Appendix II - bijbehorend bij niks
Blijf op de hoogte en volg Floor
04 Maart 2016 | Vietnam, Xóm Pho
Verbaasd maar trots 1
Vietnam, het begon na een hele lange reis van luang prabang, Laos, naar Hanoi. Een stad die me beschreven was als chaos en druk, maar ik was er al gauw dol op, vanwege de groene balkonnetjes, boompjes tegen niet zulke hoge gebouwen, bloemetjes, mannetjes die koffie drinken op lage plastic krukjes op de hoek van de stoep, vrouwtjes met Vietnamese hoedjes die fruit verkopen vanuit hun fiets en een schattig stadsmeertje met verlichte tempels, een rode brug en een een boulevard opgevrolijkt met vele verschillende kleuren lampjes bij nacht.
De eerste avond was ik van dit gevoel nog niet overtuigd: toen we de sleeping bus uitkwamen stonden er al gauw weer talloze mannetjes om ons heen, om ons met hun taxi naar 'ergens' te brengen. Ze moesten lachen om een backpackster die hen vroeg of er geen goedkope tuktuks waren, omdat die dingen überhaupt niet schijnen te bestaan in dit land.
Alsof ik het vaderfiguur/ de man in ons gezelschap was, want iedereen stond elkaar maar aan te kijken en daar zie ik dan het nut niet van in, probeerde ik met hem te communiceren en actie te ondernemen. Al zijn antwoorden waren 'dont worry'. Hij stopte onze (2 Fransen, Maud en ik) tassen in de kofferbak van zijn gepimpte boodschappenautootje (taxi) en we moesten instappen. De 2 jonge Franse meiden riepen 'city centre' en hij zei 'ok' en begon te rijden. Ik stopte hem, terwijl Maud hem vroeg de muziek even zachter te zetten, en ik vroeg wat we moesten betalen, waar we heen gingen en hoe lang dat duurde. Hij zei (omgerekend) 20 dollar (veel te hoog natuurlijk, bovendien wist ik dan nog niet waar ik voor dat bedrag terecht zou komen) en gaf alweer gas. Ik stopte hem nogmaals met wat duidelijker 'no no no', maar hij sprak ineens geen Engels meer, en dat bevestigde hij met agressief afwuivend ('houd je mond') handgebaar. Ik duwde de deurhendel los, zei (-schreeuwde-) 'stop' en stapte uit. Hij mompelde 'ok ok ok' en ik legde hem uit, terwijl ik ondertussen mijn tas uit de achterbak haalde, dat ik zo niet met hem kon overleggen en dat ik dus op zoek ging naar een andere en bovendien goedkopere taxi. Hij vroeg me om mijn bedrag, terwijl hij mijn backpack uit mijn handen probeerde te rukken.
**We hadden 26 uur de tijd gehad maar hadden niks over de stad uitgezocht en hadden dus geen idee hoe ver we vanaf waar we waren moesten rijden voor we op een plek waren met guesthouses/ het centrum waar we wilden zijn. We konden dus geen inschatting maken van de duur en dus de prijs: een beetje heel erg dom en onhandig en een gevolg van een te lange suffe busreis. Uit ervaring is een busstation van een stad in Azië niet enorm ver van het centrum en brengen ze je over het algemeen daadwerkelijk naar een plek waar een backpacker wil zijn, dus ik onderhandelde flink en we betaalden 2 dollar per persoon, nog steeds te duur, maar ik was moe en wilde nu gewoon naar een guesthouse.**
Onderweg wilden de meiden naar een ATM voor Vietnamees geld en verlieten ze ter plaatse ('gewoon') de taxi, waaruit overigens weer hardstyle muziek op volume 36 op de achtergrond galmde.. Ik vroeg Maud of ik haar later mocht terugbetalen omdat ik niet mijn tassen bij deze gast wilde achterlaten; in een auto die met zijn knipperlichten langs de kant van een semi-snelweg in een voormalige hoofdstad van een voor ons onbekend land gestopt was. Terwijl zij geld pinden stapte hij uit en sloot hij alle deuren op kinderslot, waarna ik in de laatste deuropening met mijn benen naar buiten ging zitten met mijn kleine rugzak tussen mijn armen geklemd, dus die deur sloeg hij over.
