopen, om de dag vervolgens af te sluiten in her indrukwekkende war remnants museum met veel afgrijselijke maar goeie wereldfoto's en bommen en wapens achter glas. Om vijf uur gingen de deuren dicht en ging ik met nieuwe realisaties en indrukken over agent orange en het geweld dat mensen elkaar aan doen de deur uit.
Ik nam een ice coffee, vrij unusual voor coffiemijdend want stuiterende floor, daarom zet ik het in de blog, want verder is wat ik nuttig niet echt benoemenswaardig (de hoeveelheid neemt gelukkig wel weer af want ik ar op een gegeven moment twee keer zoveel als een grote Canadees) en wachtte tot mijn grab'bike kwam.
Dat klinkt interessant en dat was het ook: er is een 'grab'-app, vwrgelijkbaar met het verboden 'uber' in NL, die je de mogelijkheid bied om achterop te springen en weinig te betalen om van a naar b (b was in dit geval Hip) te gaan. Ze woont samen met drie anderen in een blokgebouw vol appartementen en deelt haar kamer en tevens bed met een andere leuke Vietnamese griet met wie ik leuk heb zitten kletsen. We hebben samen gekookt van half zes tot half negen en daarna met alle roomies en wat (random) vrienden gegeten. Ze hebben interessante gesprekken over big male packages en de vrouwen voeden de mannen op met betrekking tot het huishouden, het was een andersoortige homestay dan bij minority bevolking maar weer een nieuwe ervaring. Trots op mezelf nam ik als een inboorling in enorm Ho Chi Minh City om elf uur de grab'bike terug. Ik gaf de man 1,25 euro voor een ritje van 4km en daarmee gaf ik de man zijn dubbele salaris voor deze rit, maar ol had een goedgezind paasgevoel en wilde hem ook een goeie avond (die arme man zo laat nog op straat voor die ene euro) wensen.
En toen was het gisteren: ik heb kort Chinatown bezocht en smiddags heerlijk lang met pap gefacetimed. Alsof ik weer even een middagje thuis was. Nou duurde het vooral lang omdat er van alles mis ging met het boeken (mijn creditcard weigert) van mijn emigratievlucht uit Bali (waar ik nog niet eens ben), waardoor ik pap moest inschakelen en ik twee uur naar hem heb kunnen kijken achter de computer ;-)! Oprecht voelde ik me daarna weer helemaal opgeladen, bovendien is het nu gelukt. Omdat ik kan bewijzen dat ik Indonesië weer uit ga, krijg ik straks een visum... Straks: over een paar uur!
Dit was een maand in Vietnam. Het koude noorden, het historische hue, de koloniale warmte in Hoi An, gave natuur: SaPa, caves, zandduinen, koffieplantages in de bergen, en ik heb mijn verloren duikcomputer weer terug. Ik kan een beetje Vietnamees koken en heb de energie in de roots om het mariene milieu te willen beschermen ook weer even voelen stromen op de stranden van Mui Ne... Mijn zelfreflectie beperk ik tot in mijn eigen boekje, waar ik nog een aantal verhaaltjes van jullie in heb bewaard om te lezen op Bali (of de nog onbekende bestemming erna, waar ik dan nog een kleine 3 weken heb). En dan ben ik alweer thuis! (Dit is even een persoonlijke aanmoediging voor oma ;-)).
24-26.03 Ho Chi Minh City
Terwijl ik naar mijn guesthouse zocht liep ik tegen een een goede vrijdag dienst aan (de dienst puilde uit en zag ik eigenlijk voornamelijk van buiten, met mensen op lage rode plastic stoeltjes). Bij deze katholieke kerk bleef ik hangen tot mijn backpack me ongemakkelijk werd. Tijdens het inchecken voor mijn vooraf geboekte dorm zag ik een wit meisje de receptionist (man achter laptop en kaal bureau) overstuur naar een arts vragen, maar hij had geen idee. Ik ben met haar (ik moest wel, ze kwam uit Oldenzaal ;)) meegegaan naar een kliniek, waar ze te horen kreeg dat ze inderdaad een infectie had opgelopen aan de wond op haar been (DE verwonding die maakt dat je tot de echte backpackers behoort: een brandwond aan je been door de uitlaatpijp van de motorbike).