Het kleine beetje vertrouwen dat ik na zijn rijstijl en agressiviteit nog had was verdwenen door deze actie. Eenmaal in het centrum ontstond (pas) mijn geniale plan om maud haar lonely planet te gebruiken voor het adres van een specifiek guesthouse (... Om dit alles vermeden te kunnen hebben ;-)).
Terugkijkend op mijn verschillende acties in deze 30 minuten, stond ik daar vervolgens eigenlijk uiteindelijk best trots te zijn, veilig op de stoep van een goedkoop maar goed guesthouse in het centrum van Hanoi. Van wie heb ik dit geleerd of meegekregen? Zó (blijkbaar van nature brutaal en tevens onbewust ondernemend) (her)kende ik mezelf helemaal niet.
Verbaasd maar trots 2
Een soortgelijk gevoel overkwam me zojuist, 2 maart. We hebben een schitterende trekking gedaan in Sa Pa, noord Vietnam, de afgelopen twee dagen. De reis bestond uit een nacht nachtbus, een dag trekking, een nacht in een homestay, een dag trekking en weer een nacht in de nachtbus terug (op dat punt zijn we nu beland). De tickets voor dit soort tripjes bestaan uit het roze 'kopie'velletje van de boeking in een guesthouse waarop het doorgedrukte handschrift half leesbaar is en waarop staat: '2 pax sapa 2 days 3 nights - paid'. Dit ticket willen ze soms hebben, maar je begrijpt wel, dat je in dat geval engeltjes op je schouders moet hebben om weer terug te komen in Hanoi op de laatste dag. In de bus heen (nachtbus naar sapa toe) namen ze ons ticket af, maar dat hoorde ik pas op de parkeerplaats van Maud, die als de vrouw van ons als stel voor ons ticket zorgde. De trekkings en de homestay gingen overigens zonder ticket gewoon goed en waren prachtig: in een latere blog meer info. Toen we vanavond in de nachtbus wilden stappen hadden we dat ingenomen 'ticket' alleen wél nodig. Na drie kwartier in 8 graden naast de bus te hebben gestaan met 4 anderen die wel een ticket hadden en ook niet naar binnen mochten, was de buschauffeur klaar met facebooken en vrouwen kijken op zijn telefoon en de ramen lappen en sproeien en de bus aan en uit zetten, en mochten de eersten (met een ticket) naar binnen. Wij moesten buiten blijven staan en na half uur daarna raakte mijn toch geduldige geduld (en mijn warmte) op en vroeg ik hem waar ik eigenlijk op stond te wachten. Hij krijste alleen maar heel boos 'no', wees me de deur met z'n wenkbrauwen tot onder z'n kin, maar probeerde niks van onze vragen en emotie van kou en naar binnen willen te begrijpen. En sprak geen Engels (of deed alsof). Ik probeerde het nog aan twee andere vietnamezen uit te leggen: ons ticket is ingenomen, we hebben betaald, onze namen staan op een lijst in het hotel waarvandaan we net met een taxi naar hier zijn gebracht; maar de een lachte alleen maar en de andere kwam na een kwartier 'over vijf minuten terug zijn van zijn office' (wat hij daar dan ook ging doen?) nog steeds niet terug. Ondanks dat Maud nog tot tien minuten voor vertrek wilde wachten, had ik geen zin in op het laatste moment afhankelijk zijn van mensen die niets willen weten van een lijst met mijn naam erop die zegt dat ik met deze bus terug kan naar Hanoi. Of welke andere manier er op die laatste tien minuten van vertrek dan ook anders had kunnen zijn om ons toegang tot die bus te geven. Dus. Ik schrok zojuist weer een beetje van mezelf, want ik volgde wederom mijn innerlijke ik: de floor die zonder toestemming de bus in stapte, schoenen los begon te strikken en, ondanks dat hij geen Engels sprak, met een boze toon tegen de chauffeur begon te mompelen dat ik gewoon voor mijn ticket betaald had en dat als hij me niet kon vertellen waarop ik aan het wachten was, dat ik dat dan ook niet ging doen. Maud probeerde me te volgen maar werd door een andere Vietnamees bij haar arm naar buiten getrokken en de chauffeur sloeg mij op mijn been toen ik ter hoogte van zijn stoel was. Ik keek hem aan en vroeg hem vrij serieus om mij niet te slaan. Hij schrok geloof ik van mij, domme blonde Europese toerist met afritsbroek en fluffy krullen. Ik ook namelijk, maar het enige wat hij nog deed was me een plastic tasje geven om mijn schoenen in te doen en daarna draaide hij zich terug naar zijn vooruit. Ik kroop in een van de nachtbusstoelen en riep Maud me te volgen.