Op mijn eerste dag in HCMC ben ik meteen naar de Cao Dai tempel vlakbij de grens met Cambodja en vervolgens de Cu Chi tunnels afgereisd. Wat een bijzondere ervaringen! Deze tempel is een van de weinigen voor deze religie op de wereld (!). En precies toen ik er was, kon ik een dienst meemaken. Mannen en vrouwen gescheiden, bijzondere muziek en witte kledij. Het geloof van 'het oog'... (Nee Joris, niet het boooooooze oog). Bij de cu chi tunnels heb ik gebukt met de 180m tot 8m ondergrondse diepte mijn beenspieren en claustrofobie getest. Allemachtig wat moet dat een oorlog geweest zijn. We hadden met de tourgroep een diepgaande oude gids die veel van zijn meningen en ideeen deelde (en scheid had aan wat mensen daarvan vonden). Erg indrukwekkend en leerzaam. Over de tempel en religies wilde hij niks kwijt, want 'daar kon je de mist mee ingaan als je er geen totale weet van hebt'. Zijn samenvatting voor de wens van ons optreden in de tempel was dan ook: "If you dont believe them respect them". Wat betreft de oorlog en hem als gids; het liet me zien dat er meer kanten zijn: als Europeaan, als jonkie, als vrouw, als rijkaard, etc: hij liet duidelijk merken dat je niet zomaar kon denken dat je die oorlog begrijpt. Hij liep geduldig met ons over het terrein, waar ik als 1 vd 3 (van de 20) een cu chi schuilgat in durfde. Hij vertelde over de verschillende 'traps' die de VC bereidde en ineens werd ik afgeleid door een traag zwart vlindertje...
Op zaterdag bezocht ik met Hip, mijn Vietnamese vriendinnetje uit het Crazy House in Dalat, de mekong delta met coconutcandy- en honing-makerij. En traditionele zang (maar helaas tetterde de gids de hele tijd mee of erdoorheen). De Tour op zich stelde weinig voor (een typisch gevalletje van reis-verwend raken) maar was erg gezellig en bovendien was anderhalf uur verplicht relaxen included (gewoon in een hangmat liggen overdag blijf ik moeilijk vinden). Zoals ik avondwake tegen het lijf liep, zo liep ik ook precies langs dezelfde katholieke kerk toen de avonddienst begon. Ik nam een kaars aan en nam plaats in de kerk. Dat deed veel met me, qua herinneringen van vroegere diensten, maar ook met de eerste dagen van april in aantocht (opa's verjaardag).
Op zondag liep ik de stadsroute uit de lonely planet door de old town langs een voor Vietnamezen vakantiebeurs en door straten waar vroeger kanalen waren. Langs de grote overdekte markt (het was vandaag echt te super heet (38 graden) voor een wandeling; ik heb alle gaatjes van mn shirt van zout voldaan. Met een mooi uitzicht wn airco in de bitexco financial tower heb ik even afgekoeld en geen 8 euro entrance betaald zoals ze dat vragen voor de Saigon skybar in dat gebouw (op de 46e verdieping), maar kocht ik voor vier euro een drankje in de heli bar op de 52e verdieping (excl die zure 15% bullshit die er later nog bijkomt). Korte stops bij de post office en de Vietnamese notre dame en naar een park waar ongevraagd een van mijn schoenen werd gepoetst (en dus wilde ik de andere neus ook weer wit). Er kwam een vrouw naar me toe die me vroeg om 5 minuten Engels met haar te praten. Ik bezocht het reunification palace met haar uitbundige meeting en conference rooms. Het was niet mijn plan er naar binnen te gaan maar kijkend op de klok en overwegend dat ik hier maar 1 keer ben heb ik toch een rondje gelopen, om de dag vervolgens af te sluiten in her indrukwekkende war remnants museum met veel afgrijselijke maar goeie wereldfoto's en bommen en wapens achter glas. Om vijf uur gingen de deuren dicht en ging ik met nieuwe realisaties en indrukken over agent orange en het geweld dat mensen elkaar aan doen de deur uit.