Ik weet niet precies of ik echt trots moet zijn op deze nog voor mij onbekende 'Nederlandse botheid' in mij, maar het gaf me wel inzicht in dat ik meer een vechter ben dan een afwachtend watje. Daar ben ik geloof ik toch wel blij mee. Ik realiseer me dat het met dit gedrag ook anders uit kan pakken, maar stoere Floor van vroeger in een judopak is dus nog niet verdwenen!:-)
Vietnam, het begon na een hele lange reis van luang prabang, Laos, naar Hanoi. Een stad die me beschreven was als chaos en druk, maar ik was er al gauw dol op, vanwege de groene balkonnetjes, boompjes tegen niet zulke hoge gebouwen, bloemetjes, mannetjes die koffie drinken op lage plastic krukjes op de hoek van de stoep, vrouwtjes met Vietnamese hoedjes die fruit verkopen vanuit hun fiets en een schattig stadsmeertje met verlichte tempels, een rode brug en een een boulevard opgevrolijkt met vele verschillende kleuren lampjes bij nacht.
De eerste avond was ik van dit gevoel nog niet overtuigd: toen we de sleeping bus uitkwamen stonden er al gauw weer talloze mannetjes om ons heen, om ons met hun taxi naar 'ergens' te brengen. Ze moesten lachen om een backpackster die hen vroeg of er geen goedkope tuktuks waren, omdat die dingen überhaupt niet schijnen te bestaan in dit land.
Alsof ik het vaderfiguur/ de man in ons gezelschap was, want iedereen stond elkaar maar aan te kijken en daar zie ik dan het nut niet van in, probeerde ik met hem te communiceren en actie te ondernemen. Al zijn antwoorden waren 'dont worry'. Hij stopte onze (2 Fransen, Maud en ik) tassen in de kofferbak van zijn gepimpte boodschappenautootje (taxi) en we moesten instappen. De 2 jonge Franse meiden riepen 'city centre' en hij zei 'ok' en begon te rijden. Ik stopte hem, terwijl Maud hem vroeg de muziek even zachter te zetten, en ik vroeg wat we moesten betalen, waar we heen gingen en hoe lang dat duurde. Hij zei (omgerekend) 20 dollar (veel te hoog natuurlijk, bovendien wist ik dan nog niet waar ik voor dat bedrag terecht zou komen) en gaf alweer gas. Ik stopte hem nogmaals met wat duidelijker 'no no no', maar hij sprak ineens geen Engels meer, en dat bevestigde hij met agressief afwuivend ('houd je mond') handgebaar. Ik duwde de deurhendel los, zei (-schreeuwde-) 'stop' en stapte uit. Hij mompelde 'ok ok ok' en ik legde hem uit, terwijl ik ondertussen mijn tas uit de achterbak haalde, dat ik zo niet met hem kon overleggen en dat ik dus op zoek ging naar een andere en bovendien goedkopere taxi. Hij vroeg me om mijn bedrag, terwijl hij mijn backpack uit mijn handen probeerde te rukken.
**We hadden 26 uur de tijd gehad maar hadden niks over de stad uitgezocht en hadden dus geen idee hoe ver we vanaf waar we waren moesten rijden voor we op een plek waren met guesthouses/ het centrum waar we wilden zijn. We konden dus geen inschatting maken van de duur en dus de prijs: een beetje heel erg dom en onhandig en een gevolg van een te lange suffe busreis. Uit ervaring is een busstation van een stad in Azië niet enorm ver van het centrum en brengen ze je over het algemeen daadwerkelijk naar een plek waar een backpacker wil zijn, dus ik onderhandelde flink en we betaalden 2 dollar per persoon, nog steeds te duur, maar ik was moe en wilde nu gewoon naar een guesthouse.**
Onderweg wilden de meiden naar een ATM voor Vietnamees geld en verlieten ze ter plaatse ('gewoon') de taxi, waaruit overigens weer hardstyle muziek op volume 36 op de achtergrond galmde.. Ik vroeg Maud of ik haar later mocht terugbetalen omdat ik niet mijn tassen bij deze gast wilde achterlaten; in een auto die met zijn knipperlichten langs de kant van een semi-snelweg in een voormalige hoofdstad van een voor ons onbekend land gestopt was. Terwijl zij geld pinden stapte hij uit en sloot hij alle deuren op kinderslot, waarna ik in de laatste deuropening met mijn benen naar buiten ging zitten met mijn kleine rugzak tussen mijn armen geklemd, dus die deur sloeg hij over.
Het kleine beetje vertrouwen dat ik na zijn rijstijl en agressiviteit nog had was verdwenen door deze actie. Eenmaal in het centrum ontstond (pas) mijn geniale plan om maud haar lonely planet te gebruiken voor het adres van een specifiek guesthouse (... Om dit alles vermeden te kunnen hebben ;-)).
Terugkijkend op mijn verschillende acties in deze 30 minuten, stond ik daar vervolgens eigenlijk uiteindelijk best trots te zijn, veilig op de stoep van een goedkoop maar goed guesthouse in het centrum van Hanoi. Van wie heb ik dit geleerd of meegekregen? Zó (blijkbaar van nature brutaal en tevens onbewust ondernemend) (her)kende ik mezelf helemaal niet.
Verbaasd maar trots 2
Een soortgelijk gevoel overkwam me zojuist, 2 maart. We hebben een schitterende trekking gedaan in Sa Pa, noord Vietnam, de afgelopen twee dagen. De reis bestond uit een nacht nachtbus, een dag trekking, een nacht in een homestay, een dag trekking en weer een nacht in de nachtbus terug (op dat punt zijn we nu beland). De tickets voor dit soort tripjes bestaan uit het roze 'kopie'velletje van de boeking in een guesthouse waarop het doorgedrukte handschrift half leesbaar is en waarop staat: '2 pax sapa 2 days 3 nights - paid'. Dit ticket willen ze soms hebben, maar je begrijpt wel, dat je in dat geval engeltjes op je schouders moet hebben om weer terug te komen in Hanoi op de laatste dag. In de bus heen (nachtbus naar sapa toe) namen ze ons ticket af, maar dat hoorde ik pas op de parkeerplaats van Maud, die als de vrouw van ons als stel voor ons ticket zorgde. De trekkings en de homestay gingen overigens zonder ticket gewoon goed en waren prachtig: in een latere blog meer info. Toen we vanavond in de nachtbus wilden stappen hadden we dat ingenomen 'ticket' alleen wél nodig. Na drie kwartier in 8 graden naast de bus te hebben gestaan met 4 anderen die wel een ticket hadden en ook niet naar binnen mochten, was de buschauffeur klaar met facebooken en vrouwen kijken op zijn telefoon en de ramen lappen en sproeien en de bus aan en uit zetten, en mochten de eersten (met een ticket) naar binnen. Wij moesten buiten blijven staan en na half uur daarna raakte mijn toch geduldige geduld (en mijn warmte) op en vroeg ik hem waar ik eigenlijk op stond te wachten. Hij krijste alleen maar heel boos 'no', wees me de deur met z'n wenkbrauwen tot onder z'n kin, maar probeerde niks van onze vragen en emotie van kou en naar binnen willen te begrijpen. En sprak geen Engels (of deed alsof). Ik probeerde het nog aan twee andere vietnamezen uit te leggen: ons ticket is ingenomen, we hebben betaald, onze namen staan op een lijst in het hotel waarvandaan we net met een taxi naar hier zijn gebracht; maar de een lachte alleen maar en de andere kwam na een kwartier 'over vijf minuten terug zijn van zijn office' (wat hij daar dan ook ging doen?) nog steeds niet terug. Ondanks dat Maud nog tot tien minuten voor vertrek wilde wachten, had ik geen zin in op het laatste moment afhankelijk zijn van mensen die niets willen weten van een lijst met mijn naam erop die zegt dat ik met deze bus terug kan naar Hanoi. Of welke andere manier er op die laatste tien minuten van vertrek dan ook anders had kunnen zijn om ons toegang tot die bus te geven. Dus. Ik schrok zojuist weer een beetje van mezelf, want ik volgde wederom mijn innerlijke ik: de floor die zonder toestemming de bus in stapte, schoenen los begon te strikken en, ondanks dat hij geen Engels sprak, met een boze toon tegen de chauffeur begon te mompelen dat ik gewoon voor mijn ticket betaald had en dat als hij me niet kon vertellen waarop ik aan het wachten was, dat ik dat dan ook niet ging doen. Maud probeerde me te volgen maar werd door een andere Vietnamees bij haar arm naar buiten getrokken en de chauffeur sloeg mij op mijn been toen ik ter hoogte van zijn stoel was. Ik keek hem aan en vroeg hem vrij serieus om mij niet te slaan. Hij schrok geloof ik van mij, domme blonde Europese toerist met afritsbroek en fluffy krullen. Ik ook namelijk, maar het enige wat hij nog deed was me een plastic tasje geven om mijn schoenen in te doen en daarna draaide hij zich terug naar zijn vooruit. Ik kroop in een van de nachtbusstoelen en riep Maud me te volgen.