Ik nam een ice coffee, vrij unusual voor coffiemijdend want stuiterende floor, daarom zet ik het in de blog, want verder is wat ik nuttig niet echt benoemenswaardig (de hoeveelheid neemt gelukkig wel weer af want ik ar op een gegeven moment twee keer zoveel als een grote Canadees) en wachtte tot mijn grab'bike kwam.
Dat klinkt interessant en dat was het ook: er is een 'grab'-app, vwrgelijkbaar met het verboden 'uber' in NL, die je de mogelijkheid bied om achterop te springen en weinig te betalen om van a naar b (b was in dit geval Hip) te gaan. Ze woont samen met drie anderen in een blokgebouw vol appartementen en deelt haar kamer en tevens bed met een andere leuke Vietnamese griet met wie ik leuk heb zitten kletsen. We hebben samen gekookt van half zes tot half negen en daarna met alle roomies en wat (random) vrienden gegeten. Ze hebben interessante gesprekken over big male packages en de vrouwen voeden de mannen op met betrekking tot het huishouden, het was een andersoortige homestay dan bij minority bevolking maar weer een nieuwe ervaring. Trots op mezelf nam ik als een inboorling in enorm Ho Chi Minh City om elf uur de grab'bike terug. Ik gaf de man 1,25 euro voor een ritje van 4km en daarmee gaf ik de man zijn dubbele salaris voor deze rit, maar ol had een goedgezind paasgevoel en wilde hem ook een goeie avond (die arme man zo laat nog op straat voor die ene euro) wensen.
En toen was het gisteren: ik heb kort Chinatown bezocht en smiddags heerlijk lang met pap gefacetimed. Alsof ik weer even een middagje thuis was. Nou duurde het vooral lang omdat er van alles mis ging met het boeken (mijn creditcard weigert) van mijn emigratievlucht uit Bali (waar ik nog niet eens ben), waardoor ik pap moest inschakelen en ik twee uur naar hem heb kunnen kijken achter de computer ;-)! Oprecht voelde ik me daarna weer helemaal opgeladen, bovendien is het nu gelukt. Omdat ik kan bewijzen dat ik Indonesië weer uit ga, krijg ik straks een visum... Straks: over een paar uur!
Dit was een maand in Vietnam. Het koude noorden, het historische hue, de koloniale warmte in Hoi An, gave natuur: SaPa, caves, zandduinen, koffieplantages in de bergen, en ik heb mijn verloren duikcomputer weer terug. Ik kan een beetje Vietnamees koken en heb de energie in de roots om het mariene milieu te willen beschermen ook weer even voelen stromen op de stranden van Mui Ne... Mijn zelfreflectie beperk ik tot in mijn eigen boekje, waar ik nog een aantal verhaaltjes van jullie in heb bewaard om te lezen op Bali (of de nog onbekende bestemming erna, waar ik dan nog een kleine 3 weken heb). En dan ben ik alweer thuis! (Dit is even een persoonlijke aanmoediging voor oma ;-)).
-
29 Maart 2016 - 20:12
Frank:
Hahaha.... was gezellig facetimen hë?!
Bye bye, prachtig Vietnam, tot later !
Nu eindelijk op vakantie op en rond Bali , en lekker duiken!