Ik weet niet precies of ik echt trots moet zijn op deze nog voor mij onbekende 'Nederlandse botheid' in mij, maar het gaf me wel inzicht in dat ik meer een vechter ben dan een afwachtend watje. Daar ben ik geloof ik toch wel blij mee. Ik realiseer me dat het met dit gedrag ook anders uit kan pakken, maar stoere Floor van vroeger in een judopak is dus nog niet verdwenen!:-)
-
03 Maart 2016 - 19:10
Klaudie:
Heerlijk verhaal Floor. Ik ken je straks vast niet meer terug, maar je judo maten van vroeger vast wel -
03 Maart 2016 - 20:05
Evelien:
Wat een verhaal. Niets voor mij. Ik denk dat er een Floor tevoorschijn komt die je nog niet kende! -
03 Maart 2016 - 21:49
Hans Sp.:
Heftig, maar hoort ook bij alle avonturen. Volgens mij heb je het prima gedaan zo. Ik denk dat zij in die landen er niet aan gewend zijn wanneer vrouwen zo voor zich zelf opkomen.
Toppie!!
Hans
-
03 Maart 2016 - 22:44
Floris:
Floor, ik geniet van je verhalen. Jammer dat het af en toe zo moet maar toch goed zoals je je niet laat kisten. Gelukkig lazen we ook al dat moois van je vorige verslagen.
-
03 Maart 2016 - 23:04
Elisabeth:
Geweldig verhaal Floor, ik ben gewoon trots op je!
Elis -
03 Maart 2016 - 23:18
Frank:
Jawel, ik herken je wel Floor: voorop de donkere trap op, met blote handen beestjes vangen , vijf noten kunnen spelen op een viool maar toch meedoen met het concert en reuzen verslaan in je judopak..... Niks nieuws onder de zon! Hoezo jij trots? Moet je mij zien glimmen, thuis op de bank!
Heerlijk verhaal !
Pap -
04 Maart 2016 - 08:59
Linda:
Hahaha.... als je hier terug bent, zeggen alle mannen ja en amen om een discussie met jou te voorkomen :-)
xxx -
04 Maart 2016 - 15:14
Martijn:
Nou, ik ben trots op je hoor! Maar vertelde ik je gisteren natuurlijk ook al tijdens ons gesprek in de auto (althans, ik zat in de auto en jij in je guesthouse :-) ). Heel goed dat je zo oplettend bent en voor jezelf op komt!
Doe toch voorzichtig verder.... Veel liefs van mij! -
05 Maart 2016 - 23:21
Sander:
Uitstekend hoor Floor. Blijven opletten is altijd verstandig als je ver van huis bent! Ik geniet mee op afstand van jouw avonturen. Groetjes van Sander -
06 Maart 2016 - 00:20
Margot :
Floor fantastisch! -
07 Maart 2016 - 12:37
Ria:
Haha wat een super reactie!! In dit soort landen moet je niet over je heen laten lopen. Zeker niet als vrouw zijnde. Ik ben trots op je hoor!! Well done :)
Liefs Ria -
07 Maart 2016 - 19:05
Roos:
Goed gedaan hoor Floor!!!!!!
Roos
-
08 Maart 2016 - 11:22
Marieke:
Mooi verhaal Floor!! xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