Veel plezier daar ! -
29 Maart 2016 - 20:20
Margot:
Fijn om weer een blog te lezen Floor (je maakt het de lezer wel makkelijk om ze echt allemaal te lezen want je schrijft zo levendig!). En je hebt weer zoveel verschillende dingen meegemaakt en gezien in Vietnam. Nu alweer op Bali..! Hopelijk snel goed weer, weer even omschakelen... Have fun schoonzusje! Xx -
30 Maart 2016 - 09:02
Linda:
Jaaaa... weer door naar een nieuw land. Vast weer met net zo veel mooie belevenissen.
Geniet! xxx -
31 Maart 2016 - 12:49
Ria:
Floor heel veel plezier op Bali!! Duikse zou ik zo zeggen :) Liefs Ria x -
31 Maart 2016 - 12:55
Martijn:
Hey liefje, heel slecht, maar ik heb de mail dat je een bericht had geplaatst helemaal niet gezien :-( Ik zocht net wat op en toen zag ik die mail ineens. Ik dacht: shit, die heb ik helemaal niet gezien! Stom!
Ik heb het gelijk even gelezen. En het was weer fijn om te lezen. Diverse herkenbare plekken ook, maar je komt ook op plekken die ik niet heb gezien. Leuk om te lezen en je maakt bijzondere dingen mee! Je hebt in die paar weken Vietnam heel wat gezien en veel ervaringen opgedaan. Echt super!
Nu zit je op bali en aangezien we al geskyped hebben sinds je daar bent weet ik dat de eerste indrukken van Bali al totaal anders zijn dan wat je in Vietnam hebt gezien en meegemaakt. Maar ik denk dat je ook de komende weken een mooie tijd tegemoet gaat. Het is ook fijn dat we nu gaan aftellen tot je weer thuis bent, want je bent al over de helft. Fijn :-)
Heel veel plezier op Bali, maar met de mooie duiken in het vooruitzicht komt dat wel goed denk ik. Veel liefs! -
03 April 2016 - 18:16
Ollie:
Hi Floor. Als je terug bent moet je maar eens Vietnamees komen koken voor ons :-)
Enjoy Bali -
13 April 2016 - 13:38
Renee:
hoi floor, hier even een berichtje uit friesland (ook een soort buitenland toch!) ik ben altijd maar
druk druk druk dus heb nu net pas je verslag gelezen, ik was ook wel heel benieuwd hoe je vietnam
vond, ik heb er nu 2x een rondreis gemaakt, en vind het een bijzonder mooi land om te reizen.
ik las dat je naar de cao dai tempel was geweest, dat vond ik zo bijzonder die dienst, hoe de mensen
er uitzien in die kerk, apart he, en natuurlijk de chu chi tunnels, ik ben nog van de vietnam oorlog
dat was de eerste oorlog waarvan je op televisie beelden zag, en ik vond het heel indrukwekkend
om daar te lopen, hoewel nu de tweede maal dat ik er kwam, vond ik het een pretpark geworden
met het schieten wat de toeristen er nu kunnen doen. Ik begrijp dat je nu op bali bent. heel benieuwd
hoe je het daar vind, ik wil er na de laatste keer 2 jaar geleden niet meer heen, zo veel toeristen.
ongelofelijk hoe je deze maanden bent doorgekomen, volgens mij ben je niet meer de oude
als je terug komt, want deze van gebeurtenis moet je sterker, zelfstandiger en een ander mens zijn
geworden. zo zie je maar weer, dat je het toch geflikt hebt. echt geweldig.
en dat je straks bijna een half jaar bent weggeweest, kan ik helemaal niet geloven.
ik hoop dat je lekker weer hebt op bali, geniet nog even van je laatste weken, want als je terug
bent slokt het gewone leven je zo weer op.. dikke knuffel van renee
-
14 April 2016 - 13:40
Sander:
Leuk Floor, dat je vanaf nu ook een beetje Vietnamees kunt koken. Wat maak je toch veel mee, je bent een echte globetrotter! Leuk ook dat je al die mensen leert kennen onderweg. Veel plezier op het staartje van je reis, liefs van oom Sander
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
